Czytanie tego cyklu przypomina trochę czyszczenie wymazanej farbą szyby. Kawałek po kawałku odsłania nam się większa część świata znajdującego się za oknem. Podobnie jest w przypadku tych książek, każdy kolejny tom ukazuje nam inną krainę należącą do świata przedstawionego oraz mieszkańców w niej żyjących. Pomysł autora na postaci ludzi mających cechy owadów jest nowatorski i zaskakujący, a co ważniejsze nie nudzi się wraz z kolejnymi tomami. Niestety, ten tom, dla osób, które nie przeczytały poprzednich części może się okazać niejasny. Narrator odwołuje się do wydarzeń wcześniejszych, a mianowicie dramatycznej śmierci Tisamona, szkolenia Tynissy, czy też skomplikowanych relacji łączących przyrodnie siostry. To w poprzednich tomach jest wyjaśniona wzajemna niechęć modliszowców i pająkowców, a także co to znaczy pojętność. Polecam zapoznanie się z „Imperium czerni i złota”, „Krwią modliszki” oraz „Ścieżką skarabeusza” - tam znajdziecie wyjaśnienie poprzednich wydarzeń, których konsekwencje poznamy w tej pozycji. A o czym jest ta książka? O krainie ważców, relacjach panujących między szlachtą a ich poddanymi oraz o tym, co to znaczy być dobrym władcą. Wartościową cechą tej książki są jej bohaterowie. Ich rozterki, powolne dojrzewanie, zmiany w ich psychice, to wszystko sprawia, że powieść czyta się z zainteresowaniem, a po kolejne tomy sięga się z zapałem.

Czytanie tego cyklu przypomina trochę czyszczenie wymazanej farbą szyby. Kawałek po kawałku odsłania nam się większa część świata znajdującego się za oknem. Podobnie jest w przypadku tych książek, każdy kolejny tom ukazuje nam inną krainę należącą do świata przedstawionego oraz mieszkańców w niej żyjących. Pomysł autora na postaci ludzi mających cechy owadów jest nowatorski...