Kursor zdążył mignąć już chyba ze sto razy. A ja wciąż wpatrywałam się w ekran monitora, nie wiedząc, co napisać. Zastanawiając się, jak ubrać w słowa moje odczucia po przeczytaniu ostatniej części "Jutra". To jest naprawdę bardzo, bardzo ciężkie.

Ellie, Homer, Fi, Lee, Kevin oraz 'dzikusy' przetrwali wiele. Niezliczone ilości akcji sabotażowych, pojedynków sam na sam, momentów, w których znajdowali się na krawędzi śmierci. Ale teraz czeka ich coś więcej. Posunięcie, które może ich kosztować życie, bądź ratunek dla Australii. Ale muszą się podjąć tego wyzwania. Inaczej nie byliby sobą, prawda?

Muszę przyznać, że w przeciwieństwie do poprzednich części Jutra, "Po drugiej stronie świtu" trzymało w napięciu od pierwszej strony. John Marsden operuje świetnym językiem, czy to w scenach walki, czy w filozoficznych rozmyślaniach. Po raz pierwszy także postać Ellie mnie nie denerwowała, wręcz przeciwnie: w jakiś sposób dotarła do mnie, zrozumiałam jej położenie i stawiałam czoła wszystkiemu razem z nią. Przez drugą połowę książki żyłam nadzieją, że nie wszystko, o czym wiemy jest prawdą. Jednak gdy przeczytałam ostatnią stronę, poczułam dziwną pustkę. Nie potrafię jej określić.

Siódmy tom odcisnął we mnie największy ślad spośród poprzednich, najbardziej zafascynował. Jest to idealne zwieńczenie serii, nie mogę wymyślić lepszego. Serdecznie polecam wszystkim - nawet tym zniechęconym. Bo warto przetrzymać ewentualne słabsze części poprzednie, by przeczytać to arcydzieło.

Kursor zdążył mignąć już chyba ze sto razy. A ja wciąż wpatrywałam się w ekran monitora, nie wiedząc, co napisać. Zastanawiając się, jak ubrać w słowa moje odczucia po przeczytaniu ostatniej części "Jutra". To jest naprawdę bardzo, bardzo ciężkie.

Ellie, Homer, Fi, Lee, Kevin oraz 'dzikusy' przetrwali wiele. Niezliczone ilości akcji sabotażowych, pojedynków sam na sam,...