Historia się zacieśniła i zaciekawiła jeszcze bardziej. Mmyslal3m, że ten cykl nie będzie tak ciekawy, ale się pomyliłem...

Historia się zacieśniła i zaciekawiła jeszcze bardziej. Mmyslal3m, że ten cykl nie będzie tak ciekawy, ale się pomyliłem...

Nawet może być.Choc myślę,że mogło być bardziej mrocznie.

Nawet może być.Choc myślę,że mogło być bardziej mrocznie.

Zaczęłam czytać od drugiej części i może był to mój błąd. Historia Serhija wciągła mnie na tyle, że kusiło mnie, by czytać tylko to. Wolkozacy także są u mnie na plusie, ich zasady plemienne i żądza zemsty. Jedynie co mnie nuży w bohaterach książki to Chmielnicki (nie lubię typa, jest dla mnie tak nudny jak słuchanie o zeszłorocznym śniegu) i cała wmieszana w fabule polityka, oraz pranie się na polach bitwy. Książka jest po prostu dobra.... i w sumie tyle co ma do zaoferowania. Myślałam o ocenie 4, ale widać że autor jednak musi mieć jakąś wiedzę i jego styl pisania także jest na plus.

Zaczęłam czytać od drugiej części i może był to mój błąd. Historia Serhija wciągła mnie na tyle, że kusiło mnie, by czytać tylko to. Wolkozacy także są u mnie na plusie, ich zasady plemienne i żądza zemsty. Jedynie co mnie nuży w bohaterach książki to Chmielnicki (nie lubię typa, jest dla mnie tak nudny jak słuchanie o zeszłorocznym śniegu) i cała wmieszana w fabule...

Drugą część cyklu o Wilkozakach zrobiła na mnie dużo lepsze wrażenie niż poprzedni tom. Uwielbiam wszystko, co związane z Zaporożcami, więc momenty opowiadające o kulisach polityki Chmielnickiego i życiu tych wojowników czytało mi się świetnie. Nieco gorzej wypadają rozdziały opowiadające o chorążym Kostence, które mimo tajemniczości pachną nieco powieścią obyczajową. Ogółem książka na duży plus, chociaż bardzo nierówna. Momentami czyta się ją z wypiekami na twarzy, miejscami zaczynamy ziewać...

Drugą część cyklu o Wilkozakach zrobiła na mnie dużo lepsze wrażenie niż poprzedni tom. Uwielbiam wszystko, co związane z Zaporożcami, więc momenty opowiadające o kulisach polityki Chmielnickiego i życiu tych wojowników czytało mi się świetnie. Nieco gorzej wypadają rozdziały opowiadające o chorążym Kostence, które mimo tajemniczości pachną nieco powieścią obyczajową....

Kolejny tom cyklu. Książka niby z kategorii fantastyki, lecz osadzona w realiach Ukrainy Bohdana Chmielnickiego. Ciekawie zarysowane oblężenie Suczawy w 1653 roku, chyba mało znany fragment polskiemu czytelnikowi. A jednak czegoś tutaj zabrakło. Czytałem kilka innych powieści Pana Rafała Dębskiego, które trzymały w większym napięciu. Chyba przy żadnej innej książce tak się nie bałem jak czytając „Gwiazdozbiór kata.” Znam autora fascynację bronią białą, ale w tej książce niespecjalnie to widzę. Dla mnie raczej zawód, co nie znaczy że nie sięgnę po inną jego książkę.

Kolejny tom cyklu. Książka niby z kategorii fantastyki, lecz osadzona w realiach Ukrainy Bohdana Chmielnickiego. Ciekawie zarysowane oblężenie Suczawy w 1653 roku, chyba mało znany fragment polskiemu czytelnikowi. A jednak czegoś tutaj zabrakło. Czytałem kilka innych powieści Pana Rafała Dębskiego, które trzymały w większym napięciu. Chyba przy żadnej innej książce tak się...

Sięgnełam po nią przypadkiem i już w trakcie czytania zorientowałam się,że jest to ciąg dalszy historii z powieści Wilkozacy.Wilcze Prawo. Nie przeszkadza to jednak w czytaniu. Książka stanowi udaną całość która wciąga w swój świat. Interesująca historia zemsty tytułowych Wilkozaków na ludziach oraz ludzkich intryg i pomst na tle wydarzeń historycznych. Niektóre postacie mogły by być lepiej opisane ale może zrobiono to w pierwszej części. Historia i prawa Wilkozaków ich stosunek do ludzi jest naprawdę interesujący.

