Trudno napisać coś o książce oscylując w kategoriach jedynie czarne - białe. Nie da się. Ale to dobrze, w końcu wszystko ma wiele odcieni barw.
Akcja toczy się bardzo leniwie, by nie rzec, że się nie dzieje. Cóż, nie musi się dziać, bo w końcu zgodnie z tematyką książki, może być pustka, ważne jest tu i teraz.
Szare? Podczas lektury męczyło mnie to, że większość dialogów to "gadanie od rzeczy", ale przecież może właśnie o to chodziło? O pokazanie różnych punktów widzenia ludzi, o bezsens roztrząsania przeszłości i wybiegania naprzód. Na tym jaskrawo-gwarnym tle zdecydowanie pozytywnie wyróżniała się wartość kontemplacji i ciszy. To, co nie pozwoliło mi przerwać czytania po męczącym początku, to przepiękne opisy przyrody. Podczas lektury ja tam po prostu wszędzie byłam... Szłam powoli krok za krokiem w góry za głównym bohaterem, cieszyłam się słońcem i oddychałam rześkim górskim powietrzem, spałam pod krzewem róży, przyglądałam się porannej rosie i słuchałam śpiewu ptaków. Niesamowite.
Po wszystkim pozostaje wiele refleksji, więc chyba jednak warto przeczytać. U mnie przeważają odcienie bieli. Jak ośnieżone górskie szczyty.

Trudno napisać coś o książce oscylując w kategoriach jedynie czarne - białe. Nie da się. Ale to dobrze, w końcu wszystko ma wiele odcieni barw.
Akcja toczy się bardzo leniwie, by nie rzec, że się nie dzieje. Cóż, nie musi się dziać, bo w końcu zgodnie z tematyką książki, może być pustka, ważne jest tu i teraz.
Szare? Podczas lektury męczyło mnie to, że większość dialogów...