Kronika Drugiego Kręgu Księga || 📖 Kolejne opowieści Kamyka, podróże które początkowo nie są tak dobre jak w części pierwszej. Ale.. ale czyta się równie przyjemnie i to nie pozwala odłożyć książki na bok. Nasz bohater spędzający najciekawsze miesiące na wyspie, pragnie wrócić do królestwa, aby kontynuować naukę i zasiąść wśród najpotężniejszych magów. Poznaje Nocnego Śpiewaka z którym się zżywa, tak jak zresztą z innymi chłopcami, którzy zasięgają tam nauki. Poznajemy trochę każdego z nich, niezwykle dobrze nakreśleni przez autorkę i każdy z nich jest inny. Lekcje z nauczycielem jednak, nie wnoszą nic nowego, a nauczyciel mag odgrywa się na swoich uczniach. Chłopcy potajemnie tworzą Drugi Krąg i tu zaczyna się niezła akcja. Zaczynają włamywać się do biblioteki by poczytać zakazane książki i bardzo dużo dowiadują się na temat całego przedsięwzięcia magów. Okazuje się że nie jest tak kolorowo, a niektórych z nich, krąg po prostu wykupił za gorsze. Cykl przygód Kamyka i jego przyjaciół to opowieść o niezwykłej sile przyjaźni, ludzkiej naturze, nie zawsze udanych przygodach i możliwościach. Końcówka, świetna! Ale musicie przekonać się o tym sami, gdyż chłopcy buntują się i pragnąc żyć wolnością, knują plan ucieczki, która kończy się powodzeniem. A Kamyk znowu spotka się z Pożeraczem Chmur, uwielbianym smokiem. Ciekawi co będzie dalej? To sięgam po kolejną część :)

Kronika Drugiego Kręgu Księga || 📖 Kolejne opowieści Kamyka, podróże które początkowo nie są tak dobre jak w części pierwszej. Ale.. ale czyta się równie przyjemnie i to nie pozwala odłożyć książki na bok. Nasz bohater spędzający najciekawsze miesiące na wyspie, pragnie wrócić do królestwa, aby kontynuować naukę i zasiąść wśród najpotężniejszych magów. Poznaje Nocnego...

W drugiej części cyklu opowieści nie są tak dobre, jak w pierwszej, ale to wciąż świetna historia o dojrzewaniu i młodzieńczych przyjaźniach, ubrana w ciekawą akcję i rozgrywająca się w egzotycznych, fantastycznych krainach.

W drugiej części cyklu opowieści nie są tak dobre, jak w pierwszej, ale to wciąż świetna historia o dojrzewaniu i młodzieńczych przyjaźniach, ubrana w ciekawą akcję i rozgrywająca się w egzotycznych, fantastycznych krainach.

Lepsza od naznaczonych błękitem, jednak polecam obie książki.

Lepsza od naznaczonych błękitem, jednak polecam obie książki.

Nie czytać tej książki bez znajomości oryginału — Tkacza Iluzji.

Nie mogę tego polecić tak bardzo jak Tkacza. Dużo scen zostało zmienionych względem oryginału. Problemem jest w tym, że sporo zostało zmienione na dobre, ale jeszcze więcej na gorsze.

Nie czytać tej książki bez znajomości oryginału — Tkacza Iluzji.

Nie mogę tego polecić tak bardzo jak Tkacza. Dużo scen zostało zmienionych względem oryginału. Problemem jest w tym, że sporo zostało zmienione na dobre, ale jeszcze więcej na gorsze.

Druga część serii nadal koncentruje się na perypetiach wieku dojrzewania. W zasadzie mam już trochę za dużo lat na to, by podobne wątki dotykały mnie osobiście, ale kiedy są wiarygodnie napisane, to zawsze cieszą. Poszukiwanie siebie, rozwój indywidualnych zdolności, młodzieńczy bunt przeciwko skostniałym strukturom i pragnienie zbudowania nowej, lepszej społeczności magów, opartej na ideale przyjaznej współpracy - czegóż chcieć więcej? Dodajmy do tego zapowiedź tajemnic, które czekają na odkrycie w prastarych ruinach, a moja skromna Osoba w Żelaznej Masce już się cieszy (niestety, dosyć naiwnie) na dalszy ciąg serii.

