Fajna rodzinka ci Compsonowie.

A książka, jakiej jeszcze do tej pory nie miałam w ręku. I chyba to zaleta, bo skoro zaczęłam, to już brnęłam przez kolejne strony i mimo dziwności, nie mogłam jakoś powieści odłożyć. Dziwności w dwu pierwszych częściach, dwie kolejne były już zupełnie „normalne”. Nie jestem miłośniczka eksperymentów literackich, ale zabiegi poczynione we „Wściekłości i wrzasku” przez Faulknera bardzo mi się spodobały. Szczególnie wysoko oceniłam monolog upośledzonego chłopca/ mężczyzny z początku książki, chyba nigdy jeszcze nie trafiłam w literaturze na tak wiarygodne i prawdopodobne oddanie sposobu widzenia świata przez osoby upośledzone. Druga część, „monolog myślowy” Quentina to perełka.

Powieść na tyle przypadła mi do gustu, że nabrałam ochoty na inne tytuły Faulknera, ta była moją pierwszą stycznością z autorem, pozytywne doświadczenia zachęciły do sięgania po kolejne pozycje.

Fajna rodzinka ci Compsonowie.

A książka, jakiej jeszcze do tej pory nie miałam w ręku. I chyba to zaleta, bo skoro zaczęłam, to już brnęłam przez kolejne strony i mimo dziwności, nie mogłam jakoś powieści odłożyć. Dziwności w dwu pierwszych częściach, dwie kolejne były już zupełnie „normalne”. Nie jestem miłośniczka eksperymentów literackich, ale zabiegi poczynione we...