" (...)widziała jego uśmiech: świadomość, że wygrał, ma pełnię władzy. A kiedy ktoś raz to zaakceptuje, przeprosi, zignoruje i pozwoli sobie na upokorzenie, nie ma już drogi powrotnej. Po przejściu tej bariery następnym razem jest łatwiej- zarówno oprawcy, jak i ofierze"

Co mnie zaskoczyło? Mianowicie to, że Cathy nie pisze ze swojego punku widzenia. Narracja jest przeprowadzona w trzeciej osobie, opowiada o Aiszy. Zaczynając czytać czułam się zdekoncentrowana ze względu na inny styl książki niż zazwyczaj. Sama książka jednak mnie nie zawiodła. Czyta się jednym tchem i pozostaje w umyśle jakiś czas. Kłębią się w głowie pytania 'jak można dać się tak zastraszyć?', 'jak można tak żyć?'. I być może tego nie przeżyłam, wiem, że oprawca jest w stanie złamać psychikę ofiary („Przemoc odziera człowieka ze wszystkiego, wycieńcza tak, że wierzymy, że nie potrafilibyśmy przetrwać bez naszego oprawcy") Podziwiam bohaterkę za odwagę, za siłę, za podejmowanie decyzji. Gdy czytałam w jakich skrajnych warunkach żyje Aisza z dziećmi, a w jakich jej mąż w tych samym domu dopadała mnie nie tylko dezaprobata, ale też pięści same zaciskały się z bezsilności.

" (...)widziała jego uśmiech: świadomość, że wygrał, ma pełnię władzy. A kiedy ktoś raz to zaakceptuje, przeprosi, zignoruje i pozwoli sobie na upokorzenie, nie ma już drogi powrotnej. Po przejściu tej bariery następnym razem jest łatwiej- zarówno oprawcy, jak i ofierze"

Co mnie zaskoczyło? Mianowicie to, że Cathy nie pisze ze swojego punku widzenia. Narracja jest...