Pierwszy raz czytałem tę książkę wiele lat temu, kiedy na temat II wojny światowej istniała ciągle jedna prawda. Ta oficjalna, której uczono w szkole. Na temat tego, że coś mogło być inne niż w podręcznikach tylko spekulowano i to szeptem. Tak mijały lata, a wraz z upływem czasu jaki mijał od zakończenia wojny wychodziła na jaw „druga prawda”, którą Wańkowicz sugerował ponad cztery dekady temu, poruszając tematy obrony Westerplatte i działaļ Oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego dowodzonego przez majora „Hubala”. Wróciłem do tej książki niedawno, podziwiając jej konstrukcję, narrację, dokumentację ale i sposób patrzenia, wtedy kiedy Wańkowicz ją pisał. Jak zrobiłby to dziś? Jak odniósłby się do kontrowersyjnych relacji na temat majora Sucharskiego (znał go osobiście) i jego faktycznej postawy podczas obrony Westerplatte? Jak zareagowałby na film „Tajemnica Westerplatte” z 2013 roku? Jakie wrażenie zrobiły by na nim sekrety „Hubala”, które pojawiają się w czasach, gdy nawet poszukiwania grobu słynnego partyzanta nie robią na nikim wrażenia. Sądząc z braku zainteresowania „Dwoma prawdami” choćby na tym portalu, można uznać, że ta książka już się skończyła. Jest przestarzałym zapisem spraw, których kontrowersji nie uniosła. Czy rzeczywiście? Moim zdaniem to początek dyskusji, która jest dopiero przed nami, a Wańkowicz daje doskonały pretekst aby ją zacząć.

Pierwszy raz czytałem tę książkę wiele lat temu, kiedy na temat II wojny światowej istniała ciągle jedna prawda. Ta oficjalna, której uczono w szkole. Na temat tego, że coś mogło być inne niż w podręcznikach tylko spekulowano i to szeptem. Tak mijały lata, a wraz z upływem czasu jaki mijał od zakończenia wojny wychodziła na jaw „druga prawda”, którą Wańkowicz sugerował...