Ukryte opowiadanie w zbiorze opowiadań? Tak, to właśnie Neil Gaiman, proszę Państwa! Nietuzinkowy pisarz, który w dwóch zdaniach potrafi zawrzeć tyle, ile niektórzy autorzy w trylogiach.

Brzmi jakbym był fanbojem (coraz bardziej popularne określenie)? Cóż, dokładnie tak jest. I nie wyobrażam sobie, żeby mogło być inaczej.

Dym i lustra to zbiór ponad trzydziestu opowiadań, w dużej mierze z początków kariery pisarskiej Gaimana. Tematyka jest przeróżna, są opowieści o wampirach, historie detektywistyczne, w niebanalny sposób ukazane przygody seksualne, klasyczne mity przekute w popkulturową zabawę. A do tego wiersze. Gaiman niczego się nie boi, a z tych odważnych pojedynków wychodzi zwycięsko.

Gaiman ma po prostu talent. Nietzsche uważał, że prawda to kwestia interpretacji. W tym wypadku się mylił. Tutaj nie ma interpretacji, tutaj jest prawda objawiona. Pisarz lubujący się w czarnych strojach w niesamowity sposób potrafi przerabiać pomysły innych, jak choćby prozę Lovecrafta. Z drugiej strony przenosi swoje wizje na papier, a produkt końcowy to artyzm w najczystszej postaci. Gaiman nie boi się poruszać tematów trudnych, AIDS, seks, narkotyki, zdrada, brak sensu w życiu. Kojarzy się z depresją, nie? Ale przy tym podaje to w taki sposób, że nawet z depresji i marazmu można wyciągnąć znaczące lekcje. Zaczynasz postrzegać otaczającą rzeczywistość w nowy sposób, do którego wcześniej nie miałeś dostępu. Być może lepiej jest nigdy nie doświadczyć, smutku, złości czy strachu. Lecz kiedy się przez to przejdzie i z tym poradzi – wtedy nic nie jest nam straszne.

Neil zabiera nas na drugą stronę lustra. Pokazuje nam rzeczywistość z dystansem i z dotąd niespotykanej perspektywy. Najbardziej sobie cenię w literaturze to, że czegoś się mogę nauczyć. Z książek historycznych poznaję z bliska wielkie wydarzania, w horrorach zapoznaje się ze strachem, dzięki fantastyce rozwijam wyobraźnie. A u Gaimana? U Gaimana poznaje siebie, a podróż odbywam z niebanalnymi towarzyszami.

Każde opowiadanie w tym zbirze to nie tylko przygoda, ale i lekcja. Gaiman nie podaje wprost morału. Morał trzeba odnaleźć, a może on leżeć w bardzo różnych miejscach. Tego właśnie wymagam od literatury, żeby ona wymagała czegoś ode mnie.

Bardzo mocno się starałem. Postanowiłem siedzieć do póki nie wymyślę. I nic z tego. Za cholerę nie potrafię powiedzieć, co mi się nie podobało. Być może chodzi o to, że w jakimś stopniu czuję, że te teksty napisał młody Gaiman? Może nie zawsze wyłapałem, o co do diaska mu chodziło? Albo myślę sobie: przecież to już jest zbyt odjechane! A potem nachodzi mnie refleksja, że to właśnie sprawia mi jeszcze większą frajdę.

Już w samym wstępie Gaiman potrafi sprawić, że czuje się jak jego stary znajomy, którego przyjmuje w gości. Siadamy w wygodnych fotelach, w kominku strzela palące się drewno, deszcz uderza w szyby, koty drą się niemiłosiernie, na strychu słychać jakieś trzaski i skrzypienia, a raz na jakiś czas nachodzi mnie to dziwne pytanie: a co jeśli on jest trupem i słucham ducha? Przecież jest ewidentnie nie z tego świata. Kiedy po przeciągającej się ciszy, gospodarz zabiera mnie w podróż do świata grozy i komedii, sensacji i melancholii, horroru i namiętności, ogarnia mnie spokój połączony z ekscytacją. I tylko liczę, że mój kumpel będzie snuł te magiczne opowieści bez końca.

Ok, niech będzie, wierszy nie rozumiem, ale to przecież nie wina Gaimana, że żadnych wierszy nie łapię.

Ukryte opowiadanie w zbiorze opowiadań? Tak, to właśnie Neil Gaiman, proszę Państwa! Nietuzinkowy pisarz, który w dwóch zdaniach potrafi zawrzeć tyle, ile niektórzy autorzy w trylogiach.

Brzmi jakbym był fanbojem (coraz bardziej popularne określenie)? Cóż, dokładnie tak jest. I nie wyobrażam sobie, żeby mogło być inaczej.

Dym i lustra to zbiór ponad trzydziestu opowiadań,...