Książka wielce interesująca, aczkolwiek z bardzo specyficznego powodu, o którym zaraz napiszę. Ktoś, kto polecał mi tę książkę, pisał bodajże, że to fantastyka młodzieżowa i faktycznie, zgodzę się, natomiast absolutnie nie jest to takie YA, do jakiego jesteśmy teraz (w 2023 roku) przyzwyczajeni. To raczej fantastyka moralizująca, ucząca i dająca nadzieję, która byłaby dobra dla młodszych odbiorców, gdyby nie parę fragmentów. A dlaczego uważam, że to taka kształcąca książka? Bo jeszcze nigdy nie czytałem fantasy, gdzie główni bohaterowie byli osobami z niepełnosprawnościami.

Na szybko jestem w stanie wymienić tylko Brana Starka z "Pieśni Lodu i Ognia" - trochę mała reprezentacja takich osób w świecie literatury fantasy (choć na pewno o kimś zapomniałem). Tutaj z kolei mamy aż takich trzech, choć trzeba uczciwie powiedzieć, że jeden z bohaterów raczej miał trudne życie bez swojej specyficznej cechy (nie chcę spoilerować). Nie sądzę, aby to był przypadek i podejrzewam, że autorce przyświecał cel, aby w ten sposób wlać nadzieję w dzieciaki, które zmagają się z podobnymi problemami w rzeczywistości. I za to chwała, bo jest to opisane ze smakiem, bez spychania na margines i faktycznie w sposób podnoszący na duchu.

Co do samej powieści jako opowieści, to jest to coś w rodzaju zbioru opowiadań, choć tak naprawdę tylko dwa pierwsze są o innych bohaterach - reszta książki to historia trzeciego z chłopców. Dużo tutaj magii, życia na wsi, wojny, utraty dobytku oraz bliskich, ale także choćby smoków. To z jednej strony ciepła lektura, a z drugiej - często trochę naiwna i "prosta" oraz dosyć przewidywalna. I tak, jak pisałem - poza paroma fragmentami (szczególnie w opowiadaniu o Zwierzaku),uważam, że to książka dla osób 14+. Świat nie jest bogaty i nie został opisany ze szczegółami, ale budzi dobre skojarzenia ze staroszkolnym fantasy.

Sama fabuła, niestety, już taka dobra nie jest. Tak, jak pisałem, jest dość przewidywalna i dość prosta oraz jednostajna. Dodatkowo, opowiadania mają dość nikły ciąg logiczny (w przypadku wspomnianego już Zwierzaka chodziło chyba tylko o zaprezentowanie jednego z bohaterów pobocznych),a sama książka kończy się nagle i nic tego nie zapowiada. Tak, jakby to faktycznie był tom 1. wielkiej opowieści, która będzie rozgrywała się w kolejnych tomach. I nie ukrywam, to nie wyszło. A przynajmniej czytając opisy pierwszych tomów mam wrażenie, że pogubiłbym się, gdybym miał je wszystkie przed sobą i chciał je ułożyć chronologicznie.

Tym niemniej, warto się zapoznać lub choćby przyjrzeć tej książce, ponieważ przyświeca jej większy cel niż tylko zaprezentowanie opowieści fantasy.

Książka wielce interesująca, aczkolwiek z bardzo specyficznego powodu, o którym zaraz napiszę. Ktoś, kto polecał mi tę książkę, pisał bodajże, że to fantastyka młodzieżowa i faktycznie, zgodzę się, natomiast absolutnie nie jest to takie YA, do jakiego jesteśmy teraz (w 2023 roku) przyzwyczajeni. To raczej fantastyka moralizująca, ucząca i dająca nadzieję, która byłaby dobra...

I tak oto przed Wami recenzja książki Kroniki Drugiego Kręgu - Naznaczeni Błękitem. Opowieści opartej na zbiorze wcześniej napisanych opowiadań. Pierwsze rozdziały wspominają o dwóch potężnych magach. A po nich...

