Ciężko mi było dobrnąć do końca tego tomu. Za każdym razem gdy zaczynałam czytać czułam się tak, jakbym mimo procentowego postępu nadal stała w miejscu...
Owszem, "Koła Czasu" to seria raczej nie wyróżniająca sie wartką akcją, lecz tym razem było wręcz tragicznie. Będąc w połowie tego tomu z rozpaczą spojrzałam na listę pozostałych i pomyślałam - "do końca życia tego nie skończę!". Ale mimo to brnę dalej. Dlaczego? Cóż, mimo ślimaczacej się akcji i miliona rozbudowanych wątków, to wszystko ma jakiś sens. Człowiek chce w końcu dopaść z Randem Aielów, złapać Czarne Ajah czy przekonać się, jacy tak na prawdę są Przeklęci.
Co jeszcze razi w "Ogniach Niebios"? To, ze coraz częściej spotykamy się z twierdzeniami typu "nigdy nie zrozumiem kobiet" lub też "nigdy nie zrozumiem mężczyzn". Nie wiem czy pan Robert podczas pisania tej częsci przechodził jakieś poważne zawirowanie związkowo-kobiece, ale tak to się odczuwa.
Bohaterowie powoli zaczynają człowieka nudzić i irytować swoją naiwnością. Niejednokrotnie czytając opisy czystej głupoty moich wcześniejszych faworytów miałam ochotę skończyć lekturę i już nigdy do niej nie wracać, by nie stracić swoistego szacunku do młodych bohaterów wplątanych w Wielkie Koło.

Liczę, że w kolejnym tomie akcja się trochę rozkręci, gdyż ze mnie uparty czytelnik i postanowiłam serię tą przeczytać w całości i nie ruszę innej książki wcześniej, nim wszystkie tomy nie znajdą sie na półce "Przeczytane"

Ciężko mi było dobrnąć do końca tego tomu. Za każdym razem gdy zaczynałam czytać czułam się tak, jakbym mimo procentowego postępu nadal stała w miejscu...
Owszem, "Koła Czasu" to seria raczej nie wyróżniająca sie wartką akcją, lecz tym razem było wręcz tragicznie. Będąc w połowie tego tomu z rozpaczą spojrzałam na listę pozostałych i pomyślałam - "do końca życia tego nie...