„Nigdy nie płacz po niczym, co nie może zapłakać po tobie”.

Ostatnia z części cyklu „Jutro” poza mną. Muszę przyznać... jest mi bardzo smutno, że musiałam się pożegnać się z ludźmi, z którymi spędziłam naprawdę sporo czasu i zdążyłam się z nimi zaprzyjaźnić. Na pewno sięgnę pewnego dnia po „Kroniki Ellie”, ale to już chyba nie będzie to samo.

Pojawiają się widoki na zakończenie wojny, grupa przyjaciół jest pełna nadziei i rusza do ataku. W tej części było naprawdę dużo akcji i całość wywarła na mnie dobre wrażenie, ale w dużej mierze skupiała się na głównej bohaterce, reszta przyjaciół została tutaj zepchnięta na dalszy plan. Książka obfituje w wiele ciekawych i zaskakujących wydarzeń, było dość smutno, momentami przerażająco, ale nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że przez dużą część książki autor robi nas w konia i że opowieść i tak zakończy się dobrze… i nie myliłam się. Może nie można nazwać tego w 100% happy endem, zakończenie było dość słodko-gorzkie, ale ja wciąż oczekiwałam jakiejś większej tragedii, której nie było.

Mimo to uważam, że to naprawdę ciekawy cykl, pełen głębszych i trafnych przemyśleń, a na pewno jedna z lepszych pozycji dla młodzieży.

„W życiu chodzi o coś znacznie więcej niż tylko bycie szczęśliwym. Chodzi o odczuwanie całej gamy emocji: szczęścia, smutku, złości, żalu, miłości, nienawiści. Jeśli spróbujesz stłumić jedną z nich, stłumisz je wszystkie”.

„Nigdy nie płacz po niczym, co nie może zapłakać po tobie”.

Ostatnia z części cyklu „Jutro” poza mną. Muszę przyznać... jest mi bardzo smutno, że musiałam się pożegnać się z ludźmi, z którymi spędziłam naprawdę sporo czasu i zdążyłam się z nimi zaprzyjaźnić. Na pewno sięgnę pewnego dnia po „Kroniki Ellie”, ale to już chyba nie będzie to samo.

Pojawiają się widoki na...