To niedużych rozmiarów powieść, w dodatku podzielona tak, że można czytać bardzo szybko. ja jednak tak stopniowałem lekturę, ze rozciągnąłem ją na pięć dni, choć jeden, góra dwa wieczory wystarczyłyby. Dzieje się tak, bowiem mam niewątpliwy kłopot z twórczością prozatorską Marty Fox, pisarki – obiektywnie oceniając- dobrej i cenionej przez krytykę. To już trzecia jej książka, którą przeczytałem i największe wrażenia zrobiła na mnie „Coraz mniej milczenia”, a to bardziej ze względu na fakt przełamywania tabu trudnego dzieciństwa w naszym społeczeństwie niż na kształt literacki.

„Wielkie ciężarówki...” to powieść epistolarna złożona z listów jednej tylko osoby, głownej bohaterki Moniki, pisanych do dwóch: ukochanego Marka i najlepszej przyjaciółki Moniki. Główny temat to miłość i trudny związek Moniki i Marka, mężczyzny biseksualnego. W tych listach poznajemy subtelności wnętrza młodej bohaterki, wiele w nich odniesień do literatury i sztuki, prawdziwe bogactwo aluzji, cytatów i spostrzeżeń. Na tym tle miłość dwojga osób o artystycznych duszach, skomplikowana przez homoseksualny romans Marka wydaje się tematem nader wyrafinowanym. Ale choć potrafię ocenić warsztatową biegłość autorki, jakoś chyba jej nie lubię. Jest coś w jej stylu, coś trudnego do określenia, co działa na mnie jak ostry kolec rozrywający przyjemność czytania. W moim prywatnym odczuciu jest w tym stylu jakaś drapiąca oschłość, jakieś realistyczne samoograniczenie, które powodują, że odczuwam tu albo jakiś brak albo nadmiar. Sam dokładnie nie wiem. Ale czy można do końca wytłumaczyć swoją skłonność lub awersję do literackiego utworu? Tu zawsze pojawiają się nie w pełni uświadomione czynniki subiektywne. Łącząc tedy własny subiektywizm z kategoriami obiektywnymi nie mogę dać mniej niż 6 gwiazdek czyli maksymalnie wypośrodkować ocenę. Jak wspomniałem wolę styl Marty Fox przyjmować w niedużych dawkach. Zbyt dużym kawałkiem mógłbym się udławić.

To niedużych rozmiarów powieść, w dodatku podzielona tak, że można czytać bardzo szybko. ja jednak tak stopniowałem lekturę, ze rozciągnąłem ją na pięć dni, choć jeden, góra dwa wieczory wystarczyłyby. Dzieje się tak, bowiem mam niewątpliwy kłopot z twórczością prozatorską Marty Fox, pisarki – obiektywnie oceniając- dobrej i cenionej przez krytykę. To już trzecia jej...

Nieco wydumane, ale wciągające. Autorka ciekawie operuje konwencją epistolarną - na powieść składają się tylko listy Moniki - więc nigdy dokładnie nie wiadomo, co zaszło pomiędzy bohaterami. Zakończenie obnaża słabości bohaterki i niejako przeczy jej słowom. Choć jest pewna siebie i akceptuje swój los, jest też - podobnie jak Marek - troszkę zagubiona. Czy taka miłość może przetrwać? Autorka nie daje jednoznacznej odpowiedzi, choć końcowe zdarzenia sugerują, że łatwo nie będzie...

Nieco wydumane, ale wciągające. Autorka ciekawie operuje konwencją epistolarną - na powieść składają się tylko listy Moniki - więc nigdy dokładnie nie wiadomo, co zaszło pomiędzy bohaterami. Zakończenie obnaża słabości bohaterki i niejako przeczy jej słowom. Choć jest pewna siebie i akceptuje swój los, jest też - podobnie jak Marek - troszkę zagubiona. Czy taka miłość może...

3 - 6 X 2013

Wzięłam ją, bo przypomniało mi się, że kiedyś całą klasą poszliśmy na spotkanie z Martą Fox, które było organizowane w Domu Kultury. Kilka lat temu przeczytałam "Pierwszą miłość" i "Coraz mniej milczenia" tej autorki.

Książka pisana w formie listów, czego zwykle nie lubię, ale tutaj nie przeszkadzało mi. Główna bohaterka była momentami irytująca, ale w ciekawy sposób opisywała swoje uczucia. Niektóre zdania nawet chciałam gdzieś sobie zapisać, bo tak mi się podobały.