Sięgnełam po nią przypadkiem i już w trakcie czytania zorientowałam się,że jest to ciąg dalszy historii z powieści Wilkozacy.Wilcze Prawo. Nie przeszkadza to jednak w czytaniu. Książka stanowi udaną całość która wciąga w swój świat. Interesująca historia zemsty tytułowych Wilkozaków na ludziach oraz ludzkich intryg i pomst na tle wydarzeń historycznych. Niektóre postacie...

Dwuczęściowa seria Rafała Dębskiego o Wilkozakach nie odbiega poziomem i wykonaniem od innych pozycji tego autora. Tym razem wykreował całkiem spójny świat, osadzony historycznie na Ukrainie, kilka lat po powstaniu Bohdana Chmielnickiego.

Do niewątpliwych atutów „Wilkozaków” należą na pewno bohaterowie: jest ich tu kilkunastu, przez co historia zyskuje pewien rozmach. Chmielnicki pragnie zemsty na jednym ze swych zdolnych dowódców, Serhiju Kostence, który dla prywaty złamał rozkaz swego wodza i co tchu pognał – wraz z garstką wiernych towarzyszy – na ratunek ukochanej, której wioska została spustoszona przez oddział strasznych Wilkozaków…

Myślę, że dla samych Wilkozaków warto przeczytać dylogię Dębskiego – są to po części ludzie, po części wilki. Pilnie strzegą tajemnic swego plemienia, gdyż to jest klucz do przetrwania gatunku… Lata mijają, a ludzie coraz bardziej panoszą się na stepach i zaczyna brakować miejsca dla wilkozackich siczy… Bardzo dobrze przemyślana kultura potężnych wojowników, dla których niezmienne od wieków prawa stanowiły gwarancję bezpiecznego bytu. Czasy się jednak zmieniły i aby przetrwać, trzeba zmierzyć się z Nowym…

„Wilkozacy” Dębskiego to typowe fantasy z historią w tle, jednak ostrzegam wielbicieli stylu Komudy, Sapka czy Sienkiewicza – tutaj jest wiele do dopracowania, gdyż prości, niepiśmienni często Kozacy przemawiają współczesnym językiem, używając słów, których nieświadom jest przeciętny polski student, o maturzyście nie wspomnę… To jest dla mnie główny mankament tej pozycji.

Polecam książkę wielbicielom gatunku.

Dwuczęściowa seria Rafała Dębskiego o Wilkozakach nie odbiega poziomem i wykonaniem od innych pozycji tego autora. Tym razem wykreował całkiem spójny świat, osadzony historycznie na Ukrainie, kilka lat po powstaniu Bohdana Chmielnickiego.

Do niewątpliwych atutów „Wilkozaków” należą na pewno bohaterowie: jest ich tu kilkunastu, przez co historia zyskuje pewien rozmach....

Zdecydowanie lepiej napisane niż część 1.
Wilkozacy nabierają charakteru

Zdecydowanie lepiej napisane niż część 1.
Wilkozacy nabierają charakteru

Oceniłam słabo z jednego powodu- przy poprzedniej części ta książka wypada o wiele gorzej niż można by się było spodziewać. Po przeczytaniu "Wilczego Prawa" spodziewałam się jeszcze lepszej książki, a przynajmniej na takim poziomie. No cóż, zawiodłam się. Pan Rafał Dębski wciąż jest jednak bardzo dobrym pisarzem, a jego książki dobre.

Oceniłam słabo z jednego powodu- przy poprzedniej części ta książka wypada o wiele gorzej niż można by się było spodziewać. Po przeczytaniu "Wilczego Prawa" spodziewałam się jeszcze lepszej książki, a przynajmniej na takim poziomie. No cóż, zawiodłam się. Pan Rafał Dębski wciąż jest jednak bardzo dobrym pisarzem, a jego książki dobre.

Po więcej recenzji zapraszam na: www.recenzjum.blogspot.com

Po niejakiej przerwie, w końcu przyszło mi stanąć oko w oko z drugim tomem "Wilkozaków" Rafała Dębskiego, zatytułowanym "Krew z krwi". W książce tej zawarta jest kontynuacja wydarzeń zapoczątkowanych w "Wilczym prawie". Ponownie mamy tu zatem Serhija, jego kompanów, żonę, która uprzednio uprowadzona została przez Wilków, Bohdana Chmielnickiego wraz z podwładnymi, a także tytułowych Wilkozaków.

