Od dłuższego czasu interesują mnie reportaże, głównie te, które przedstawiają Polskę. Od Polski starej, poranionej i zniszczonej, przez Polskę powstającą z kolan, stawiającą pierwsze kroki, tę Polskę, która wiele razy cierpiała, po dzisiejszą, zdecydowanie inną (choć może w sercu taką samą jak lata temu). Co jest w tej Polsce najważniejsze? Kto ją tworzy? Otóż my, nasi przodkowie, rodzina, przyjaciele. Bez ludzi nie byłoby historii. Lidia Ostałowska, jedna z najwybitniejszych współczesnych reporterek, stworzyła zapis relacji mieszkańców polskich miast, wsi, wiosek. Akcja reportaży skupia się w latach 1995-2005. Przez dziesięć lat powstało dwanaście odrębnych, wyjątkowych rozdziałów. W książce zostały przedstawione między innymi obrazy z życia młodych ludzi, którzy bardzo szybko musieli dorosnąć, zmienić się. Mówią: „Ja chcę tylko utrzymać rodzinę. Ale w tym popapranym kraju jak człowiek nie ma wsparcia, życie samo nim kieruje. Mam pod górkę. I to może zmienić tylko fart”. Z lektury wynika, że było trudno, przychodziły kryzysy, samotność i nuda. Opisano również początki zespołu Paktofonika, przedstawiono „chłopaków” od środka, a właściwie to sami się przedstawili. Na kartkach reportażu znalazł się też temat aborcji, biedy, śmierci, morderstwa, bezsilności wobec obecnego wówczas systemu płac (który do dzisiaj nie uległ ogromnej zmianie). Czytając książkę, poznajemy kiboli i ich codzienność, Łódź zaśmieconą antysemickimi napisami i rysunkami, popularny klub Trans w Białej Podlasce i jej stałych bywalców, kobiety, które usunęły ciąże, ich wyznania i wiele opinii profesorów, statystyk zaciągniętych z sondaży. Ostałowska napisała książkę w ten sposób, że bohaterów poznaje się stopniowo. I stopniowo możemy ich polubić, zostać przyjaciółmi, współczuć im albo znielubić, zastanowić się nad ich zachowaniem i wysnuć parę wniosków albo być obojętnym – choć w przypadku reportażu trudno pozostać niewzruszonym. Mimo trudnych problemów, które zostały tutaj wzięte pod lupę, z książki bije pewnego rodzaju ciepło. Nakreślone słowa nie sprawiają, że lektura ciągnie się w nieskończoność, wręcz przeciwnie! Ciągnie Cię dalej i dalej, chcesz poznać losy kolejnych ludzi, o których nie miałeś pojęcia. Sam tytuł mówi, jaka będzie wymowa tej książki, skupia się ona wokół bólu. Bólu (w tym przypadku) towarzyszącemu biednemu, wychowanemu na slumsach, w nieciekawych okolicach, z nieciekawymi perspektywami na przyszłość. Bólu kobiet, które zarówno wtedy, jak i dzisiaj są potępiane i karane. Bólu ojca, matki, córki, syna. To zdecydowanie jeden z lepszych reportaży przedstawiających Polskę w prawdziwym, w ogóle nieprzerysowanym świetle. Pokazuje jak wiele się zmieniło, a jak wiele zostało, jak ukształtowały się nowe cechy i priorytety, jak zmieniła się mentalność młodzieży, rodziców, zwykłych ludzi. Książka uczy i wzrusza. Zdecydowanie polecam.

Od dłuższego czasu interesują mnie reportaże, głównie te, które przedstawiają Polskę. Od Polski starej, poranionej i zniszczonej, przez Polskę powstającą z kolan, stawiającą pierwsze kroki, tę Polskę, która wiele razy cierpiała, po dzisiejszą, zdecydowanie inną (choć może w sercu taką samą jak lata temu). Co jest w tej Polsce najważniejsze? Kto ją tworzy? Otóż my, nasi...