Paradoksem jest dla mnie fakt, że Muminki przeczytałam grubo po tym, jak skończyłam 20 lat. Przeczytałam i pokochałam. Dotarło do mnie wtedy, jak wielką krzywdę uczynili mi twórcy telewizyjnej bajki, gdzie wszystko było płaskie, nieżywe i nudne, Muminy mówiły jakimiś wydumanymi głosami jak po narkoleptykach a akcja przypominała wygrzebującą się ze smoły muchę. Jedynym, co pojęłam, zrozumiałam i uszanowałam od razu i bez tłumaczeń była Buka, którą rozumiałam świetnie, że pojawia się raz na jakiś czas i nic nie mówi, bo kto by chciał dyskutować z takimi nudziarzami?!?!
Książkowe Muminki podetknął mi pod nos Mąż i kategorycznie zażądał przeczytania. Cześć mu za to i chwała, bo Muminy rulez :) Kocham wszystkie postaci, każdą za co innego. Jedynym, który podnosi mi w niepokojący sposób ciśnienie i którego nie trawię, nie cierpię i najchętniej utopiłabym w kałuży, jest Tatuś Muminka. Wyjątkowy nieudacznik, rozlazła fajtłapa, oderwana od rzeczywistości, zawieszona w czasie i przestrzeni własnej młodości, mająca w odwłoku rodzinę, dom i całą resztę. Za wytrzymywanie z nim Mama Muminka powinna dostać medal i aureolę.

Paradoksem jest dla mnie fakt, że Muminki przeczytałam grubo po tym, jak skończyłam 20 lat. Przeczytałam i pokochałam. Dotarło do mnie wtedy, jak wielką krzywdę uczynili mi twórcy telewizyjnej bajki, gdzie wszystko było płaskie, nieżywe i nudne, Muminy mówiły jakimiś wydumanymi głosami jak po narkoleptykach a akcja przypominała wygrzebującą się ze smoły muchę. Jedynym, co...