A jeśli pokochasz największego wroga…?
… to staniesz się bohaterką klasycznej młodzieżówki.
Ciężka kara, wiem, ale i przewinienie nie byle jakie.

Przepraszam, przepraszam, jaki wróg? Gdzie? Coś go nie zauważyłam… A, chyba, że to on…
Nowy ukochany Leny, Julian jest synem szefa organizacji zrzeszającej fanatycznych zwolenników remedium, i chłopakiem tak nieśmiało szepczącym do czytelnika ,,jestem zły”, że trzeba mieć słuch nietoperza, by to usłyszeć. Oczywiście, nie spodziewałam się po Lauren Oliver, że sprowadzi ubranego na czarno gota z mrocznym spojrzeniem i Mrokiem w duszy, którego cała magiczna siła przyciągania sprowadza się do krzyku: JESTEM ZŁY! BO… BO TAK. ALBO: BO UBIERAM SIĘ NA CZARNO. Cała szczęście, pani Oliver daleko od takich skrajności - ale uciekając przed skrajnościami stworzyła coś mdłego. Brak jest wyraźnego konfliktu pomiędzy Julianem i Leną, a konflikt ten, jakkolwiek oczywiście strasznie schematyczny, mógłby dostarczyć czytelnikowi trochę emocji. Autorka odgrzała nam główny wątek z poprzedniego tomu, zamieniając miejscami główną bohaterkę z jej adoratorem. I to na nieświeżym oleju, a to nie jest zdrowe.
Podobała mi się delikatność, subtelność ,,Delirium”. ,,Pandemonium” wyszło by na dobre ostrzejsze podejście do… wszystkiego.

Dowiedz się, do czego jest zdolna dziewczyna taka jak ty.
Lepiej nie. Mam nadzieję, że jestem zdolna do czegoś więcej, niż Lena. I wolę bohaterki, z którymi nie utożsamia się 95% czytelniczek, bohaterki, które czymś się wyróżniają. Nie da się ukryć, że nowa Lena podoba mi się mniej niż ta poprzednia. Nie mam już szansy, by obserwować jej przemianę, a Lena nie utknęła w punkcie, w którym można by się jej długo przyglądać. Paradoksalnie, skoro nie jest elementem szarej masy wyleczonych i wyczekujących zabiegu ludzi niewiele już ją wyróżnia z anonimowego tłumu postaci.

Dobrze, teraz co nie co o sprawach technicznych, czyli o kompozycji. Autorka zastosowała podział akcji na ,,wtedy” i ,,teraz”. Jeden wątek to życie Leny w głuszy. Na początku strasznie mnie wkurzało to chronologiczne pomieszanie. Bądź co bądź nie bez przyczyny strony są w książkach ponumerowane. Czytamy stronę o numerze x, potem pora na x+1. Chyba się ze mną zgodzicie, że to sprawdzone rozwiązanie. Wreszcie, trudno było bać się o bohaterów podczas czytania ,,wtedy”, jeśli w ,,teraz” chodzili sobie cali i zdrowi. Jednak z czasem przekonałam się do takiej oryginalnej formy. Przerzucanie akcji z miejsca na miejsce, czy raczej z czasu w czas, naprawdę przyspieszało tempo, w jakim przerzucałam kartki. Urozmaicenie było naprawdę mile widziane. Tylko czemu autorka musiała się posunąć do takiego triku i sztucznie wymuszać napięcie?
Bo nie potrafiła stworzyć go inaczej.

W tym tomie, chociaż kładą się na łopatki świat i postaci - z buntowników tylko Raven jest czymś więcej niż imieniem - tempo akcji jest zdecydowanie szybsze. Akcja jest, toczy się. Jednak jak dla mnie zabrakło tła i logiki. Co robią buntownicy w mieście? Udają wyleczonych, ale po co? Nie wiemy. A przecież podobno jest ich tam niemało. Monotonna jakoś dla mnie ta akcja, schematyczna, przewidywalna, niezbyt porywająca. Autorka nie wywołała we mnie emocji, nie troszczyłam się więc o bohaterów (bohaterów? My tu raczej mamy jedną bezkształtną masę, bohatera zbiorowego. Jaka jest Lu? Blue? Dziadek? Czemu ktokolwiek z nich miałby obchodzić czytelnika?), więc i akcja nie specjalnie mnie obchodziła.

Cóż, nie da się ukryć, "Pandemonium" podobało mi się znacznie mniej niż "Delirium". Nawet jeśli, starając się dokonać obiektywnej oceny, dałam tylko jedną gwiazdkę mniej. Z pewnością przesądziły wywindowane oczekiwania, jakie miałam do drugiego tomu tej trylogii, a może po prostu autorce źle wyszło pisanie akcji w porównaniu z pisaniem o uczuciach.

A jeśli pokochasz największego wroga…?
… to staniesz się bohaterką klasycznej młodzieżówki.
Ciężka kara, wiem, ale i przewinienie nie byle jakie.

Przepraszam, przepraszam, jaki wróg? Gdzie? Coś go nie zauważyłam… A, chyba, że to on…
Nowy ukochany Leny, Julian jest synem szefa organizacji zrzeszającej fanatycznych zwolenników remedium, i chłopakiem tak nieśmiało szepczącym...