"Miłość, nawet ta, która ma się skończyć, uduchowia, uruchamia nieznane nam do tej pory pokłady energii i nadaje sens każdej sekundzie naszego istnienia."

"Złamane pióro" to debiutancka powieść Małgorzaty Marii Borochowskiej, której przyznam szczerze ogromnie się bałam. Bardzo cenię sobie polską literaturę choć czytam jej niewiele - bardziej z braku dostępu niż niechęci - lecz moje obawy wzbudzał gatunek. Literatura piękna ma to do siebie, że przedstawia nasz język ojczysty z zapomnianej już przez większość strony. Ostatni raz spotkałam się z takim stylem chyba jeszcze w szkole średniej a i wtedy kojarzyło mi się to tylko z udręką.
Przez pierwsze kilka dni nie mogłam się zdecydować, aż w końcu zaczęłam, by odłożyć po pierwszych kilkunastu stronach. Byłam zmęczona po nieprzespanej nocy, litery przelewały się bez sensu i po głowie tłukło mi się "Chyba oszalałaś, że chcesz to przeczytać.". Po następnych dwóch dniach i solidnym odpoczynku - biorę i czytam. I teraz zbieram szczękę z podłogi.

F E N O M E N A L N A.

Książka opisuje losy Emily, która po dramatycznym wydarzeniu w swoim życiu, postanawia przeprowadzić się na wieś do domku letniskowego swoich nieżyjących już dziadków i oddać się pisaniu książki. Cisza, spokój i izolacja od dynamiki miejskiej egzystencji ma jej w tym pomóc, ale to nie to jest jej inspiracją. Nie spodziewa się, że Jacob - sąsiad z naprzeciwka powoli wkradając się w jej spokojną codzienność, będzie tak ważnym bodźcem który znacząco wpłynie zarówno na jej życie jak i natchnienie.

Od samego początku, kiedy już wkręciłam się w fabułę uderzyła mnie niesamowita kreacja bohaterów. Każdy z nich na swój sposób wyjątkowy, nieprzesadzony i nieprzesłodzony. Pani Małgorzata nie próbuje złapać czytelnika na tandetnę i mdłe osobowiści, lecz wyłamuje się i to w znaczący sposób. To nie produkcja masowa, która wciska to co się dobrze sprzedaje, lecz przedstawia ludzi, którym zdecydowanie bliżej do prawdy niż niejednemu Hollywood'skiemu wytworowi.
Zarówno Emily ze swoim bzikiem na punkcie synonimów, jak i Jacob, ze swoim prawdziwie męskim podejściem do życia porwali mnie bezpowrotnie i szczerze żałuję że to już koniec.

Najbardziej jednak ujęły mnie dyskusje głownych bohaterów, które spowodowały że sama zaczęłam kwestionować to w co do tej pory wierzyłam, a może raczej potwierdziły słusznie rodzące się wątpliwości. Żałuję, że Jacob nie jest prawdziwą postacią, bo bardzo chciałabym móc z nim przedyskutować pare tematów. Nie sądziłam, że inteligencja może być tak atrakcyjnym atrybutem.
Co może też niektórych zaskoczyć to to, że książka jest momentami przezabawna - czego dowodem było moje niekontrolowane parskanie - zarówno z poziomu dowcipu, jak i pewnie dlatego, ze sama się go nie spodziewałam. Inteligentna, zabawna, intensywna literacko i idealnie zrównoważona.

"Złamane Pióro" może być trudne w odbiorze i interpretacji - zwłaszcza docelowego "Złamanego pióra". Były momenty, kiedy chciałam zapytać Emily - "Dziewczyno, powiedz mi co ty bierzesz i proszę cię koniecznie to odstaw!". Trudno było się skupić na drugiej części książki, kiedy chciało się ze wszystkich sił wiedzieć "co dalej?", ale i tutaj zostały odsłonięte karty, które pewnie w innych okolicznościach nadal by zostały ukryte, a to Emily musiała sobie w ten sposób rozpracować wszystko to czego się bała i przed czym uciekała. Już samo to, że autorka w jej wypowiedziach, kiedy mówi o Jacobie używa dużej litery pokazuje jak istotną rolę od samego początku odgrywa w jej życiu, choć ona sama jeszcze nie jest tego świadoma.

Pani Małgorzato, dziękuję za fantastyczną historię, cudownych bohaterów i przypomnienie jak piękny potrafi być język polski. Gorąco polecam.

"Miłość, nawet ta, która ma się skończyć, uduchowia, uruchamia nieznane nam do tej pory pokłady energii i nadaje sens każdej sekundzie naszego istnienia."

"Złamane pióro" to debiutancka powieść Małgorzaty Marii Borochowskiej, której przyznam szczerze ogromnie się bałam. Bardzo cenię sobie polską literaturę choć czytam jej niewiele - bardziej z braku dostępu niż niechęci -...