Czuję się chyba podobnie do bohaterki. Ona – zawiedziona, ponieważ jej wyobrażenie o Firmie okazało się złudne. Liczyła na ciekawą pracę, umożliwiającą samorozwój. Okazało się, że trafiła do typowej „korpo”. Jej rozczarownie dobrze oddają słowa: "Po co kształciłam się prawie dwadzieścia lat? Już w przedszkolu chodziłam na lekcje języków obcych i uczyłam się grać na pianinie (to dla szlifu towarzyskiego). Potem oprócz zajęć w szkole miałam zawsze dziesięć dodatkowych >>zainteresowań<<: sport, języki, kółko fotograficzne, etc. Dwa fakultety, praca doktorska… Kiedy na to teraz patrzę, mogę powiedzieć, że była to prawdziwa wspinaczka do jednego celu: niezależność (materialna) i bezpieczeństwo z niej wynikające.
Rzeczywiście, byłam na dobrej drodze na sam szczyt… Tylko, że chyba pomyliłam górę…” Ma dwa wyjścia. Po pierwsze, może zaakceptować zwyczaje i układy panujące w firmie. Stać się jedną z… Powielać zachowania „korpoludków”. Może też uczciwie przyznać przed sobą, że tam nie pasuje i odejść. Ja również mam dwa wyjścia. Pierwsze – odłożyć nieco przytłaczającą lekturę. Drugie – mimo wszystko – dokończyć. Nie potrafię odrzucić, nie dać szansy lekturze i Autorce (zwłaszcza, że to nasze pierwsze spotkanie). Czytam i ugruntowuję się w przekonaniu, że to nie moja rzeczywistość, nie mój klimat i nie moja bajka.

Czuję się chyba podobnie do bohaterki. Ona – zawiedziona, ponieważ jej wyobrażenie o Firmie okazało się złudne. Liczyła na ciekawą pracę, umożliwiającą samorozwój. Okazało się, że trafiła do typowej „korpo”. Jej rozczarownie dobrze oddają słowa: "Po co kształciłam się prawie dwadzieścia lat? Już w przedszkolu chodziłam na lekcje języków obcych i uczyłam się grać na pianinie...