Jakub Ćwiek oświadczył, że przy nowej książce inspirował się historią o Piotrusiu Panie i serialem „Sons of Anarchy”. I bardzo dobrze. Bo zwykłemu śmiertelnikowi nie przyszłoby do głowy szukać cech wspólnych ulubionej bajki z dzieciństwa z perypetiami brutalnego gangu motocyklowego. A takiemu pisarzowi-fantaście, jak widać, różne cuda wychodzą spod pióra, gdy ma dobrą inspirację :)

Ekipa Piotrusia Pana dorosła i przeniosła się z ‘angielskiej’ Nibylandii do wygwizdowa gdzieś na terenie Polski. Ostatnia potyczka z Kapitanem Hakiem, okazała się brzemienna w skutkach, zmuszając Dzwoneczek i chłopców do ucieczki z magicznej krainy. Dziś to pakiet przypakowanych kolesi w skurzanych kurtkach dosiadających potężnych stalowych rumaków pod dowództwem niezwykle seksownej Dzwoneczek. Tworzą gang motocyklowy, o wiele mówiącej nazwie Zagubieni Chłopcy, którego nadrzędnym cele jest przetrwanie i dobra zabawa – oczywiście, poza regularnym sianiem postrachu wśród lokalnych babinek. Cóż, może i ekipa dorosła, ale wcale niekoniecznie wydoroślała.

Złośliwi mogliby twierdzić, że Jakub Ćwiek zepsuł klasyczną powieść Jamesa M. Barriego. Ja twierdzę, że napisał wysoce prawdopodobną kontynuację przygód wykreowanych przez Barriego postaci. W dodatku taką, która ma szansę zyskać u starszego czytelnika (czyli również mnie) uznanie za sensowny powrót do historii z dzieciństwa. Nie to, co film „Marzyciel” (and „Finding Neverland”), który może i funkcję powrotu spełniał, ale zdecydowanie nie dawał takiej samej radości. Zrzucam to na karb okoliczności: film celował w Oscara i Złote Globy, natomiast Ćwiek będąc fanem Piotrusia Pana, naoglądał się takiego jednego serialu i wpadł na pomysł napisania pokręconej książki. Nagrody Nike raczej nie dostanie, ale o szczere uznanie wśród czytelników może być spokojny.

Przyczepić się muszę jeszcze trochę do strony technicznej. Forma zbioru luźno powiązanych opowiadań to chyba najlepsze co mogło przytrafić się „Chłopcom”, oczywiście poza osobą Jakuba Ćwieka. Porównując do cyklu „Kłamcy”, mogę powiedzieć, że taka forma autorowi chyba najlepiej wychodzi, i o ile temat się za szybko nie wypali to mam nadzieję na nowy cykl, który będzie mógł spokojnie konkurować z tym ‘anielskim’. Dalej czepić się muszę Roberta Adlera. Świetny wybór rysownika, ale dlaczego tak mało ilustracji, i dlaczego współpraca nie rozciągnęła się do okładki książki? Niemniej, szkice Adlera oddają w pełni klimat prozy Ćwieka i świetnie uzupełniają całość (szczególnie w kontekście postaci Dzwoneczka).

Podsumowując: Ja chcę więcej!!! Więcej Chłopców, Dzwoneczka, i ich przygód, opakowanych w prozę Jakuba Ćwieka i okraszone masą ilustracji od Roberta Adlera. Najlepiej na jutro :)

[Recenzja pierwotnie opublikowana na blogu www.zakladnik-ksiazek.pl]

Jakub Ćwiek oświadczył, że przy nowej książce inspirował się historią o Piotrusiu Panie i serialem „Sons of Anarchy”. I bardzo dobrze. Bo zwykłemu śmiertelnikowi nie przyszłoby do głowy szukać cech wspólnych ulubionej bajki z dzieciństwa z perypetiami brutalnego gangu motocyklowego. A takiemu pisarzowi-fantaście, jak widać, różne cuda wychodzą spod pióra, gdy ma dobrą...