Poznacie głównego bohatera Kamyka, Tkacza Iluzji, który jest głuchoniemy, a także jego przyjaciela smoka zwanego Pożeraczem Chmur. Ktoś się zapyta co łączy ich wspólnego? Jak się okazuje wspaniałe przygody, nie zawsze bezpieczne, a do tego wielka przyjaźń. Jeden pomaga drugiemu na swój sposób.

To opowieść idealna dla fanów fantastyki i nie sposób się przy niej nudzić. Książka jest pisana lekko, a świat stworzony przez Ewę Białołęcką chodź magiczny, nie jest do końca idealny.

Początkowe przygody Kamyka to walka o poznanie sposobu, bądź znalezienie lekarstwa na jego głuchotę. Chodź tka piękne iluzje, są one pozbawione zawsze jednej rzeczy - głosu. Psy nie szczekają, rwące potoki nie szumią, a ptaki latają bezszelestnie. Przez to Kamyk nie może stać się wielkim magiem i otrzymać błękitną szarfę. Chłopak zawzięty i trochę szalony, uda się w dość niebezpieczną podróż, by dowiedzieć się jak temu zaradzić. Podczas podróży pozna właśnie Pożeracza Chmur, dzięki któremu wszystko będzie inne.

I tak oto przed Wami recenzja książki Kroniki Drugiego Kręgu - Naznaczeni Błękitem. Opowieści opartej na zbiorze wcześniej napisanych opowiadań. Pierwsze rozdziały wspominają o dwóch potężnych magach. A po nich...

Poznacie głównego bohatera Kamyka, Tkacza Iluzji, który jest głuchoniemy, a także jego przyjaciela smoka zwanego Pożeraczem Chmur. Ktoś się zapyta co łączy ich...

Zbiór kilku świetnych opowiadań umieszczonych w ciekawie zbudowanym świecie. Wydaje się, że w tych opowiadaniach Białołęckiej udało się najtrafniej ująć problematykę świata i ubrać to w ciekawą akcję (późniejsze części nie są już tak dobre). Zdecydowanie polecam czytelnikom w każdym wieku.

Zbiór kilku świetnych opowiadań umieszczonych w ciekawie zbudowanym świecie. Wydaje się, że w tych opowiadaniach Białołęckiej udało się najtrafniej ująć problematykę świata i ubrać to w ciekawą akcję (późniejsze części nie są już tak dobre). Zdecydowanie polecam czytelnikom w każdym wieku.

Sympatyczny miks "Eragona", " "Zwiadowców" i opowieści o smokach.
Porządna fantasy dla młodego czytelnika.

Sympatyczny miks "Eragona", " "Zwiadowców" i opowieści o smokach.
Porządna fantasy dla młodego czytelnika.

Opowiadania trochę pomieszane i nie wiadomo było, kto był głównym bohaterem, ale jest super.

Opowiadania trochę pomieszane i nie wiadomo było, kto był głównym bohaterem, ale jest super.

Nawet nie spodziewałam się, że polubię tę książkę. Fabuła tej książki jest niesamowita. Było miejsce gdzie było nudnie, ale czym dalej tym więcej pochłonęła mnie ta historia.

Nawet nie spodziewałam się, że polubię tę książkę. Fabuła tej książki jest niesamowita. Było miejsce gdzie było nudnie, ale czym dalej tym więcej pochłonęła mnie ta historia.

Nie czytać tej książki bez znajomości oryginału — Tkacza Iluzji.

Nie mogę tego polecić tak bardzo jak Tkacza. Dużo scen zostało zmienionych względem oryginału. Problemem jest w tym, że sporo zostało zmienione na dobre, ale jeszcze więcej na gorsze.

Nie czytać tej książki bez znajomości oryginału — Tkacza Iluzji.

Nie mogę tego polecić tak bardzo jak Tkacza. Dużo scen zostało zmienionych względem oryginału. Problemem jest w tym, że sporo zostało zmienione na dobre, ale jeszcze więcej na gorsze.

Napisana dobrym i przyjemnym w czytaniu językiem, chociaż miałam wrażenie, że autorka na siłę używała słów wskazujących na to, że akcja w książce działa się dawno temu.

Bohaterowie niczym mnie do siebie nie zachęcili, czytałam o ich losach, ale niezbyt im kibicowałam, jeśli mam być szczera.

