Pamiętam, że jako młody człowiek zaczytywałem się literaturą morską, zwłaszcza dotyczącą przebiegu II wojny światowej. Do najbardziej ulubionych należały książki o charakterze wspomnieniowym, wśród których prym wiodły pozycje autorstwa czołowych dowódców PMW: Bolesława Romanowskiego oraz Borysa Karnickiego. Nie ma chyba miłośnika dziejów wojny podwodnej, które nie znałby historii „straszliwych bliźniaków” – ORP „Sokół” i ORP „Dzik”.
Dopiero po wielu latach natknąłem się na publikację kolejnego z polskich „podwodniaków” – komandora Andrzeja Kłopotowskiego. To nazwisko nie było mi całkowicie nieznane, natomiast nie miałem pojęcia, że również ten oficer spisał swoje refleksje z czasów służby oraz etapu życia cywilnego. Mam jednak wrażenie, że w przypadku tej książki konstrukcja jest mniej zwarta, a zarazem bardziej wyrywkowa (porównując z publikacjami przytoczonych wyżej dowódców) i jest to kolejny, prawdziwy „worek” z rozmaitymi marynarskimi opowieściami i przemyśleniami :-)
Nie zmienia to faktu, że tę niezbyt obszerną książeczkę czyta się bardzo przyjemnie; niezwykle ciekawie wypadły partie może mniej związane z bronią podwodną, lecz poświęcone dowódcom polskich ścigaczy artyleryjskich S-2 (ORP „Wilczur”) i S-3 (ORP „Wyżeł”). Wartościowy materiał, gdyż w polskiej historiografii ten epizod w dziejach Polskiej Marynarki Wojennej zajmuje bardzo mało miejsca. Reasumując, miłośnicy marynistyki przyjmą tę publikację z zadowoleniem.

Pamiętam, że jako młody człowiek zaczytywałem się literaturą morską, zwłaszcza dotyczącą przebiegu II wojny światowej. Do najbardziej ulubionych należały książki o charakterze wspomnieniowym, wśród których prym wiodły pozycje autorstwa czołowych dowódców PMW: Bolesława Romanowskiego oraz Borysa Karnickiego. Nie ma chyba miłośnika dziejów wojny podwodnej, które nie znałby...

6,5/10

6,5/10