3 - 6 X 2013

Wzięłam ją, bo przypomniało mi się, że kiedyś całą klasą poszliśmy na spotkanie z Martą Fox, które było organizowane w Domu Kultury. Kilka lat temu przeczytałam "Pierwszą miłość" i "Coraz mniej milczenia" tej autorki.

Książka pisana w formie listów, czego zwykle nie lubię, ale tutaj nie przeszkadzało mi. Główna bohaterka była momentami irytująca, ale w...

Bardzo dziwna książka, którą trudno mi jest ocenić.
Mamy tutaj historię miłości Marka i Moniki. Całość napisana jest w charakterze korespondencji - z tym, że bez odpowiedzi Marka. Poznajemy głos Moniki, Marek milczy w tej historii.
Ta książka z jednej strony zachwyca, z drugiej odpycha.
Z jednej strony - dobór słów autorki. Język poetycki i dopracowany, wszystko jest plastycznie opowiedziane, bohaterka wypowiada się w oryginalny, wyszukany sposób. Z drugiej strony historia ociera się o banał.

Wielki plus dla autorki za wprowadzenie wątku homoseksualnego. Szkoda tylko, że homoseksualizm jest tu traktowany jak fanaberia. To moje. subiektywne uczucia i mogę się mylić, jednak tak niestety odebrałam całą tę historię.

Przykro mi, że daję tak niską ocenę - Marta Fox to jedna z moich ulubionych autorek dzieciństwa - niestety, ale chyba już wyrosłam z czytania pani Marty.

Bardzo dziwna książka, którą trudno mi jest ocenić.
Mamy tutaj historię miłości Marka i Moniki. Całość napisana jest w charakterze korespondencji - z tym, że bez odpowiedzi Marka. Poznajemy głos Moniki, Marek milczy w tej historii.
Ta książka z jednej strony zachwyca, z drugiej odpycha.
Z jednej strony - dobór słów autorki. Język poetycki i dopracowany, wszystko jest...

Trochę dziwna książka. Przez większą połowę tak naprawdę nie mogłam zrozumieć o co w tej książce chodzi. Dopiero później zaczynało mi się trochę rozjaśniać w głowie. Sposób przedstawienia książki w postaci pisanych do siebie listów był oryginalny i muszę powiedzieć, że na początku trochę mnie irytował, ale im więcej czytałam tym bardziej zaczęłam się do tego przyzwyczajać. "Czy to możliwe, że tylko podobna przeszłość może tworzyć podobne dusze ?", "A jakby tak: zrobić dziurę w swoim świecie i uciec ?", "Najstraszniejsze są powroty do miejsc, które chcemy wymazać z pamięci." To cytaty, które najbardziej ze wszystkich zapadły mi w pamięci. Zakończenie tej książki też było dla mnie niezbyt zrozumiałe. Kiedy ją przeczytałam miałam mętlik w głowie i tak naprawdę nie wiedziałam co tam się stało i o co w tym wszystkim chodziło.

Trochę dziwna książka. Przez większą połowę tak naprawdę nie mogłam zrozumieć o co w tej książce chodzi. Dopiero później zaczynało mi się trochę rozjaśniać w głowie. Sposób przedstawienia książki w postaci pisanych do siebie listów był oryginalny i muszę powiedzieć, że na początku trochę mnie irytował, ale im więcej czytałam tym bardziej zaczęłam się do tego przyzwyczajać....

Nie wiem - może ja czegoś nie rozumiem, może nie jestem w stanie pojąć głębi i przekazu. Może coś. Po prostu raz na siłę przeczytałam książkę i nie jestem w stanie jej tknąć. Nic kompletnie nie rozumiem z akcji - ani o co chodzi, ani po co to było napisane.
Gwiazdka to chyba tylko za przystojniaka z okładki ;)

Nie wiem - może ja czegoś nie rozumiem, może nie jestem w stanie pojąć głębi i przekazu. Może coś. Po prostu raz na siłę przeczytałam książkę i nie jestem w stanie jej tknąć. Nic kompletnie nie rozumiem z akcji - ani o co chodzi, ani po co to było napisane.
Gwiazdka to chyba tylko za przystojniaka z okładki ;)

Okazuje się, że miłość może być trudna nie tylko, gdy chodzi o pieniądze, współmałżonka czy demoniczną teściową...

Okazuje się, że miłość może być trudna nie tylko, gdy chodzi o pieniądze, współmałżonka czy demoniczną teściową...

Nie dałam rady-nie lubię książek w formie listów.

Nie dałam rady-nie lubię książek w formie listów.