Naprawdę starałam się nie uprzedzać do tej książki i dawać bohaterom raz po raz nowa szansę, by mnie przekonali lub choć zaintrygowali. Ale niestety - dla mnie to powieść o zadufanych w sobie, bezuzytecznych dupkach, którzy przypisywali sobie głębię i patent na bunt, wyjątkowość i artyzm. Kontestowali rzeczywistość, robiąc z tego wydumana zabawę niedojrzalych chłopców na prochach. Już nawet nie będę wspominać o tym, że kobiety u Kerouaca to "zabawne buzie", które bawią się w buddyzm, żeby zaimponować artystowskim chlopaczkom, by ci przelecieli je w swej wspanialomyslnosci, by zbliżyć się do nirwany (której oczywiście nie mogą osiągnąć kobiety). Im dalej tym gorzej, wszystko idzie w belkot. Żałuję, że nie udało mi się oddzielić niechęci do bohaterów od treści i wyłuskać z niej jakiegoś głębszego sensu. Ale po prostu wkurzyla mnie ta książka jak mało która. Jak dla mnie totalna antyreklama buddyzmu, poezji i nonkonformizmu.

Naprawdę starałam się nie uprzedzać do tej książki i dawać bohaterom raz po raz nowa szansę, by mnie przekonali lub choć zaintrygowali. Ale niestety - dla mnie to powieść o zadufanych w sobie, bezuzytecznych dupkach, którzy przypisywali sobie głębię i patent na bunt, wyjątkowość i artyzm. Kontestowali rzeczywistość, robiąc z tego wydumana zabawę niedojrzalych chłopców na...