W przypadku seriali często mam tak, że „Pilot” nie powala mnie z nóg, ale wraz z rozwojem historii, wciąga mnie ona coraz bardziej. Czytając pierwszy z wydanych w Polsce tomów o Yoriku, trochę wybrzydzałem na jego zawartość, tom drugi jednak podoba mi się o niebo lepiej.

W odróżnieniu od poprzedniego odcinka w „Cyklach” mamy zdecydowanie mniej skakania po wielu wątkach i miejscach, w których rozgrywa się akcja. Nie ukrywam, że trochę mnie ta przypadłość „jedynki” drażniła, w „dwójce” akcja jest zdecydowanie bardziej trzymająca się jednej osi, co zdecydowanie bardziej mi odpowiada. Tom skupiony jest na wizycie głównego bohatera w pewnym tajemniczym miejscu, który powoli odkrywa przed nami swoje prawdziwe oblicze. Fajna koncepcja, całkiem ciekawie przedstawione konsekwencje. Nie jest to mistrzostwo świata, na upartego doszukałbym się kilku naiwności fabuły, nie drażnią one jednak na tyle, by skreślić tytuł. Wręcz przeciwnie. Historia zdobyła moją sympatię. Na tyle, że naprawdę żałuję, że w Polsce nie ukazały się tomy zawierające zakończenie tej historii. Jeśli dalszy rozwój akcji przyniósłby bowiem taką progresję jakości w moich oczach, jak relacja między „jedynką”, a „dwójką” - mogłaby to być naprawdę hitowa seria. Niestety, pozostaje nam cieszyć się tym, co mamy – czyli jeszcze jedną zaledwie, trzecią częścią – ostatnią z wydanych w Polsce.

Tradycyjnie, oceniając komiks, napiszę też co nieco o rysunku. Sporo tu kadrów zawierających wyłącznie sylwetki, czy nawet wyłącznie głowy bohaterów (pojedynczego bohatera również). Takie rozwiązanie mamy np. w komiksowej „Mrocznej wieży” wg Stephena Kinga – tu jest to sztnadarowy sznit. Tam zastosowano jednak przynajmniej pastelowe barwy, a w „Igreku” tło poza gadającymi głowami nie istnieje w ogóle i właśnie te kadry są przez to nieatrakcyjne. Na szczęście historia nie wyłącznie z takich obrazków się składa. Są i takie, w których dzieje się zdecydowanie więcej. A kreska mi odpowiada: prosta, ostro zarysowująca kontury postaci, bez artystycznych rozmyć, które nieraz mi przeszkadzają. Do niebaśniowych historii zdecydowanie bardziej pasuje mi zastosowana, tak jak tutaj, konwencja prostoty rysunku.

W przypadku seriali często mam tak, że „Pilot” nie powala mnie z nóg, ale wraz z rozwojem historii, wciąga mnie ona coraz bardziej. Czytając pierwszy z wydanych w Polsce tomów o Yoriku, trochę wybrzydzałem na jego zawartość, tom drugi jednak podoba mi się o niebo lepiej.

W odróżnieniu od poprzedniego odcinka w „Cyklach” mamy zdecydowanie mniej skakania po wielu wątkach i...