Czas zaczął płynąć wolniej. Odkąd nastąpiły zaburzenia w ruchu obrotowym Ziemi, cykl dobowy niepokojąco się wydłużył. Niektórzy uznali potężne zjawisko za zapowiedź apokalipsy, inni podeszli do niego zdystansowani, pełni nadziei, wszyscy jednak musieli pogodzić się z przerażającym faktem: rzeczywistość się zmieniła.

Pomimo oblicza katastrofy, trwają zwykłe dni, wszystko toczy się swoim trybem: praca, rozstania, kłótnie między ludźmi. Wiek cudów - czas, w którym ma nastąpić koniec świata - został zestawiony z dorastaniem jedenastoletniej dziewczynki, czyli etapem największego samorozwoju młodego człowieka.

Zdawałoby się, że mamy do czynienia ze swoistą realizacją przestrogi biblijnej: nie znasz dnia ani godziny, ale przekształconą w obraz pełen spokoju i harmonii. Autorka nie bez wrażliwości oddaje ulotność uczuć i gestów zwykłych ludzi. Nie stara się wyjaśniać apokalipsy, pokazuje raczej jej konsekwencje. Młoda bohaterka patrzy na świat niewinnie, świeżo - przeczuwa katastrofę, ale nie jest jej w pełni świadoma. Dopiero uczy się życia.

,,Wiek cudów" jest okrzykiem egzystencjalnego buntu przeciw sytuacji człowieka pozostawionego w sytuacji bez wyjścia, przystosowującego się do nowych warunków. Czy my, ludzie, naprawdę mamy wpływ na swój los? Jak cieszyć się istnieniem, gdy mamy wątpliwości, czy jutro nadejdzie?

Powieść Walker zadziwia czytelnika przenikliwością i skłania do refleksji. Z pewnością warto się z nią zapoznać, aby nauczyć się doceniać nie tylko urokliwość następujących po sobie dni, lecz również naszych bliskich - ich emocje, lęki, nadzieje.

Czas zaczął płynąć wolniej. Odkąd nastąpiły zaburzenia w ruchu obrotowym Ziemi, cykl dobowy niepokojąco się wydłużył. Niektórzy uznali potężne zjawisko za zapowiedź apokalipsy, inni podeszli do niego zdystansowani, pełni nadziei, wszyscy jednak musieli pogodzić się z przerażającym faktem: rzeczywistość się zmieniła.

Pomimo oblicza katastrofy, trwają zwykłe dni, wszystko...