Częściowo musiałam nawet wycofać się ze swego zarzutu do pierwszej części na temat braku postaci kobiecych, bo sporo miejsca poświęca się Jagodzie - bohaterce interesującej nie tylko ze względu na niespotykany u jej płci talent magiczny, ale także z powodu dzikości i nieokrzesania wynikających z tego, że dorastała na tropikalnej wyspie. Niestety Jagoda zostaje stopniowo w trakcie serii zeżarta przez fatalnie poprowadzony wątek miłosny, czego pierwsze symptomy daje się dostrzec już tutaj.

Przeszkadzały mi jeszcze dwie rzeczy, które razem złożyły się na gruby minus i skłoniły do wystawienia niższej nieco oceny.
Pierwszą był wątek Promienia, który z wydelikaconego paniczyka MUSI zmorfować w menskiego menszczyznem, tak jakby jego największym problemem rzeczywiście była nadmierna dbałość o wygląd, a nie wyniosłość i socjopatia. To znaczy, wyniosłość i socjopatia zostają przedstawione jako problemy, tyle że de facto nie znajdują rozwiązania, bo największa przemiana bohatera, przyjęta z uznaniem przez inne postaci, dotyczy właśnie jego powierzchowności.

Kwestia druga to wszystkie sprawki erotyczne. Nie mówię tego dlatego, że pruderyjnie bronię wstępu takiej tematyce do literatury młodzieżowej, do której seria Białołęckiej się zalicza. Jak mam jednak dalej darzyć sympatią Nocnego Śpiewaka, który korzystając z tego, że kolega się upił, ładuje mu do łóżka młodego prostytutka, byle tylko go rozdziewiczyć?
Jeszcze gorzej wypada Wiatr na Szczycie, dojrzały facet z kultury, w której praktykuje się homoseksualizm w stylu starożytnej Grecji (starszy mentor + młodzieniec). Uczy on szermierki Kamyka, głównego bohatera, i rozmyśla o tym, że chciałby mieć go za podopiecznego również w innych dziedzinach życia. A kiedy Kamyk dowiaduje się o tym obyczaju i reaguje wstrętem, zostaje oskarżony o homofobię (słowo to oczywiście nie pada, ale do tego się to sprowadza). No, przykro mi, ale jeśli młody chłopak czuje szok i obrzydzenie na sugestię, że jego nauczyciel mógłby widzieć w nim potencjalnego kochanka, to nie jest to homofobia i żadne ględzenie o zrozumieniu dla różnic kulturowych nie sprawi, że zmienię zdanie. Niestety, jeśli Białołęcka chciała szerzyć tolerancję dla homoseksualistów, to spektakularnie pokpiła sprawę.

Kiedy teraz o tym myślę, widzę niestety w tej książce pierwsze sygnały zgnilizny, która stoczyła serię w kolejnej części... Ale o tym już w odrębnej recenzji.

Druga część serii nadal koncentruje się na perypetiach wieku dojrzewania. W zasadzie mam już trochę za dużo lat na to, by podobne wątki dotykały mnie osobiście, ale kiedy są wiarygodnie napisane, to zawsze cieszą. Poszukiwanie siebie, rozwój indywidualnych zdolności, młodzieńczy bunt przeciwko skostniałym strukturom i pragnienie zbudowania nowej, lepszej społeczności magów,...

