„Dziady. Część III” to moje kolejne i nie ostatnie spotkanie z twórczością Mickiewicza. W sumie to nie różni się ono zbytnio od tego poprzedniego (czyli „Dziady II, IV i I”). Jedyna różnica polega na tym, że ta część jest o wiele dłuższa oraz jeszcze trudniejsza w odbiorze od swoich poprzedniczek. Niby się rozumie, o co chodzi, jak się akcja rozwija itp. ale tak naprawdę to nie można być niczego pewnym. Nie można czytać tego byle jak, trzeba robić to uważnie, żeby nie umknął nam żaden szczegół. Największym minusem książki jest to, że stała się ona lekturą szkolną. Jest to jeden z tych tworów, które dużo tracą na tym, że jest się zmuszanym do jego przeczytania/zapoznania się z nim. Żeby zrozumieć jak najwięcej z tej książki, trzeba do niej zasiąść z własnej nieprzymuszonej woli. Z przymusu będziemy ją czytali tylko po to, by ją przeczytać i mieć już ją za sobą, a nie o to tutaj chodzi. Dlatego książkę „Dziady. Część III” polecam tylko tym, którzy naprawdę chcą się z nią zapoznać.

„Dziady. Część III” to moje kolejne i nie ostatnie spotkanie z twórczością Mickiewicza. W sumie to nie różni się ono zbytnio od tego poprzedniego (czyli „Dziady II, IV i I”). Jedyna różnica polega na tym, że ta część jest o wiele dłuższa oraz jeszcze trudniejsza w odbiorze od swoich poprzedniczek. Niby się rozumie, o co chodzi, jak się akcja rozwija itp. ale tak naprawdę to...