"...czując w głowie zamęt i przerażenie, byłam już niemal gotowa poddać się, tak jak czynią to ludzie o słabych nerwach, którzy podobno sami rzucają się w przepaść, a powodem tego jest czysty lęk, by tam nie wpaść."

Są takie książki, które mimo powolnej akcji wciągają bez reszty... Które czyta się powoli i z pozoru mozolnie, a w rzeczywistości - z ogromną przyjemnością, smakując każde słowo i każdą pojawiającą się emocję. Taki właśnie jest "Stryj Silas".

Nie ma tu żadnej nadnaturalnej grozy, upiorów ani duchów, a tylko ludzkie zło i chciwość... Jest niejasne zagrożenie, ciągły niepokój i niewyjaśnione poczucie osaczenia... Lęk przed ciosem, który spadnie, tylko nie wiemy, w którym momencie...

Maud, po śmierci ojca zdana na łaskę nigdy wcześniej nie widzianego stryja - stara się uwierzyć, że znalazła prawego i troskliwego opiekuna. I początkowo stryj rzeczywiście sprawia takie wrażenie, że na jego sercu leży wyłącznie dobro dziewczyny. To jednak nie trwa długo, a Maud przekonuje się z rozpaczą, że gorzej trafić nie mogła...

Le Fanu ponownie mnie zaskoczył i zauroczył. Potrafił w swojej powieści stworzyć niesamowity klimat, a dzięki pięknemu językowi każde słowo i zdanie wydaje się cenne niczym perła. Ile trzeba talentu, by w tak obszernym dziele nie znalazł się ani jeden moment nużący czy niepotrzebny... Napięcie, niepokój i ciągła niepewność co do dalszych losów osieroconej dziewczyny bez chwili przerwy przykuwały moją uwagę. Jestem oczarowana i zachwycona.

Polecam każdemu, kto ceni piękny styl i pewną niedzisiejszość, i każdemu, kto wie, że zawrotne tempo akcji nie zawsze liczy się najbardziej.

"...czując w głowie zamęt i przerażenie, byłam już niemal gotowa poddać się, tak jak czynią to ludzie o słabych nerwach, którzy podobno sami rzucają się w przepaść, a powodem tego jest czysty lęk, by tam nie wpaść."

Są takie książki, które mimo powolnej akcji wciągają bez reszty... Które czyta się powoli i z pozoru mozolnie, a w rzeczywistości - z ogromną przyjemnością,...