Proza wyjątkowa, dzisiaj tak się już nie pisze. Spokojnie, opisowo, bez efekciarstwa.

1860 rok. Brytyjska rodzina żyje od lat na Jamajce, wiodąc żywot wręcz stereotypowej klasy średniej. Wzorcowa rodzina, gromadka dzieci i usługujących Murzynów. Pewnego dnia dochodzi do kataklizmu, który rodzina ledwo przetrzyma, lecz zniszczenia są na tyle duże, że rodzice postanawiają wysłać dzieci do Anglii, do szkoły. Czworo rodzeństwa trafia na statek, który zostanie napadnięty przez piratów, a dzieci zostają porwane.

Narracja skupia się wokół dzieci - najmłodsza ma 4 lata, a najstarsza, najbardziej rozbudowana postać to Emily, dziesięciolatka. Na statku poznają rodzeństwo, z którym będą podróżować dalej. Podstawowym chwytem jest to, że choć przez opowieść prowadzi nas wszechwiedzący i chwilami nawet zwracający się do czytelnika narrator, historię poznajemy właśnie z perspektywy dziecka. Owszem, opinie i myśli dorosłych również wejdą w tok opowieści - dzięki temu zauważamy ogromny rozdźwięk pomiędzy odbiorem wydarzeń. Świadomość dzieci wypiera zaginięcie bliskiej osoby, ale nie może pozbyć się z pamięci kota. Wielkim wydarzeniem jest niewinne trzęsienie ziemi, ale już ogromny i nienazwany huraganem Orkan już nie. Cały klimat, który w ten sposób zostaje osiągnięty, rozkłada się właśnie na psychice małych bohaterów.

Atmosfera się zagęszcza z każdym rozdziałem. Początkowo obserwujemy sielankowe obrazki bawiących się dzieci, straszących Murzynów duchami, beztrosko biegających wokół stawu. Kiedy trafiają na statek, Emily uświadamia sobie, że Anglia jest dla niej tylko mitem, w zasadzie jej nie pamięta - jej rodzeństwo nawet się tam nie urodziło. Ale po kilku tygodniach na morzu, dzieci wydają się zapominać nawet Jamajkę, rodziców, brata. Nie pamiętają, nie uświadamiają sobie kataklizmu. Dostosowują się do warunków panujących na statku.

Dostosowują się błyskawicznie. Niektórzy zwracają uwagę na pokrewieństwo z "Władcą much" Goldinga. Powieść Hughes'a jest wcześniejsza, podejmuje nieco podobny temat. Dzieci bynajmniej beztroskie i niewinne nie pozostają, w starciu z piratami... Polecam odkrywać samodzielnie. Wydawać by się mogło, że wydarzeń i zwrotów akcji niewiele, za to sporo opisów, rozmyślań dziecięcych, psychologii. Nad wszystkim zaś zawisa przeczuwalna pomiędzy zdaniami obawa, strach i niedopowiedzenie. Przeczuwamy, że coś złego się zaraz stanie, nawet jeśli dzieci przypatrują się po prostu skaczącej małpce.

Książkę wydało W.A.B, w znakomitej serii Nowy Kanon. Świetnie wydane, z zachęcającą przedmową W. Kopalińskiego. W sam raz na długi wieczór, gdy za oknem ciemno, a pamiętamy jeszcze z dzieciństwa bajkę o Piotrusiu Panie, pamiętamy historię Alicji z Krainy Czarów... Książka dla ludzi, którzy byli kiedyś dziećmi.

Proza wyjątkowa, dzisiaj tak się już nie pisze. Spokojnie, opisowo, bez efekciarstwa.

1860 rok. Brytyjska rodzina żyje od lat na Jamajce, wiodąc żywot wręcz stereotypowej klasy średniej. Wzorcowa rodzina, gromadka dzieci i usługujących Murzynów. Pewnego dnia dochodzi do kataklizmu, który rodzina ledwo przetrzyma, lecz zniszczenia są na tyle duże, że rodzice postanawiają...