Co ma niecałe tysiąc sto wersów, jest niesamowitym utworem i nikt prócz znawców literatury nie docenia go należycie? Odpowiedź jest prosta – „Grażyna” Adama Mickiewicza. Muszę przyznać, że tytuł nie zachęcał mnie do wzięcia tej książki do ręki. Teraz cieszę się, że nie uległem pierwszemu wrażeniu!

Nie jestem na tyle wyedukowany, by wymienić wszystkie zalety tego poematu. Nie chcę też zanadto zdradzać fabuły niepotrzebnymi spoilerami. Napiszę więc tylko, że mamy tu wszystkie najlepsze cechy polskiego romantyzmu. Miłość każąca iść za ukochaną osobą w ogień, przelewanie krwi w wielkiej bitwie, kłótnie kochanków, zachowanie zasady trzech jedności, oniryczne motywy, honorowa śmierć…

Zbyt dużo by pisać, by dobrze przedstawić choćby połowę aspektów tego dzieła. Nie o to mi jednak chodzi. Jestem szczerze zawiedziony tym, że „Grażyny” nie czyta się w szkołach. Jest to utwór bardzo krótki, a jednocześnie bardzo bogaty, oddający w pełni wiele idei romantyzmu. Gdyby zamiast wycinania fragmentów danych utworów i wkładania ich do podręczników, dać nastolatkom przeczytać kilka takich utworów w całości, świat byłby teraz lepszym miejscem.

Trudno spierać się tu o ocenę, oczywiście jest najwyższa z możliwych. Utwór czytałem z książki wydawnictwa „Czytelnik”, dokładnie wydanie z 1971 r. Opatrzone było w dobre (czasem zbyt liczne moim zdaniem) przypisy i ciekawy wstęp z wieloma odniesieniami.

Co ma niecałe tysiąc sto wersów, jest niesamowitym utworem i nikt prócz znawców literatury nie docenia go należycie? Odpowiedź jest prosta – „Grażyna” Adama Mickiewicza. Muszę przyznać, że tytuł nie zachęcał mnie do wzięcia tej książki do ręki. Teraz cieszę się, że nie uległem pierwszemu wrażeniu!

Nie jestem na tyle wyedukowany, by wymienić wszystkie zalety tego poematu....