Wydany już po śmierci autora zbiór 21 opowiadań losowej treści i jakości, z reguły nie dłuższych niż dziesięć stron. W większości są to luźne obrazki obyczajowe z czasów PRL-u, kręcące się wokół losów prostych ludzi, niekiedy przy tym zahaczające o tematykę zwierzęcą (ktoś ma psa, rybki, sarnę nawet). Rzadziej - konkretne historie, posiadające jednak co najwyżej namiastkę intrygi. Jej blady cień.

Wszystkie te obrazki - właściwie scenki rodzajowe, niekiedy przywodzące na myśl fabularyzowany reportaż - są luźnymi opowiastkami, takimi rzuconymi na literacki wiatr okruchami, które może i mają początek, ale końca próżno w nich szukać. Mówią o leśnej wyprawie lekarza czy wędkarza, o datującej się z okresu utrwalania władzy ludowej nienawiści wobec oprawcy, o mniej lub bardziej obrotnych chłopach, o gnuśniejących emerytach czy rencistach, a nawet o psie czy koniu. Po czym po prostu urywają się, przeważnie nie wiodąc do żadnej konkluzji. Ot, sztuka dla sztuki. Bajanie dla bajania.

Trudno jednak gniewać się o to na autora, bo pisze zgrabnie, używa czasami urokliwych sformułowań, a i dobrze wychodzi mu stylizacja dialogów, w które tu i tam udało się wpleść kilka słów rodem z zabitych dechami przysiółków czy wiosek z wschodniego pogranicza. Gdybyż tylko te opowiadania były pisane po coś. Gdybyż autor chciał coś konkretnego przekazać. Ale nie. On się po prostu bawi z czytelnikiem. Szczerze powiedziawszy wygląda to tak, jakby w książce znalazły się różne ścinki, które plątały się po szufladach i pod meblami. Ścinki niekiedy mądre, niekiedy urokliwe, ale ogólnie... no, ścinki.

Na tym tle wyraźnie odstają trzy ostatnie opowiadania, napisane z konkretnym zamysłem, choć tak samo szkieletowe fabularnie. "Krówka" - napisana ze swadą i dowcipem - mówi o starciu parkowego dozorcy z kobietą wypasającą na jego terenie krowę. "Życie jak kaktus" w skompresowanej formie dobrze oddaje poplątane losy wrześniowego podoficera (podziemie, obóz koncentracyjny, śmierć żony tuż po wojnie, córka zaręczona ze Szwajcarem). "Szczypawica" zaś jest w ogóle z innej bajki, bo opowiada o przyczynach, dla których rycerz stał się mnichem. I to opowiada odpowiednio stylizowanym językiem.

Książkę czyta się więc nawet z przyjemnością, choć tak po prawdzie niewiele konkretnego z niej wynika.

Wydany już po śmierci autora zbiór 21 opowiadań losowej treści i jakości, z reguły nie dłuższych niż dziesięć stron. W większości są to luźne obrazki obyczajowe z czasów PRL-u, kręcące się wokół losów prostych ludzi, niekiedy przy tym zahaczające o tematykę zwierzęcą (ktoś ma psa, rybki, sarnę nawet). Rzadziej - konkretne historie, posiadające jednak co najwyżej namiastkę...