Spodziewałam się po tej książce czegoś więcej, tymczasem okazała się ona po prostu przyjemną lekturą i nic więcej. Historia nie zachęca mnie do zapoznania się z kontynuacją, być może młodszym czytelnikom spodoba się bardziej. Jak dla mnie książka okej, nie jest ani zła, ani świetna.

Napisana dobrym i przyjemnym w czytaniu językiem, chociaż miałam wrażenie, że autorka na siłę używała słów wskazujących na to, że akcja w książce działa się dawno temu.

Bohaterowie niczym mnie do siebie nie zachęcili, czytałam o ich losach, ale niezbyt im kibicowałam, jeśli mam być szczera.

Spodziewałam się po tej książce czegoś więcej, tymczasem okazała się ona po prostu...

Całkiem fajna książka, choć z początku trochę mnie odpychała nagłymi zmianami czasu i miejsca akcji, oraz głównego protagonisty.
Nie przepadam za takimi zabiegami, gdy zdążysz się już przyzwyczaić do danego bohatera, i tu nagle bohater się zmienia. Lecz mile mnie później zaskoczyły liczne odniesienia do wcześniejszych bohaterów, by pokazać, że wszystkie te historie jednak na pewien delikatny sposób się łączą.
Problem miałem też z trochę nierównym tempem akcji, momentami wiało nudą, a momentami nie dało się oderwać od czytania.
Mimo to mamy tu do czynienia z naprawdę ciekawą książką, unikalnym podejściem do kwestii magii oraz smoków, zarówno bardzo smutne, jak i bardzo zabawne sceny. Szczególnie polubiłem Pożeracza Chmur oraz Liskę jako bardzo uroczych oraz nietypowych bohaterów typowego fantasy.
Książkę jak najbardziej polecam, nawet jeśli na początku ciężko się przebić. Od połowy książki jest już tylko lepiej i lepiej!

Całkiem fajna książka, choć z początku trochę mnie odpychała nagłymi zmianami czasu i miejsca akcji, oraz głównego protagonisty.
Nie przepadam za takimi zabiegami, gdy zdążysz się już przyzwyczaić do danego bohatera, i tu nagle bohater się zmienia. Lecz mile mnie później zaskoczyły liczne odniesienia do wcześniejszych bohaterów, by pokazać, że wszystkie te historie jednak...

Autorka nazywana jest Królową Polskiej Fantastyki...dość przesadnie moim skromnym zdaniem. Długo wahałam się by się sięgnąć po jej książki i nagle ot tak zamówiłam serię Kronik Drugiego Kręgu. Pierwszy tom za mną, a moje wrażenia i odczucia są takie: zły początek - mamy dwie pierwsze historie, które oddzielone są od siebie czasem: nie jest tak, że od samego początku czytelnik wie o co chodzi, a gdy już się czuje w historii swobodnie ona się kończy, urwana ni stąd ni zowąd i mamy "X" lat później, po czym nie jest to kontynuacja tej samej opowieści, a zupełnie inna, nowa. I znów nie wiemy o co chodzi, wdrażamy się i nagle...koniec opowieści. Zaczynamy trzecią, która trwa do końca książki. I tu jest wszystko już poukładane. I tę część najlepiej ocenić - czyta się szybko, jest trochę humoru i to w zasadzie tyle. Jest to przyjemna historia, ale nie wyróżnia się niczym szczególnym, nie powala, nie ten typ bohaterów, których się na długo zapamięta. To po prostu jedna z wielu pozycji z kategorii fantasy, którą fajnie przeczytać. Bo to warto zrobić, ale bez fajerwerków.

Autorka nazywana jest Królową Polskiej Fantastyki...dość przesadnie moim skromnym zdaniem. Długo wahałam się by się sięgnąć po jej książki i nagle ot tak zamówiłam serię Kronik Drugiego Kręgu. Pierwszy tom za mną, a moje wrażenia i odczucia są takie: zły początek - mamy dwie pierwsze historie, które oddzielone są od siebie czasem: nie jest tak, że od samego początku...