Potężna dawka znakomitej prozy.

Aż cztery tomy powieści psychologicznej, obyczajowej, romantycznej, a w ostatnich dwóch tomach także politycznej i wojennej.

Dramatyczna historia rodziny Thibault to dla mnie jedno z najwybitniejszych dzieł literatury francuskiej.

Potężna dawka znakomitej prozy.

Aż cztery tomy powieści psychologicznej, obyczajowej, romantycznej, a w ostatnich dwóch tomach także politycznej i wojennej.

Dramatyczna historia rodziny Thibault to dla mnie jedno z najwybitniejszych dzieł literatury francuskiej.

Oceniam zarazem całą serię, bo po przeczytaniu całości nie da się każdej z części traktować oddzielnie. Dzieło Rogera Martina du Garda, noblisty z roku 1937 ( o którym oczywiście nigdy wcześniej nie słyszałam) to dzieło wielkie. To nie tylko obraz minionej epoki i jej gwałtownego końca, historia więzi rodzinnych, które pozostają nimi mimo wszystko, portret zamożnego mieszczaństwa na początku wieku czy historia nierozerwalnie związanych ze sobą ludzi - to przede wszystkim jeden z najpiękniejszych portretów człowieka. Wnikliwe studium człowieczeństwa w różnych jego postaciach i w gruncie rzeczy - dobroci. Jedynej rzeczy, która pozostaje, gdy cały świat rozpada się, a do przeszłości nie ma już powrotu. Du Gard tworzy opowieść bardzo subtelną, której delikatność jednocześnie zachwyca, co przeraża. Bardzo, bardzo piękna rzecz i bardzo smutna.

Oceniam zarazem całą serię, bo po przeczytaniu całości nie da się każdej z części traktować oddzielnie. Dzieło Rogera Martina du Garda, noblisty z roku 1937 ( o którym oczywiście nigdy wcześniej nie słyszałam) to dzieło wielkie. To nie tylko obraz minionej epoki i jej gwałtownego końca, historia więzi rodzinnych, które pozostają nimi mimo wszystko, portret zamożnego...

To rewelacyjna seria. Powinna to być lektura obowiązkowa w liceum. Trudniej manipulować ludźmi mającymi świadomość. Politycy , fb , prasa i inne techniki manipulacji robia z młodymi co chcą. Gdyby byli w stanie przeczytać kilka tomów tej powieści może otworzyło by im to oczy. Ale manipulacja główna naszych czasów to takie ustawienie młodych żeby byli w stanie przeczytać tytuły, oglądnąć zdjęcie i wciągnąć się w dostępne łatwo filmy na Netfliksie gdzie dobór pozycji jest oczywisty. Walczmy o młodzież. Bo będIe to bardzo biedne zmanipulowane pokolenie

To rewelacyjna seria. Powinna to być lektura obowiązkowa w liceum. Trudniej manipulować ludźmi mającymi świadomość. Politycy , fb , prasa i inne techniki manipulacji robia z młodymi co chcą. Gdyby byli w stanie przeczytać kilka tomów tej powieści może otworzyło by im to oczy. Ale manipulacja główna naszych czasów to takie ustawienie młodych żeby byli w stanie przeczytać...

Czyżbym znalazł kandydatów na szczęśliwych ludzi "belle époque"? Mogłyby na to wskazywać dwa wieki mieszczańskiej tradycji, z których Thibaultowie wybudowali potężny gmach solidnej moralności paryskich patrycjuszy. Jednak uczucia i nieujarzmione charaktery potrafią odcisnąć swoje piętno nawet na najtrwalszych budowlach. Sam też zdążyłem zauważyć, że przenikliwość z jaką Roger Martin du Gard pokazuje mieszaninę porywczości i rodowej dumy oraz zestawienie tego z indywidualnymi cechami wrażliwych ludzi, powoduje wprowadzenie pewnego przyjemnego dla czytelnika zamętu. Mogące wydawać się nudnym, życie paryskiej rodziny nabiera rumieńców. Panujący patriarchat trzeszczy w szwach a delikatność manier zaczyna być kontrowersyjna. Czy to podcięcie skrzydeł młodości może być dobrym narzędziem do kształtowania rodzinnego ideału? Oceńcie sami.

