Zbiorek kilkunastu opowiadań z okresu późnego Gierka, ale tak naprawdę solidna, choć krótka, autobiografia z przymrużeniem oka na tle epoki. Autor znajduje w każdej sytuacji komiczność, mieszkańców miasteczka wojewódzkiego opisuje z dowcipem i kąśliwością, tym pikantniejszą, że ludzie byli prawdziwi, a sytuacje faktycznie miały miejsce. Z największą zjadliwością i dystansem traktuje oczywiście kobiety, jak to u pisarzy bywa, ale także siebie, co jest rzadkością, bo szczerych wyznań o piciu wódki i innych płynów nie brakuje, natomiast mało kto potrafi się pośmiać ze swojego nałogu.
A my śmiejemy się wraz z autorem, bo ta książeczka mnie rozbawiła do łez, może dlatego bo wiem, co to były papierosy marki Sport, mój kumpel z klatki obok nie robił dużych oczu gdy zobaczył mnie pewnego popołudnia z połówką stojącego w progu i pamiętam, że cała Polska radowała się w Wiadomościach Wieczornych z faktu znalezienia porzuconej przez robotników koparki.
Takiego dystansu do rzeczywistości jakie pokazał nam w tej książce Rybowicz życzę wszystkim i choćby dlatego warto ją przeczytać; po to, by wiedzieć co to jest dystans.

Zbiorek kilkunastu opowiadań z okresu późnego Gierka, ale tak naprawdę solidna, choć krótka, autobiografia z przymrużeniem oka na tle epoki. Autor znajduje w każdej sytuacji komiczność, mieszkańców miasteczka wojewódzkiego opisuje z dowcipem i kąśliwością, tym pikantniejszą, że ludzie byli prawdziwi, a sytuacje faktycznie miały miejsce. Z największą zjadliwością i dystansem...