Pozwolę sobie omówić wszystkie, a przynajmniej większość zebranych tu opowiadań. Ciężko bowiem powiedzieć coś więcej, co dotyczyłoby ich wszystkich bez wyjątku, a jest to dzieło... osobliwe i z całą pewnością warte paru słów.
Przede wszystkim - bardzo podoba mi się okładka. Jest o wiele bardziej "odporna" niż Omikami, które szybko pokryło się śladami palców. Ogromnym plusem były też ilustracje, zwłaszcza te autorstwa Kyou. Chociaż przy niektórych trzeba było się upewniać, że nikt nie zagląda przez ramię, bardzo umilały lekturę.
A jeśli chodzi o treść...
Przyznaję, że aż do "Kambionu" byłam pełna optymizmu. Zresztą, to właśnie ono zapadło mi najbardziej w pamięć i zdążyłam już do niego wrócić, chociaż całą książkę skończyłam dosłownie przed chwilą. Może to jego odmienność tak przykuwa uwagę? "Świeże" męskie spojrzenie na miłość - jakby nie patrzeć - między dwójką mężczyzn? Albo po prostu ten beztroski absurd, który jednak nie da się nazwać klozetowym?
Tak, właśnie dla tego opowiadania Kotori dostało się na półkę dla Wybranych.
Poprzednie opowiadania też były w gruncie rzeczy nie złe. Moją uwagę zwróciło jeszcze "Z cukrem czy bez?" autorstwa Chikusho. Radosne, niezbyt wymagające i jasno zmierzające do sceny seksu. Może po prostu wpasowało się w nastrój.
"Ciemność" to w zasadzie dobre preludium do reszty opowiadań i gra tę rolę wcale wdzięcznie, nie zapadło mi jednak przesadnie w pamięć. To samo dotyczy "Jego portretu", natomiast najbardziej rozczarowująca została "Blizna". Autorce zabrakło stron, przez z kolei co zabrakło "tego czegoś". Pomysł był świetny, realizacja nienajgorsza, a jednak coś uciekło, jeśli chodzi o tworzenie się więzi między bohaterami.
Dalej już tak wesoło nie było. Wcale dobre wrażenie zrobiło jeszcze "Uczynię cię szczęśliwym", "Cztery kłamstwa i pół", czy "Mój mały braciszek" - na to ostatnie warto zwrócić uwagę. "Kyou mo arigatou" to rasowy melodramat, nie zdołał mnie jednak zniechęcić do dalszej lektury. Może miał w sobie nawet coś na swój sposób ujmującego - plus za stosunkową zwięzłość, próby rozwlekania tego nie wyszłyby utworowi na dobre. "Wilk w owczym stadzie" to natomiast klasyczna fantastyka. Jestem gorącą fanką tego gatunku, a jednocześnie nie przepadam za smokami. Może to sprawiło, że nie doceniłam tego opowiadania? Nieco klasyczne, nieco stereotypowe, nie zmieniło mojego życia, ale dało się przeczytać.
Warto dodać, że pod względem stylistycznym Kotori ogólnie plasuje się o wiele wyżej, niż poprzednik, co jest kolejnym plusem dla samego wydawnictwa.
Tytuł największej Chały należy się za to "Ostrożnie!", oraz "Not alone". To pierwsze wydawało mi się pozbawione jakiejkolwiek dynamiki, drugiemu należą się jednak znacznie ostrzejsze słowa. Bodajże najdłuższe opowiadanie w zbiorze zaprezentowało nam bowiem postać skończonej ofiary, tytułując ją głównym bohaterem. Kanon uke zezwala oczywiście na tworzenie płaczliwych postaci - ale dam sobie rękę uciąć, że da się takową stworzyć, jednocześnie nie dając jej zdolności doprowadzania czytelników do nerwicy. Spędziłam nad tym dziełem wyjątkowo bezsenną noc i chyba dlatego nie zaczęłam zgrzytać zębami.

Podsumowując, jeśli ktoś jest ciekaw, czy Kotori a Omikami dzieli aż tak wiele - warto sprawdzić, bowiem to pierwsze zdecydowanie na tym porównaniu korzysta. Są tu autorzy-debiutanci, którzy posiadają naprawdę porządny warsztat i z radością zobaczyłabym ich następne twory, a może nawet samodzielną książkę.
Swoją drogą, chciałabym wiedzieć, jak to jest zaczynać literacki debiut od - nomen omen - gejowskiego romansidła? :)

Pozwolę sobie omówić wszystkie, a przynajmniej większość zebranych tu opowiadań. Ciężko bowiem powiedzieć coś więcej, co dotyczyłoby ich wszystkich bez wyjątku, a jest to dzieło... osobliwe i z całą pewnością warte paru słów.
Przede wszystkim - bardzo podoba mi się okładka. Jest o wiele bardziej "odporna" niż Omikami, które szybko pokryło się śladami palców. Ogromnym plusem...