Nie będę ukrywać zadowolenia, jakie odczuwam po narzuceniu mi przez Martin du Garda jego swobodnie płynącej narracji. Dokonał tego z rozbrajającą delikatnością, konstruując ciekawe dialogi. Właśnie delikatności tej prozy warto się bliżej przyjrzeć. Narzuca się ona niepostrzeżenie, tak jak lubię. Niewinnie i spokojnie. A jednak znajduje się w niej olbrzymia siła do pochwycenia w słowach najgłębszych prawd życia. Rzucające cień na całą powieść francuskiego noblisty popiersie pana Thibault nie jest w stanie zakopać problemów jakie mnożą się przed ludźmi, których z początku nie podejrzewałbym o posiadanie fałszywej moralności. Przede mną stanął konflikt surowej logiki i zmysłowych uczuć a na drabinie wartości co jakiś czas przesuwały się te z nich, o których istnienie bym nawet nie oskarżał szacownej familii.

Odniosłem wrażenie, że w "Rodzinie Thibault" wiele osób wstydziło się swoich słabości. W gmatwaninie często tajonych emocji próbowały one ukryć nawet wzniosłe uczucia, te nawet jeszcze nienazwane. Ludzkie natury walczą w sumieniach bohaterów francuskiego pisarza niemal tak zawzięcie, jak na polach bitew. W wielu sytuacjach są to istoty niepokojące swym zachowaniem, bardzo wyraziście odznaczające się na tle spokojnego rytmu całego cyklu powieściowego. Przykuci do konwenansów wyrażonych zdaniem: "Biada temu, przez którego przychodzi zgorszenie", pragną ucieczki od uporządkowanego istnienia nie patrząc na koszt tej eskapady. Smak pragnień bywa niekiedy bardzo przykry a myśli o niespełnionej miłości bardziej bolesne, niż w realnym życiu.

Wraz z kradzieżą szarego zeszytu rozpoczęła się dla mnie podróż długą rzeką wspomnień. Nie wiem, co mnie czeka w kolejnych jej tomach, jednak odczuwam dalszą chęć zagłębiania się w zbiorowisko emocji przenikających bardzo głęboko tę prozę. Bo ona mi przypomina o tym, że istnieją wartości, które należy poddawać próbom wytrzymałości własnego sumienia, a są też takie, o których powinno się natychmiast zapomnieć. Wręcz mistyczna miłość czy też odruchy buntu przeciwko zastarzałym przesądom, zawsze będą wzbudzać moje zainteresowanie. Tak samo pochylanie się nad życiem z jego wadami i zaletami, wzbudzi we mnie jeszcze większy podziw dla Martin du Garda. Dobrze mi żyć pośród trudnych zagadnień moralnych i po zakończeniu lektury rozstrzygać zasadność poczynionych przez pisarza kroków. W każdym razie chodzi tu o zmaksymalizowanie doznań, płynących z kontemplowania wartościowej literatury. Czego i Wam życzę, jeśli tylko sięgniecie po dzieło Martin du Garda.

Czyżbym znalazł kandydatów na szczęśliwych ludzi "belle époque"? Mogłyby na to wskazywać dwa wieki mieszczańskiej tradycji, z których Thibaultowie wybudowali potężny gmach solidnej moralności paryskich patrycjuszy. Jednak uczucia i nieujarzmione charaktery potrafią odcisnąć swoje piętno nawet na najtrwalszych budowlach. Sam też zdążyłem zauważyć, że przenikliwość z jaką...

'' Chęć wojny nie jest nigdy po stronie ludów , lecz tylko po stronie rządów . Lud nie ma innych wrogów , poza tymi którzy go wyzyskują . Ludy nie są sobie wrogami . ''

