Zagraniczna fantastyka, nie napisana oryginalnie w języku angielskim, to w naszym kraju wciąż rzecz niemal egzotyczna. Prócz dość popularnej Włoszki – Licii Troisi – niewielu pisarzy spoza państw anglojęzycznych zdobyło u nas rozgłos. Są jednak wyjątki i do takich należy Liliana Bodoc. Pochodząca z Argentyny autorka stworzyła "Sagę o Rubieżach" - ponoć najlepszą fantasy napisaną po hiszpańsku.

"Sagę o Rubieżach" tworzą trzy części, z czego pierwsze dwie ("Dni Jelenia" oraz "Dni Pomroki") zostały wydane w jednym tomie. Nie bez powodu, bowiem obie powieści bardzo się od siebie różnią. "Dni Jelenia" to właściwie wprowadzenie do fabuły, przedstawienie świata (stylizowanego na realia amerykańskich Indian) oraz stworzenie klimatu dla czytelnika, by ten mógł poczuć magię kontynentu Żyznych Ziem. Mnóstwo tam rozległych akapitów oraz niewiele wnoszących opisów, trudno za to znaleźć coś, co przykułoby uwagę. O wiele lepiej prezentuje się część druga; jest bardziej dynamiczna, lecz wciąż utrzymująca zapoczątkowany wcześniej specyficzny nastrój.

Fabuła "Sagi" jest prosta i nie bez powodu przynosi skojarzenia z historią podbojów Ameryki Południowej przez hiszpańskich konkwistadorów. Pozostawione przez Boreaszy dawne proroctwo ma się właśnie spełnić, lecz można je interpretować na dwa sposoby: przepowiednia głosi, że Żyzne Ziemie zostaną skąpane w szczęściu lub we krwi. Nietrudno domyślić się dalszego rozwoju wydarzeń i takie uczucie będzie towarzyszyć przez większą część lektury, nudnawej i przewidywalnej. Dopiero w "Dniach Pomroki" wprowadzonych zostało kilka interesujących motywów, a akcja nabrała tempa. Najlepiej wypadły tu wątki poboczne, szczególnie pomysł na dziewczynkę rozmawiającą ze śmiercią. To właśnie one bronią powieści i utrzymują przy niej odbiorcę.

Podobnie ma się sytuacja z bohaterami. Brak tu wyraźnie zarysowanych postaci, z którymi można się utożsamiać lub chociaż kibicować im w ich poczynaniach. Już po pierwszym kontakcie łatwo przychodzi rozpoznanie białych i czarnych charakterów, rzadko kiedy ulegających choć niewielkim przemianom. Na ich tle wybija się kreacja Pomroki, matki Nienawiści, będąca jedną z najciekawszych przedstawień postaci śmierci. Można pokusić się o stwierdzenie, że ratuje ona resztę "Sagi", lecz niestety pojawia się dopiero w drugiej jej części.

Obie powieści różnią się także pod względem jakości pióra - ponownie przy porównaniu lepiej wypadają "Dni Pomroki". Narracja przypomina nieco wieczorną opowieść przy płonącym ognisku i choć wprowadza do lektury przyjemny klimat, nie zawsze się sprawdza. Gawędziarski styl utrzymywany przez ponad siedemset stron potrafi w końcu znużyć, nie oddaje także pełni dynamizmu niektórych sytuacji. Lecz już w drugiej części rozwlekłe opisy stają się o wiele zwięźlejsze i plastyczne, poprawia się także sam język autorki, dzięki czemu czytelnik otrzymuje ostatecznie całkiem dobrze napisaną historię.
Jak na razie "Saga o Rubieżach" nie wybija się ponad inne pozycje fantasy. Jest prostą, sprawnie poprowadzoną opowieścią, której smaku dodają urokliwe motywy oraz oryginalna postać Śmierci. Jednak biorąc pod uwagę pisarskie postępy Liliany Bodoc uczynione między pierwszą a drugą częścią, po zwieńczeniu trylogii można spodziewać się naprawdę dobrej lektury na przyzwoitym poziomie. Szczególnie, że zawiązanie najciekawszych wątków autorka zostawiła na sam koniec.

---
Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Prószyński i S-ka (www.proszynski.pl) oraz Portalowi Bestiariusz (bestiariusz.pl).
http://literatura.bestiariusz.pl/ksiazki/recenzje/1973/gaweda-przy-ognisku

Zagraniczna fantastyka, nie napisana oryginalnie w języku angielskim, to w naszym kraju wciąż rzecz niemal egzotyczna. Prócz dość popularnej Włoszki – Licii Troisi – niewielu pisarzy spoza państw anglojęzycznych zdobyło u nas rozgłos. Są jednak wyjątki i do takich należy Liliana Bodoc. Pochodząca z Argentyny autorka stworzyła "Sagę o Rubieżach" - ponoć najlepszą fantasy...