Po dwóch latach, od wydania w Polsce ostatniej części serii Jutro, postanowiłam poznać zakończenie przygód Ellie i jej przyjaciół. Czemu tak zwlekałam? Bo się obraziłam. Na autora w głównej mierze, bo nie spodobał mi się fakt, że historia nastolatków egzystujących podczas wojny trochę za bardzo się przeciąga. No i postanowił zarobić więcej, bo powstał przecież sequel serii... Cóż - co umiesz, to czynisz. Jednakże serii nie zostawia się osieroconej, więc należałoby dokończyć to, co się zaczęło...

Ellie i jej przyjaciele biorą udział w D-Day, który polega mniej więcej na tym, że w paru miejscach, w tym samym momencie, grupki osób atakują jakieś miejsce, należące do wroga. Muszą dać z siebie sto procent, wszystko musi wyjść tak, jak zostało zaplanowane. Czy wszystko pójdzie po ich myśli?

Tak, to fabuła bez spoilerów. I tak z każdą poprzednią częścią - wiele się nie dzieje, ale pretekst do stworzenia kolejnej części, nawet najmniejszy, jest. No ale przejdźmy może najpierw do oceny tejże części, a potem będziemy się pastwić nad całością.

Poraz kolejny spotykamy się z główną narratorką powieści, Ellie, która praktycznie wszystko potrafi opisać w sposób sarkastyczny, co zapewne obrazuje przytoczony przeze mnie cytat. Język jakim posłużył się autor jest bardzo prosty więc i powieść czyta się szybko. Niby jest dobrze, ale jednak coś zawiodło. Co mi się nie podobało? Autor ponownie wstawił nowy wątek, próbując nam przedstawić okrucieństwo wojny, czyli Obóz 23. Niby nic w tym dziwnego, jednak pozostaje pytanie - czemu na ostatnią chwilę? Czy było to potrzebne? Może autor przypomniał sobie, że podczas prawdziwej wojny, były takie rzeczy i w sumie fajnie byłoby to wstawić? By przedłużyć tylko to, co jest oczywiste, czyli zakończenie wojny. Problem w tym, że ten obóz w porównaniu z tym, co było naprawdę, to kolonie wakacyjne. Naprawdę. Nie wiem co autor chciał przez to osiągnąć, lecz w moich oczach wypadło to naprawdę nijako.

Obóz 23 to nie jedyny problem powieści. Całą książkę można streścić wymieniając trzy punkty:

1. Ellie uczestniczy w D-Day

2. Ellie jest w Obozie 23

3. Ellie uświadamia sobie, że jest koniec wojny

I to mnie właśnie najbardziej razi w całej tej serii. Seria ma całe siedem części, jest rozdrobniona naprawdę do przesady, bo w niektórych tomach bohaterowie praktycznie stoją w miejscu i oprócz jakiś ataków na wroga czy problemów natury uczuciowej, nie robią nic konkretnego. Może się czepiam, jednak, gdyby autorowi zachciało się stworzyć dobrą serię (nie idąc za żądzą pieniądza), to z powodzeniem historię Ellie można by było zamknąć w maksymalnie trzech tomach. I, kto wie, może wyszłoby to na zdrowie Jutro?

Ostatni tom serii jest poniekąd przewydywalny, co jest zasługą autora, bo w końcu wydał seqel serii, pod, jakże oryginalnym tytułem, Kroniki Ellie (tak, główna bohaterka przeżyje, jak widać). Jak widać jestem negatywnie nastawiona nie tylko do ostatniego tomu, lecz również ogólnie, do serii. Zaczynało się naprawdę dobrze, narracja zapowiadała historię ciekawie opisaną z czarnym humorem, niestety, coś po drodze się stało złego i wyszło z tego wszystkiego coś banalnego. Czy polecam? Dla młodzieży, nie wymagającej więcej od książek, tak. Reszcie radzę zabrać się za coś innego.

swiatyzpolki.blogspot.com

Po dwóch latach, od wydania w Polsce ostatniej części serii Jutro, postanowiłam poznać zakończenie przygód Ellie i jej przyjaciół. Czemu tak zwlekałam? Bo się obraziłam. Na autora w głównej mierze, bo nie spodobał mi się fakt, że historia nastolatków egzystujących podczas wojny trochę za bardzo się przeciąga. No i postanowił zarobić więcej, bo powstał przecież sequel...