Kolejne moje przykurzątko z babcinego strychu , a raczej przykurzątko w wersji XXXXL , albo MAXI , ponieważ jego '' ładunek '' to aż siedem tomów . Z jednej strony żal mi się było rozstawać z bohaterami tej sagi , z drugiej jednak , pozycja ta posiada taki ładunek dramatów , nieszczęść , śmierci , że trochę mnie to już zaczęło przytłaczać . Pierwszy tom , nosi tytuł '' Szary zeszyt '' i można powiedzieć że cała historia zaczyna się właśnie od szarego zeszytu w którym dwaj nastoletni chłopcy wymieniają między sobą wiadomości . Chłopcy to Jakub i Daniel . Nastolatkowie pod każdą szerokością geograficzną i w każdych czasach , zawsze czują się nierozumiani przez dorosłych . Są wrażliwi , popędliwi , nerwowi . Kiedy wiec okazuje się że ich szary zeszyt został przeczytany przez nauczycieli , że została naruszona ich prywatność , postanawiają uciec z domu . Mamy początek XX wieku . Obaj chłopcy pochodzą z dość specyficznych rodzin . Jakub jest synem Oskara Thibault , wielkiego katolika , dobroczyńcy , fundatora wielu przybytków prowadzonych i zarządzanych przez katolickich księży . Matka Jakuba zmarła wydając go na świat . Chłopiec ma jeszcze starszego brata Antoniego , który dla odmiany jest człowiekiem zupełnie niewierzącym , reprezentującym w tej powieści '' szkiełko i oko '' . Daniel , można by rzecz że też wychowuje się w rodzinie niepełnej , chociaż skrajnie różnej , tak w poglądach , jak i w religii od rodziny Jakuba . Daniel ma bardzo wyrozumiałą , tolerancyjną matkę , młodszą siostrę Jenny i ojca , którego właściwie wciąż nie ma . Ojciec ten jest wielkim lekkoduchem , trwoni pieniądze żony i uwodzi wszystkie po kolei kobiety , zupełnie nie zwracając uwagi , czy to kucharka , czy przyjaciółka żony , czy nawet jej kuzynka . Później obserwujemy dalej dzieje tych dwóch rodzin . Właściwie ta książka to jedno wielkie nieszczęście . Żadna z postaci nie jest szczęśliwa . Każda jest inna , różna , każda ma swoje zapatrywania , poglądy , przygody , ale żadna z nich nie zaznaje szczęścia , a jeśli nawet , to bardzo chwilowe i bardzo krótkotrwałe i niestabilne , które zostawia po sobie tylko wielką wyniszczającą tęsknotę . Wielkimi krokami zbliża się też I wojna światowa . Autor bardzo uwypuklił i drobiazgowo opisał działalność rodzącego się i prześladowanego ruchu socjalistycznego , który bardzo optował za pokojowymi rozwiązaniami wszelkich konfliktów . W takim to własnie ruchu prężnie działał Jakub . Cała saga prócz treści fabularnej prezentuje też mnóstwo rozważań , na przeróżne tematy . Od teologiczno - religijnych , po moralno - etyczne . Przez antywojenne i uczuciowe . Książka bardzo mi się podobała , nie wiem czy jest jeszcze gdzieś w bibliotekach do dostania , ale ja bardzo polecam , oczywiście jeśli ktoś lubi , takie poważne , obszerne dzieje rodzinne . Dodam jeszcze tylko , że to jedna z nielicznych lektur która sprowokowała mnie do płaczu . Mam się za twardą kobietę , o czym zresztą nie raz wspominałam , którą byle co nie wzrusza , jednak tak realistyczne i naturalistyczne , a przy tym niesamowicie drobiazgowe opisy konania i śmierci , wycisnęły mi z oczu łzy . A jeśli pisarz tak potrafi pisać , bym ja zapłakała , to znaczy że , to naprawdę dobry pisarz . Książka kończy się w listopadzie 1918 roku . Ale jak się kończy...

'' Chęć wojny nie jest nigdy po stronie ludów , lecz tylko po stronie rządów . Lud nie ma innych wrogów , poza tymi którzy go wyzyskują . Ludy nie są sobie wrogami . ''

Kolejne moje przykurzątko z babcinego strychu , a raczej przykurzątko w wersji XXXXL , albo MAXI , ponieważ jego '' ładunek '' to aż siedem tomów . Z jednej strony żal mi się było rozstawać z bohaterami...

Na początku należy pochwalić to wydanie za interesujący wstęp pióra Alberta Camusa. Jest to wnikliwa i dość długa analiza (około 20 stron),choć zdradza zakończenie całego cyklu powieściowego, co nie każdemu czytelnikowi może przypaść do gustu.

