Po przeczytaniu stwierdzam, że ta książka mnie zmęczyła.

Z wielkim entuzjazmem zabrałam się za lekturę "Grzechów..." i niestety muszę stwierdzić, że z każdą kolejną stroną mój entuzjazm ustępował miejsca rozczarowaniu. Książka liczy ponad sześćset stron, a tak naprawdę autorka nie zdążyła się w niej rozpędzić, akcja jest nudna i na siłę przeciągana. Zamiast skupiać się na opisach ćwierkających wróbli, czy analizować skład maseczek, które ówczesne kobiety nakładały na twarz, autorka mogła poświęcić uwagę postaciom, bo jak słusznie zauważyli inni czytelnicy, tak na dobrą sprawę, mało Borgiów w Borgiach. Stety lub nie, czytałam wcześniej "Rodzinę Borgiów" Mario Puzo i porównując te dwie książki mam wrażenie, że są o dwóch różnych rodzinach. U Puzo postacie są pełnokrwiste u pani Bower niestety papierowe i w śladowych ilościach. Nie rozumiem, jak można pisać o Borgiach zupełnie lekceważąc osobę Rodrigo Borgii, czyli papieża Aleksandra VI od którego wszystko się zaczęło?

I pomyśleć, że kiedy zaczynałam czytać "Grzechy..." naprawdę nie myślałam o tym, żeby porównywać tę książkę do "Rodziny Borgiów".

Po przeczytaniu stwierdzam, że ta książka mnie zmęczyła.

Z wielkim entuzjazmem zabrałam się za lekturę "Grzechów..." i niestety muszę stwierdzić, że z każdą kolejną stroną mój entuzjazm ustępował miejsca rozczarowaniu. Książka liczy ponad sześćset stron, a tak naprawdę autorka nie zdążyła się w niej rozpędzić, akcja jest nudna i na siłę przeciągana. Zamiast skupiać się na...