Niewątpliwie pierwsza książka z serii Kroniki Drugiego Kręgu jest niezwykła pod bardzo wieloma względami. Od imion zastosowanych przez autorkę po ilość wątków, które pisarka ukazała. Książka pod tytułem Drugi Krąg nosi według mnie cechy książki jednocześnie niesamowitej, lecz w pewnych kwestiach również co najmniej kontrowersyjnej. Ale o tym później.
Okładka drugiej części jest podobnie jak w pierwszym tomie bardzo ciekawa, nawet szokująca. Osoba, od której dostałem ten cykl, stwierdziła, że owa okładka nie przypadła jej do gustu, gdyż uważa, że dziewczyna, salutująca nie wiadomo komu, nie jest w typie normalnych okładek; choć szanuję jej zdanie wspomnianego znajomego, to się z nim nie zgadzam. Uważam, iż stojąc wśród książek na półce, na pewno będzie się wyróżniać swoją oryginalnością i kolorem. W mojej opinii właśnie taki dobór kolorów jest nad wyraz trafny, zważywszy na wydarzenia, które mają miejsce w książęce.
Gdyby ktoś powiedział, że w tej książce postaci nie rozwijają się, to poprosiłbym, aby jeszcze raz przeczytał obie książki. Już pierwsza powieść cyklu zawiera bardzo dużo ciekawych pomysłów, w Drugim Kręgu zaś następuje ich apogeum. Czytałem tę książkę dwa razy i mam pewność, że kiedy przeczytam ją po raz kolejny i jeszcze następny, nie znudzi mi się i będę mógł do niej wracać niemal bez końca. Kiedy myślę o całej treści książki, nie mogę ogarnąć tych wszystkich historii i wątków naraz; mam wrażenie, że przeczytałem co najmniej dwie książki.
Pewne kwestie nie uległy niestety zmianie. Część bohaterów nadal uważa, iż obcowanie w łóżku z paniami, które wykonują zawód pogardzany przez prawie całe społeczeństwo, za oczywistość, a szczególny niesmak pozostawia sprowadzanie na tę drogę bohaterów, którzy wcale nie maja ochoty. Również za obrzydliwe uważam niejako promowanie związków i zachowań homoseksualnych w książce przeznaczonej dla młodzieży. Oczywiście nie znajduję przyjemności w czytaniu o tym, jak różne osoby kopulują, a tym bardziej, kiedy robią to osoby tej samej płci. Moje zbulwersowanie osiągnęło wartość krytyczną, kiedy uświadomiłem sobie, iż jeden z bohaterów, niebędący człowiekiem, próbuje wejść w związek z osobą ludzką. Ośmielę się stwierdzić iż książka nic by nie straciła, a może nawet zyskała, gdyby pominąć różne obrzydlistwa związane z tematyką seksualną. Konsekwencje niektórych opisanych w książce incydentów można wytłumaczyć inaczej, nie mniej pomysłowo. Z drugiej strony zdaję sobie sprawę, że część sytuacji i dialogów byłaby bardzo trudna do zastąpienia, więc liczę, że w następnych częściach autorka ograniczy ilość niesmacznych sytuacji.
Nie należy się jednak zrażać wspomnianymi mankamentami, ponieważ powieść niesie wiele wartościowych treści, choć niekiedy ukrytych. Drugi Krąg przypomina, że ważne są szczerość i pielęgnowanie przyjaźni, nawet tych najdziwniejszych. Myślę, że każdy miał okazję przekonać się ile złego może spowodować nieszczerość, a także niepoważne traktowanie bliskich nam osób. Drugi Krąg pokazuje również, że aby nawiązać relację z innym człowiekiem, należy dać sobie czas i próbować, nawet gdy druga osoba nas nie lubi, albo my jej nie lubimy.
Drugi tom wydaje mi się jest tylko trochę lepszy od pierwszej części. Może wynika to z niezrozumienia przeze mnie pierwszego opowiadania z Naznaczonych Błękitem? Z jakiegoś powodu, mnie nieznanego, autorka postanowiła umieścić opowiadanie Tkacz Iluzji w pierwszej książce. Ja mogę się tylko domyślać, iż chciała w ten sposób pokazać początek historii wielkich magów, oraz aby czytelnik wiedział, do czego odnoszą się niektóre dialogi. Jeżeli tak, to ukazuje to, jak dokładnie autorka przemyślała nie tylko jedną książkę, ale i całą serię.
Jestem pełen podziwu dla Ewy Białołęckiej, zarówno dla jej pomysłów, które zdają się nie kończyć, jak i dla języka, który jest oszałamiający. Autorka stosuje bardzo bogate słownictwo i wielokrotnie złożone zdania. Kiedy czytałem, miałem wrażenie, jakbym szybował nad oceanem opowieści Pani Ewy i nie czuł nic poza delikatnością owiewającego mnie podmuchu lekkich sformułowań i niebanalnego języka. Owo uczucie, można by porównać, do szybkiego i płynnego płynięcia łódką po niezmąconym przez wiatr jeziorze.
Wracając jeszcze do aspektu moralnego, autorka dość wyraźnie stawia granicę pomiędzy uczynkami dobrymi i złymi. Należy jednak odnotować, iż czasami bohater stosuje zasadę „cel uświęca środki” lub nie przejmuje się dobrem innych, z drugiej strony, czego możemy wymagać od osoby, która wychowywała się w nieludzkich warunkach i dopiero po wielu latach bicia i traktowania jak zwierzę, zaznała miłości. Należy też pamiętać, że wszelkie przemiany powinny być prawdopodobne, jasno wytłumaczone a jeżeli następują w nich jakieś zmiany, to powinny być one ugruntowane w doświadczeniach.
Niektórych może nieco dziwić jednoczesny zachwyt na ową książką, jak i ostra krytyka. Należy jednak pamiętać iż moim zadaniem jest ocenienie książki. I właśnie dlatego to, co mi się nie podoba, piętnuję, z kolei patrząc na całą książkę, oceniam ją pozytywnie. Gdybym nie napisał o pewnych kwestiach, byłbym nieuczciwy w stosunku do was czytelników. Mam nadzieję, iż kwestie związane z sferą cielesną nie zniechęcą was do przeczytania tej jakże ciekawej serii i będziecie mogli mi przyznać rację co do niezwykłości tej książki oraz całej serii.