Często bywa tak, że tom kolejny gorszy jest od tego pierwszego, natomiast tutaj ta zasada się nie sprawdziła. Moim zdaniem poziom nie spadł, i myślę, że oba tomy się jako tako równoważą.



Były chorąży kozacki, Serhij, odzyskał w końcu żonę. Nic nie jest jednak takie jak przedtem, może poza miłością, którą niewątpliwie darzy swoją wybrankę. Jest niemal tak, jakby na nowo się poznawali, docierali się stopniowo. Także ich maleńka córka powoli przyzwyczaja się do obecności matki. Matki, która jest przecież wilczycą. Czy tego chce, czy nie - została waderą wilkozacką i posiadła dwie dusze. Wilczą i ludzką. Ta pierwsza nieustannie sprawia problemy, budzi się w najmniej odpowiednich momentach. Często wzywa ją zew. Musi wyjść, przebiec się pod gołym niebem, zapolować i zatopić wilcze kły w ciele ofiary. Tylko dzięki Serhijowi oraz rosnącej z dnia na dzień córce - Marika pozostaje przy zdrowych zmysłach. Coraz bliżej jej do człowieka, dalej do wilczycy. Jednak sprawy przybierają nieoczekiwany obrót... Jedno nieprzemyślane posunięcie, jeden zbieg okoliczności... I Serhij staje w obliczu niebezpieczeństwa.

W tym samym czasie rozgrywa się także kilka innych wątków, jak chociażby zmagania dawnych przyjaciół Serhija, którzy ponownie wkradają się w łaski Chmielnickiego i ruszają z misją. A u Bohdana sprawy się mają różnie. Ma on swoich wrogów i sprzymierzeńców, choć tych pierwszych - zdaje się - przeważającą ilość. Pokłada nadzieje w synu swoim, następcy, który wrogów robi sobie jeszcze więcej, gdyż znany jest ze swego okrucieństwa. Bohdan stara się zatroszczyć o życie dziecka, jednak nie zawsze wszystko wychodzi po jego myśli...

Mamy i wreszcie Wilkozaków, którzy pozbawieni swojej siedziby, ruszają w drogę. Autorytet Hrehorego nie raz zostanie podważony przez młodszego wilka. Pozycja przywódcy nie jest łatwa do utrzymania, zwłaszcza podczas tych ciężkich czasów dla stada. Z drugiej strony są także Michej i Kirył, wypędzeni z siczy, którzy dowieść chcą swojej wartości, by móc powrócić z asem w rękawie. Los stawia ich sytuacji, gdy przyjdzie im podjąć współpracę z tak znienawidzonymi przez nich ludźmi.

W książce wiele się dzieje i wiele spraw się w końcu rozwiąże, bo jest to zakończenie serii. Tak jak w przypadku tomu pierwszego, tu również mamy zarówno bohaterów fikcyjnych, jak i rzeczywistych, a także wydarzenia znane z historii, choć pewnie nie każdemu. Język w dalszym ciągu ma w sobie nieco staropolszczyzny, ale odniosłem wrażenie, że jakby nieco jej tu mniej, niż w "Wilczym prawie". Mimo wszystko, zachował się jednak dobry klimat XVII wieku i książkę czyta się przyjemnie, choć czasami nieco nuży. Wielowątkowość działa tu zdecydowanie na plus, gdyż w odpowiednich momentach autor przenosi czytelnika gdzie indziej, by ukazać co też się dzieje u innej postaci. A odnośnie bohaterów, to - jak już wspominałem w recenzji poprzedniego tomu - są barwni , nieszablonowi, a przede wszystkim - różni i każdy może tu znaleźć swojego faworyta. Wydanie obu części "Wilkozaków" jest bardzo dobre, i choć może nie kusi z księgarnianej półki, to zdecydowanie oddaje klimat fabuły.

Po więcej recenzji zapraszam na: www.recenzjum.blogspot.com

Po niejakiej przerwie, w końcu przyszło mi stanąć oko w oko z drugim tomem "Wilkozaków" Rafała Dębskiego, zatytułowanym "Krew z krwi". W książce tej zawarta jest kontynuacja wydarzeń zapoczątkowanych w "Wilczym prawie". Ponownie mamy tu zatem Serhija, jego kompanów, żonę, która uprzednio uprowadzona została przez...