W pierwszym tomie poznajemy dojrzewanie i młodość dwojga braci pochodzących z bogatej i szanowanej rodziny. Akcenty są położone na problematykę; przyjaźni chłopięcej, młodzieńczego buntu i rozpusty, konfliktu rodzinnego. Mnie najbardziej utkwił w pamięci fragment, gdy pewien zdaje się łajdak zdradzający żonę cynicznie tłumaczy swoje postępowanie, iż właściwie to nie czuje się winny, ale jest „raczej ofiarą swoich wad”.

Generalnie pierwszy tom cyklu powieściowego jest solidnie napisany, książka wzbudza zainteresowanie, nie ma nużących przestojów, całość jest spójna i stylowa. Jednak z drugiej strony spodziewałem się więcej wybitnych fragmentów oraz głębszych przemyśleń intelektualnych, dlatego gwiazdkę mniej daję niż planowałem, choć jednocześnie żywię nadzieję, że w kolejnych tomach dostrzegę ten geniusz artystyczny.

Na początku należy pochwalić to wydanie za interesujący wstęp pióra Alberta Camusa. Jest to wnikliwa i dość długa analiza (około 20 stron),choć zdradza zakończenie całego cyklu powieściowego, co nie każdemu czytelnikowi może przypaść do gustu.

W pierwszym tomie poznajemy dojrzewanie i młodość dwojga braci pochodzących z bogatej i szanowanej rodziny. Akcenty są położone...

Książkę przeczytałam pod wpływem serialu w telewizji i powiem, ze byłam zachwycona! Polecam wszystkim, którzy lubią historie rodzinne.

Książkę przeczytałam pod wpływem serialu w telewizji i powiem, ze byłam zachwycona! Polecam wszystkim, którzy lubią historie rodzinne.

Jest to niezwykła opowieść o trzech silnych osobowościach, które świadome swojej siły pragną odnaleźć się w świecie początku XX wieku. W zasadzie to dwóch z nich chce się odnaleźć, dwóch synów pana Thibault, ojca rodziny, człowieka z honorami, fundatora, działacza na rzecz ulepszania ośrodków poprawczych, i honorowego członka licznych towarzystw charytatywnych, przede wszystkim katolickich.
Synowie, starszy Antoni, o umyśle racjonalnym, odrzucającym dogmaty wiary swego ojca, lekarz, oraz Jakub, młodszy, marzyciel, osobowość bardziej artystyczna i zdolna do czynów z pozoru irracjonalnych, wiedzą, że zostali stworzeni do tego, by być kimś wielkim, kimś, kto jest wykwintem linni Thibault, potomkiem mieszczańskiego rodu Francji. Z początku trudno im wyjść spod władzy ojcowskiej, z którego wolą mają wiele konfliktów, zwłaszcza młodszy syn, Jakub, ale czas Oskara Thibault zmierza do końca. Synowie mają pokazać światu, na co ich stać.
Jednak świat bywa okrutny i nic sobie nie robi z ambicji pojedyńczych jednostek. Wybucha pierwsza wojna światowa i każdy z nich stara się odnaleźć inaczej, a zarazem działać tak, jak sądzi za właściwe.
Jest to doskonały przykład walki osobowości psychologicznych, ze sobą, światem, ze śmiercią. Książka to wykwint literatury francuskiej, i z pewnością warto poświęcić jej trochę czasu, by poznać myślenie ludzi podczas trudnego okresu w dziejach ludzkości, by poznać konflikt światopoglądów i pokoleń, by poznać, że człowiekiem się nie jest, ale trzeba dopiero nim się uczynić, a można to zrobić jedynie ciężką pracą. Nawet wtedy, gdy jest to praca - w perspektywie kosmiecznej czy świata - nieistotna.

Jest to niezwykła opowieść o trzech silnych osobowościach, które świadome swojej siły pragną odnaleźć się w świecie początku XX wieku. W zasadzie to dwóch z nich chce się odnaleźć, dwóch synów pana Thibault, ojca rodziny, człowieka z honorami, fundatora, działacza na rzecz ulepszania ośrodków poprawczych, i honorowego członka licznych towarzystw charytatywnych, przede...