Philippe Aries jest jednym z klasyków szkoły historycznej związanej z paryskim czasopismem „Annales” – szkoły, która w połowie ubiegłego wieku wyznaczała najwyższy standard światowej nauki historycznej. „Annaliści” odrzucili z pogardą „wydarzeniową” historię polityczną i zajęli się badaniem struktur „długiego trwania”, zarówno w wymiarze gospodarczym, jak i w sferze mentalności. Właśnie w tym drugim nurcie mieszczą się prace Ariesa, który zajął się m. in. dzieciństwem w kulturze europejskiej oraz stosunkiem człowieka do śmierci (obie monografie zostały przetłumaczone na polski).
Omawiana tu niewielka książka jest dopełnieniem większego studium „Człowiek i śmierć”. To zbiór artykułów i esejów poświęconych takim zjawiskom jak narodziny nowoczesnego kultu zmarłych w XIX wieku (dopiero wtedy zaczęto masowo odwiedzać cmentarze) czy marginalizacja śmierci w kulturze zachodniej drugiej połowy XX wieku. Znajdziemy w nim także interesujące rozważania na temat obrazu śmierci w jednym z najsłynniejszych dzieł europejskiej historiografii – „Jesieni średniowiecza” holenderskiego historyka Johana Huizingi.

Philippe Aries jest jednym z klasyków szkoły historycznej związanej z paryskim czasopismem „Annales” – szkoły, która w połowie ubiegłego wieku wyznaczała najwyższy standard światowej nauki historycznej. „Annaliści” odrzucili z pogardą „wydarzeniową” historię polityczną i zajęli się badaniem struktur „długiego trwania”, zarówno w wymiarze gospodarczym, jak i w sferze...