Niewątpliwie pierwsza książka z serii Kroniki Drugiego Kręgu jest niezwykła pod bardzo wieloma względami. Od imion zastosowanych przez autorkę po ilość wątków, które pisarka ukazała. Książka pod tytułem Drugi Krąg nosi według mnie cechy książki jednocześnie niesamowitej, lecz w pewnych kwestiach również co najmniej kontrowersyjnej. Ale o tym później.
Okładka drugiej części...

Pierwsza część książki, rozgrywająca się na Smoczym Archipelagu, wywołała we mnie mieszane uczucia. Nie przypadł mi do gustu wątek Jagody i zachowanie Pożeracza Chmur. Z drugiej strony Kamyk był o niego tak słodko zazdrosny ^_^ Polubiłam też gromadkę maluchów Słonego. Natomiast druga część, mająca za miejsce akcji Zamek Magów, miała jak dla mnie jedną zasadniczą wadę - nieobecność Pożeracza. Polubiłam za to Wiatr na Szczycie. Okazał się naprawdę fascynującą i skomplikowaną postacią. Następny tom dobrze się zapowiada - nareszcie wszyscy moi ulubieńcy spotkali się w jednym miejscu. Ciekawa jestem bardzo, co z tego wszystkiego wyniknie...

Pierwsza część książki, rozgrywająca się na Smoczym Archipelagu, wywołała we mnie mieszane uczucia. Nie przypadł mi do gustu wątek Jagody i zachowanie Pożeracza Chmur. Z drugiej strony Kamyk był o niego tak słodko zazdrosny ^_^ Polubiłam też gromadkę maluchów Słonego. Natomiast druga część, mająca za miejsce akcji Zamek Magów, miała jak dla mnie jedną zasadniczą wadę -...

Głuchoniemy Kamyk po swoich przygodach musi się zrehabilitować. Razem z Pożeraczem Chmur lądują na Archipelagu Smoków. Tam poznaje Słonego, który mu pomaga i opowiada o rzeczach, które nie powinny wyjść na światło dzienne. Chłopak zaczyna wątpić, czy jego cele są warte takiego zaangażowania. Razem z Nocnym Śpiewakiem, Myszką i Winogradem rozpoczynają naukę i przygody. Jakie wartości wyznają Błękitni? Co ukrywają? Jakie tajemnice skrywają się w zamku?


Długo zbierałam się w sobie, by zabrać się za kontynuację. Samej historii byłam bardzo ciekawa, wątek smoków boski, ale styl pisania i przeczucie, ile czasu zajmie mi lektura kolejnych tomów (mimo że nie są długie),no mocno odrzucała. Jednak wreszcie zmotywowałam się i widać udało się! I mogę stwierdzić, że korzyści przewyższały straty.



Fabuła mocno się wybiła. Kamyk zaczął mieć jeszcze więcej przygód, a my mogliśmy razem z nim poznać ten zadziwiający i fantastyczny świat. Akcja mocno poszła naprzód, zapoznajemy się i innymi zakątkami tej krainy. Na to naprawdę nie ma co narzekać. Autorka wymyśliła coś ciekawego i pobudzającego wyobraźnię. W tej części jest to o wiele bardziej rozbudowane i było to genialne doświadczenie.



Jeżeli chodzi o bohaterów to zostali dobrze nakreśleni. Bardzo ciekawe w tej serii jest to, że każdy mag za umiejętności musiał zapłacić pewną cenę i każdy inną. To świetnie obrazowało, że nie każdy może być idealny. Kamyk dorósł i zaczął wątpić w dobre intencje wyżej postawionych osób. Stał się silniejszy, odważniejszy i bardziej stanowczy, a do tego uparty. Śpiewak mnie rozśmieszał swoim zachowaniem i podejściem, ale jednak wiadome było, że ma to głębsze znaczenie.



