U Ajahna Brahma najbardziej ujmuje mnie jego stosunek do własnej osoby. Autor nie uważa się za najmędrszego guru, do którego należy ostatnie słowo. Przeciwnie, wielokrotnie sam przyznaje, że jest kimś omylnym tak jak każdy. Ten dystans do samego siebie, wolność od nadmiernej pewności siebie a jednocześnie wierność własnym zasadom pojmowana jednak elastycznie a nie dogmatycznie sprawiają, że bez wahania uznam go za wielkiego nauczyciela duchowego i autentycznego religijnego przywódcę.

Ajahn Brahm uczy pokory wobec złożoności problemów, jakich dostarcza nam życie. Uczy, że nic nie jest do końca przesądzone, że na wszystko trzeba umieć spojrzeć także z innych punktów widzenia niż nasz. Te jego proste nauki, które często wydają się oczywiste, zostały, nie wiedzieć czemu zagubione przez nas w codziennej pogoni za sprawami uznawanymi za ważne czyli skupionymi wobec materialnego aspektu istnienia.

Opowieści w książce jest 108 (to cyfra znacząca w buddyzmie, ale nie orientuję się w jej dokładnym sensie). Są to czasami teksty pochodzące z tradycji buddyjskiej, którym AB nadaje własną formę (np. opowieść o ślepcach i słoniu), przeważają jednak krótkie opowiadanka pochodzące ze skarbnicy życiowych doświadczeń autora. Jak on sam powiada w pierwszym zdaniu przedmowy: „ życie to mozaika epizodów, nie ustalony schemat pojęć”. I w myśl tej idei stara się unikać generalizowania i abstrakcji, a dawać poparte rzeczywistością przykłady. Znajdziemy w tych historiach wiele cennych wskazań, które nierzadko można wykorzystać w swoim życiu wewnętrznym. AB mówi o gniewie i przebaczeniu, o budowaniu szczęścia i rozwiązywaniu problemów, które pojawiają się w życiu każdego z nas. Są tu teksty mówiące o trudnych emocjach
takich jak lęk, niepokój, złość, poczucie winy, ból fizyczny. Czasami przedstawia praktyczne rozwiązania, które znalazł sam, a które można zastosować jako proste techniki psychoterapeutyczne w pracy nad własnymi emocjami.

Opowieści AB mają wiele wspólnego ze zbieranymi przez ojca Anthony DeMello. Podobnie uczą empatii, tolerancji i miłości. Podobnie też starają się być nie tylko opowiastkami do czytania, ale stawiają sobie za cel praktyczne zastosowanie. Myślę, że obaj ci wielcy nauczyciele duchowi ( choć sami z pewnością zaprotestowaliby przeciw nazwaniu się wielkimi) są gruncie rzeczy braćmi, mimo przynależności do różnych tradycji religijnych.

U Ajahna Brahma najbardziej ujmuje mnie jego stosunek do własnej osoby. Autor nie uważa się za najmędrszego guru, do którego należy ostatnie słowo. Przeciwnie, wielokrotnie sam przyznaje, że jest kimś omylnym tak jak każdy. Ten dystans do samego siebie, wolność od nadmiernej pewności siebie a jednocześnie wierność własnym zasadom pojmowana jednak elastycznie a nie...