Poprzez „Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki” chciałam posmakować prozy Mario Vargas Llosy i chyba nie wyszło to najlepiej. Nie do końca podobał mi się styl narracji pisarza, czyli to, czym w książce lubię się delektować. Treść też mnie nie porwała, czułam jakbym czytała w kółko o tym samym. Pod koniec to już nawet ziewałam z nudów. Bohaterowie tak- to pisarzowi się udało, no bo jeżeli podczas lektury postaci mnie irytują, doprowadzają do szewskiej pasji, to znak, że są prawdziwe. Ale to chyba jedyna zaleta powieści. A cała reszta mnie nudziła i denerwowała. A szczególnie opisy scen miłosnych ze zdrobniałymi nazwami części ciała: te nóżki (u pięćdziesięciolatki?), ciągle powracające uszka, piersiątka, cycuszki, czy suteczki- żenada. Do tego bohaterowie, których nie można polubić. Czytanie „Szelmostw…” oraz dotrwanie do końca stanowiło dla mnie naprawdę wielkie wyzwanie.

Na koniec jeszcze wspomnę o tytule, który też wzbudził we mnie pewien sprzeciw. Słowo „szelmostwo” wzbudza u mnie pozytywne skojarzenia, tymczasem tutaj, w odniesieniu do głównej bohaterki, ma się jako coś wręcz odwrotnego, podobnie jak z pojęciem „dziewczynka” w odniesieniu do kobiety czterdziesto- czy pięćdziesięcioletniej. Nie wiem, czy jeszcze będę miała chęć wziąć do ręki inne książki Vargas Llosy, na tym etapie jestem zniechęcona. Na dzień dzisiejszy ten autor jest najsłabszym Noblistą, jakiego miałam okazję czytać.

Poprzez „Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki” chciałam posmakować prozy Mario Vargas Llosy i chyba nie wyszło to najlepiej. Nie do końca podobał mi się styl narracji pisarza, czyli to, czym w książce lubię się delektować. Treść też mnie nie porwała, czułam jakbym czytała w kółko o tym samym. Pod koniec to już nawet ziewałam z nudów. Bohaterowie tak- to pisarzowi się udało,...