John Marsden nie ,,rozpieszczał" nas przez całą serię, spodziewałam się więc podobnego zakończenia, ale gdzieś w środku tliła się we mnie nadzieja, tak jak u Ellie, że świat po wojnie zamieni się w raj na ziemi. No cóż... Życie jest pełne rozczarowań.
Najbardziej zasmuciła mnie chyba relacja Ellie i Lee. Przez cały czas im kibicowałam, nawet w tych najmroczniejszych chwilach, a po rozmowie Ellie z Fi spodziewałam się zdecydowanie czegoś lepszego, niż to, co dostałam.
Trochę dziwny wydał mi się fakt, że po niczym niesprowokowanej agresji tajemniczego państwa na Australię, wojna, wygrana przecież przez połączone siły Australii, Nowej Zelandii i Japonii, zakończyła się podziałem terenów. Jak dla mnie taki atak powinien się zakończyć miliardowymi reparacjami, sankcjami na arenie międzynarodowej, a nie powiększeniem terenów agresora. Autor książki nie podał jednak oficjalnego powodu zakończenia wojny, może więc utrata tylko części terenów była najlepszym, co mogli osiągnąć Australijczycy.
Czuję w sobie pustkę po zakończeniu tej serii, podobną do tej, którą czułam, kiedy skończyłam ,,Kosogłosa". Niby wszystko kończy się dobrze, ale to co uzyskujemy jest bardzo dalekie od happy endu. Mimo wszystko nie żałuję, że przeczytałam tą serię i w ogólnym rozrachunku, stwierdzam, że ,,Jutro" to kawał dobrej, porządnej literackiej pracy, który zdecydowanie wart jest polecenia.

John Marsden nie ,,rozpieszczał" nas przez całą serię, spodziewałam się więc podobnego zakończenia, ale gdzieś w środku tliła się we mnie nadzieja, tak jak u Ellie, że świat po wojnie zamieni się w raj na ziemi. No cóż... Życie jest pełne rozczarowań.
Najbardziej zasmuciła mnie chyba relacja Ellie i Lee. Przez cały czas im kibicowałam, nawet w tych najmroczniejszych...