Styl był już trochę lepszy od pierwszego tomu. Jednak i tak na początku trzeba się przełamać, by później było lepiej. Potem jak pojawia się temat zamku, to akcja zaczyna się dynamicznie rozwijać i już wtedy się przepada. Zdecydowanie w najbliższym czasie zabieram się za kolejny tom, bo zakończenie sprawiło, że długo nie będę mogła czekać.



Także podsumowując, jeżeli macie ochotę na historię o magii, smokach, walkach i pełnej przygód to dobrze trafiliście. Ten tom wiele wyjaśnia, wiele nowego wprowadza, ale sprawia też niezłe zamieszanie. Nic nie jest pewne, ale o tym musicie przekonać się sami!

Głuchoniemy Kamyk po swoich przygodach musi się zrehabilitować. Razem z Pożeraczem Chmur lądują na Archipelagu Smoków. Tam poznaje Słonego, który mu pomaga i opowiada o rzeczach, które nie powinny wyjść na światło dzienne. Chłopak zaczyna wątpić, czy jego cele są warte takiego zaangażowania. Razem z Nocnym Śpiewakiem, Myszką i Winogradem rozpoczynają naukę i przygody. Jakie...

Historia Kamyka i reszty ferajny bardzo fajnie się rozwija. O ile pierwszy tom momentami mi się dłużył, to ten wciągnął bez reszty. Chociaż jest to środkowy tom cyklu, to historia tu opowiedziana stanowi zamkniętą całość i pomimo tego, że wiemy, że będzie ciąg dalszy, to koniec wypada w spójnym przemyślanym momencie i nie zostawia czytelnika w poczuciu zawieszenia. Co jest dla mnie super, bo czuję, że mogę na chwilę przenieść się do innej lektury, a do Kronik wrócić za jakiś czas jak do starego przyjaciela.

Historia Kamyka i reszty ferajny bardzo fajnie się rozwija. O ile pierwszy tom momentami mi się dłużył, to ten wciągnął bez reszty. Chociaż jest to środkowy tom cyklu, to historia tu opowiedziana stanowi zamkniętą całość i pomimo tego, że wiemy, że będzie ciąg dalszy, to koniec wypada w spójnym przemyślanym momencie i nie zostawia czytelnika w poczuciu zawieszenia. Co jest...

Poznajemy Maga Kamyka jest najbardziej uzdolnionym Tkaczy Iluzji,nazywany smoczym jeźdzcem i śpiewakiem.
Spędził na smoczej wyspie najciekawsze miesiące w swoim życiu.
Jednak postanowił wrócić do królestwa,żeby dokończyć tą przerwaną naukę i zasiąść wśród najpotężniejszych magów.
Tam zapoznaje Nocnego Śpiewaka,Myszkę i innych,obdarzonych chłopców,z którymi nawiązuje nić przyjaźni.
Będąc w swojej bibliotece Pani bibliotekarka doradziła mi tą książkę i byłam pod wrażeniem powieści,wciągnęła mnie,rozpoczęłam wspaniałą,magiczną,uroczą przygodę z fajnymi,ciekawymi postaciami w książce.
Zatraciłam się w lekturze i to bardzo.
Autorka pokazuje,jak ważne w młodym,dopiero kształtującym się życiu są przyjaźń,lojalność i zaufanie.
Malowany niezwykle plastycznie autorka przed czytelnikiem światy z wyobraźni.
Pierwsze spotkanie z Panią Ewą Białołęcką bardzo ciekawe,super było zaserwowała mnie niesamowite wrażenia,mnóstwo emocji,magii.
Ani przez chwilę nie oderwałam się od lektury.
To była super książka.

Poznajemy Maga Kamyka jest najbardziej uzdolnionym Tkaczy Iluzji,nazywany smoczym jeźdzcem i śpiewakiem.
Spędził na smoczej wyspie najciekawsze miesiące w swoim życiu.
Jednak postanowił wrócić do królestwa,żeby dokończyć tą przerwaną naukę i zasiąść wśród najpotężniejszych magów.
Tam zapoznaje Nocnego Śpiewaka,Myszkę i innych,obdarzonych chłopców,z którymi nawiązuje nić...