Jeżeli poszukujesz opowieści, które dadzą Ci odpocząć, pozwolą odetchnąć, napełnią Cię nadzieją i optymizmem, powinieneś/powinnaś trzymać się z daleka od książek, które napisał Marek Hłasko.

Tyrmand napisał o nim: „Stał się jednym z najbardziej magicznych bardów rzetelnego, smutnego cynizmu swej literackiej epoki.” Bardzo ciężko tego nie zauważyć. Hłasko bez ceregieli obnaża ciemną stronę ludzkiej natury. Zabiera nas w – często samotną – podróż po meandrach ludzkiego egoizmu, bezradności, brutalności i zagubienia. Mimo to nie popada w żadną ze skrajności, jest rzetelnym obserwatorem, który widzi to, czego wielu widzieć nie chce. W tym wszystkim nie jest pozbawiony też specyficznego poczucia humoru, które dodaje jego prozie lekkości i robi to w tych momentach, kiedy czytelnik naprawdę tego potrzebuje.

Uświadomiłem to sobie dopiero w trakcie lektury, ale znałem tego autora już wcześniej. Na jednej z lekcji historii w liceum, nauczyciel poprosił żebym przeczytał na głos opowiadanie: „Miesiąc Matki Boskiej”. Nie zapamiętałem wtedy nazwiska, zostało we mnie tylko wspomnienie tego jak bardzo okrutna w swojej bezpośredniości była osoba, która to napisała i jak w idealizującej Polaków literaturze potrafiła pokazać też rysy na tym – tak uwielbianym – obrazie naszych rodaków z lat czterdziestych ubiegłego wieku. Cieszę się, że udało mi się przypadkiem odkryć tego autora na nowo, że na nowo mogę się zgadzać z jego obserwacjami i zachwycać skromnym, lecz pięknym w swej prostocie, językiem. Polecam serdecznie!

Jeżeli poszukujesz opowieści, które dadzą Ci odpocząć, pozwolą odetchnąć, napełnią Cię nadzieją i optymizmem, powinieneś/powinnaś trzymać się z daleka od książek, które napisał Marek Hłasko.

Tyrmand napisał o nim: „Stał się jednym z najbardziej magicznych bardów rzetelnego, smutnego cynizmu swej literackiej epoki.” Bardzo ciężko tego nie zauważyć. Hłasko bez ceregieli...