Przeczytałam, trochę drogą rozpędu, trochę z potrzeby poznania dalszego ciągu życia niezdecydowanej kobiety u boku łajdaczącego się Pana życia i śmierci.
Przyznam szczerze, bez bólu, że trochę się zmęczyłam. Tempem. Ilościa faktów. Aż mi się tego wszystkiego sprawdzać nie chciało, zresztą ufam, że podobnie jak w poprzednich powieściach Rybkowska stawia na fakty, jesli chodzi o historię i innego typu informacje, które uwiarygadniają czas i miejsca.
W jakiś dziwny sposób razi mnie nadal bohaterka....nie umiem tego nazwać... i coraz bardziej razi zuchwałość bohatera, rozhasanego jak w bahanaliach satyra, który bierze co chce nie licząc się z nikim i niczym, i zgodnie z napisami na swoich koszulkach, jak to było..."pieprzę wszystko co się rucha"...czy jakoś tak... to powoduje zastanowienie... z jakimi mężczyznami w życiu spotkała się autorka, żeby takiego przebiegłego i wszechstronnego ale jednak sybarytę a zarazem satyra, wymyśleć? Postać wszechstronna do bólu a zapatrzoną w siebie niczym Narcyz z obrazu Caravaggia?
By jednak nie było o uczuciach jedynie po przeczytaniu... ciekawy wątek śpiączki i amnezji, chyba konsultowany z wiedzą medyczną bo wiarygodny bardzo, z tego co wiem...
Jak pisałam nie zadawałam sobie trudu, by sprawdzać fakty historyczne...nawet, jesli są fikcją, to świetnie podaną...

Generalnie...polecam. Przeczytałam, podobnie jak poprzednie bardzo szybko, bo tak się czyta te powieści. Jedyny minus za to, że jak wspomniałam trochę mnie zmęczył natłok wrażeń, zmian, przemieszczania się bohaterów...czasem się nieco gubiłam i na chwile musiałam książkę odłożyć i poukładać pewne rzeczy w głowie...
I tylko bohaterowie nadal denerwujący... ona w swoim przeświadczeniu ciągłych pretensji do każdego i o wszystko a on łajdak, jakich mało, choć uroczy...ale jednak łajdak....może, jak dojdziemy do czasów jego 70tki, to już nie będzie bzykał, kogo popadnie.... co na to autorka?
;)

Po przemyśleniu postanowiłam dodać jeszcze kilka słów... podoba mi sie konsekwencja, z jaką autorka trzyma się rysów charakterystycznych dla swoich postaci, ustanowionych w pierwszej części. To, że mnie razi pan Narcyz wynika ponieką z faktu, że chciałabym, żeby prawda tak bardzo w oczy nie kłuła, że okazja czyni złodziea a on tych okazji nie przepuszcza....no może poza córką...tu ma mój szacunek i rehabilituje go, odrobinę ale jednak. A Bohaterka...pełna sprzeczności - niby sie dąsa ale nie wypomina, niby nie chce a chce... i dobrze. Taka sobie pani Ani wymyśliła...ile takich kobiet jest? Które niby nie chcą, a zdradzają? Niby chca odejść a nie robią tego? taka i chciałaby i boi się.... samo życie.
Tylko jednej rzeczy mi na prawde brakowało-by Will z całą grozą, tak grozą dostrzegł, że to, co robiła z nim jego kochanka on robi z Nell....może oprawa jest troche inna ale rdzeń ten sam. I w zasadzie tylko za to malutki minus:)

Przeczytałam, trochę drogą rozpędu, trochę z potrzeby poznania dalszego ciągu życia niezdecydowanej kobiety u boku łajdaczącego się Pana życia i śmierci.
Przyznam szczerze, bez bólu, że trochę się zmęczyłam. Tempem. Ilościa faktów. Aż mi się tego wszystkiego sprawdzać nie chciało, zresztą ufam, że podobnie jak w poprzednich powieściach Rybkowska stawia na fakty, jesli...