Książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie, tak duże, że postanowiłem przelać to na "papier". Mam nadzieję, że nie odbiorę nikomu apetytu na czytanie. Mogę Was uspokoić, nie zamierzam opowiadać treści książki, no i nie jest to recenzja :)

Kłębowisko myśli. Chyba dlatego, że Sunset Park to książka wielopłaszczyznowa. Naturalnie, wszystkie sprowadzają się do jednej - do opowieści o ludziach na zakręcie swojego życia. A zakręty, niczym na górskiej drodze, są co i rusz. I tak, jedne pokonujesz swobodniej, inne zmuszają żeby zwolnić, ale są i takie, które trudno pokonać - niektórzy wręcz marnie kończą. I choć głównym bohaterem jest niejaki Miles Heller, to tak naprawdę książka ma wielu równoważnych bohaterów. Za to odpowiada swoista, kapitalna i błyskotliwa zarazem narracja prowadzona przez Austera.

Tłem całości jest recesja. Auster - jak mówi - planował napisać książkę o człowieku zmagającym sie z kryzysem świata zewnętrznego. Napisał o grupie ludzi zmagających się z recesją gospodarczą i z kryzysem własnego życia. Ważne jest, i warto to podkreślić, że Auster opisuje grupę ludzi wrażliwych, humanistów, którzy uwielbiają czytać książki, sami je piszą, wydają albo zajmują się czynnie lub biernie innymi dziedzinami sztuki. Ci ludzie - utalentowani, wykształceni albo i nie wykształceni, ale cholernie wrażliwi - żyją na skraju społeczności, rodziny. Uciekają od świata z konieczności albo z wyboru. Co jakiś czas próbują do niego wrócić, jednak znowu rozbijają się. Świat ich nie potrzebuje albo nie umie przyjąć, a oni znowu lądują na zakręcie - kolejnym, coraz trudniejszym do pokonania. Z każdej opowieści, z każdej kartki emanuje niepewność losów bohaterów. Wszyscy coś planują, wcielają plany w życie i kiedy są już blisko celu, coś niweczy te plany, niszczy ich życie, zmusza do przewartościowania poglądów, pokazuje kruchość wcześniej obranej drogi. Najłatwiej i najbezpieczniej żyje im się gdy wyzbywają się pragnień. Tak jak Miles Heller uciekając z domu.

Odwieczna prawda, że pragnienia i tęsknoty czynią nas ludźmi, dziś rodzi jedynie cierpienie. Wykluczenie się ze społeczeństwa, pozbycie się rzeczy i głębokich więzów uczuciowych daje - paradoksalnie - wolność, uwalnia od cierpienia. Najczystsze nawet intencje miażdży prawo i społeczeństwo. Recesja ekonomiczna u Austera jest niczym w porównaniu z kryzysem wartości co wrażliwszych reprezentantów młodego pokolenia, którzy nie widzą głębszego sensu w podejmowaniu wysiłków po to, aby pozostawić po sobie ślad.

Podczas lektury jest się również pod ogromnym wrażeniem sztuki pisarstwa Austera - chłodnej i z dystansu, a przy tym precyzyjnej, o wielkim ładunku erudycji. Kapitalnym zabiegiem symbolicznym i narracyjnym jest wykorzystanie w opowieści "Najlepszych lat naszego życia" - legendarnego filmu Williama Wylera i "Szczęśliwych dni" Samuela Becketta.

A to córeczka tatusia - piękna i pięknie śpiewająca Sophie:

http://www.youtube.com/watch?v=cTL-_SS506c

Książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie, tak duże, że postanowiłem przelać to na "papier". Mam nadzieję, że nie odbiorę nikomu apetytu na czytanie. Mogę Was uspokoić, nie zamierzam opowiadać treści książki, no i nie jest to recenzja :)

Kłębowisko myśli. Chyba dlatego, że Sunset Park to książka wielopłaszczyznowa. Naturalnie, wszystkie sprowadzają się do jednej - do...