Wojna niczym odłamek wrasta w człowieka i co jakiś czas przypomina o sobie. Zdarza się też tak, że wojna jest po prostu bombą z opóźnionym zapłonem. O tym właśnie jest ta książka.

Późniejsze książki Remarque'a również poruszają temat zmarnowanej na wojnie młodości, zniszczonych nadziei i powojennego wykluczenia. W tych książkach jednak stanowi to zauważalne tło i zaczątek dla innych wątków. Tutaj temat traumy powojennej znajduje się na pierwszej (a nawet jedynej) linii frontu.

W książce brakuje charakterystycznego dla autora polotu, nie ma w niej tak znakomitych niedopowiedzeń na końcach rozdziałów, nie ma tylu wątków z różnych dziedzin. Czy mogło być inaczej skoro wojna i powojenna trauma potrafi przysłonić wszystko inne?

Nie tak wybitna pod względem stylu jak "Na zachodzie bez zmian" i "Łuk Triumfalny". Ale być może zwyczajnie ważniejsza.

Wojna niczym odłamek wrasta w człowieka i co jakiś czas przypomina o sobie. Zdarza się też tak, że wojna jest po prostu bombą z opóźnionym zapłonem. O tym właśnie jest ta książka.

Późniejsze książki Remarque'a również poruszają temat zmarnowanej na wojnie młodości, zniszczonych nadziei i powojennego wykluczenia. W tych książkach jednak stanowi to zauważalne tło i zaczątek...

„Droga Powrotna” to kontynuacja „Na zachodzie bez zmian”, ale spokojnie można ją czytać jako samodzielną pozycję. Autor opowiada historię młodocianych żołnierzy wracających z frontu I Wojny Światowej i o ich rozczarowującym zderzeniu z „normalną” rzeczywistością. Na takim tle wspaniale przedstawiono problem szukania celu w życiu i podążania za tym co w nim najważniejsze. Rozmyślania Ernesta o systemie edukacji czy jego rozmowa z ojcem na temat własnej przyszłości należą do jednych z piękniejszych w literaturze, najchętniej w całości bym je cytował. Piękne stronice. Całość ma wydźwięk mocno antywojenny, potęgując myślenie o wojnie jak o upadku ludzkości.

„Droga Powrotna” to kontynuacja „Na zachodzie bez zmian”, ale spokojnie można ją czytać jako samodzielną pozycję. Autor opowiada historię młodocianych żołnierzy wracających z frontu I Wojny Światowej i o ich rozczarowującym zderzeniu z „normalną” rzeczywistością. Na takim tle wspaniale przedstawiono problem szukania celu w życiu i podążania za tym co w nim najważniejsze....

„Z wojny nie wychodzi się wraz z jej końcem.”
„Ucho igielne” / W. Myśliwski.

Erich Maria Remarque / 1898-1970 / weteran I wojny światowej, jeden z najwybitniejszych pisarzy niemieckich, świadek wojennego kataklizmu niszczącego człowieczeństwo. „I nagle ogarnia mnie melancholia czasu, płynie, i się zmienia, a kiedy człowiek wraca, niczego nie odnajduje. Pożegnania są trudne - ale powroty bywają chyba jeszcze trudniejsze.”

„Łuk triumfalny”, powieść z roku 1945 i „Czas życia i czas śmierci” - z roku 1954, to subiektywnie rzecz ujmując, najwybitniejsze utwory tego autora, bardzo polecam.

„Z wojny nie wychodzi się wraz z jej końcem.”
„Ucho igielne” / W. Myśliwski.

Erich Maria Remarque / 1898-1970 / weteran I wojny światowej, jeden z najwybitniejszych pisarzy niemieckich, świadek wojennego kataklizmu niszczącego człowieczeństwo. „I nagle ogarnia mnie melancholia czasu, płynie, i się zmienia, a kiedy człowiek wraca, niczego nie odnajduje. Pożegnania są trudne...

Lektura obowiązkowa. O tym jak wojna wrasta w człowieka i zostaje w nim na zawsze.

Lektura obowiązkowa. O tym jak wojna wrasta w człowieka i zostaje w nim na zawsze.

Kolejna opowieść Remarque`a opisująca losy młodych Niemców po powrocie z frontu I wojny światowej. Smutna rzeczywistość, walka ze stresem pourazowym, odczucie odrzucenia, separacji, bezsensu. Wielu z tych chłopców nie może odnaleźć się w tej nowej ojczyźnie, uważają, że nie o to walczyli i przelewali krew. Są uważani za niepotrzebne pozostałości po wojnie, a nawet za zdrajców!
Język powieści, styl jak zwykle na najwyższym poziomie. Czyta się bardzo dobrze, choć nie napawa optymizmem.

Kolejna opowieść Remarque`a opisująca losy młodych Niemców po powrocie z frontu I wojny światowej. Smutna rzeczywistość, walka ze stresem pourazowym, odczucie odrzucenia, separacji, bezsensu. Wielu z tych chłopców nie może odnaleźć się w tej nowej ojczyźnie, uważają, że nie o to walczyli i przelewali krew. Są uważani za niepotrzebne pozostałości po wojnie, a nawet za...

Czytałem dawno. Podobało mi się. Remarque miał lepsze pozycje, co nie znaczy, że nie jest solidnie. Książka o tym, że po wojnie nic już nie będzie takie samo jak kiedyś. Taka jakby quasi kontynuacja ,,Na zachodzie bez zmian".

Czytałem dawno. Podobało mi się. Remarque miał lepsze pozycje, co nie znaczy, że nie jest solidnie. Książka o tym, że po wojnie nic już nie będzie takie samo jak kiedyś. Taka jakby quasi kontynuacja ,,Na zachodzie bez zmian".

Sięgnęłam po tę książkę po tym, jak bardzo spodobała mi się lektura "Na zachodzie bez mian". Ta również była lekturą, której przeczytania nie żałuję. Remarque poruszył w nim temat równie ważny, jak sama wojna, a mianowicie życie po niej, gdy młodzi ludzi, którzy ostatnie lata spędzili w okopach zabijając innych i patrząc na śmierć swoich przyjaciół, musieli wrócić do normalnej codzienności, do pracy, do związków, do rodzin. Wracali inni (bo kogóż by nie zmieniły doświadczenia wojny i walki na froncie?) i nie mogli się odnaleźć w tej niby starej, ale jednak zupełnie nowej dla nich rzeczywistości.

Sięgnęłam po tę książkę po tym, jak bardzo spodobała mi się lektura "Na zachodzie bez mian". Ta również była lekturą, której przeczytania nie żałuję. Remarque poruszył w nim temat równie ważny, jak sama wojna, a mianowicie życie po niej, gdy młodzi ludzi, którzy ostatnie lata spędzili w okopach zabijając innych i patrząc na śmierć swoich przyjaciół, musieli wrócić do...

Książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Remarque zawarł w niej, z czym mierzą się młodzi chłopcy, którzy wracają z wojny: obojętnością otoczenia, niezrozumieniem ze strony rodziny. Opisał, jak powstałe na wojnie więzi rozpadają się, kiedy po powrocie znowu ma znaczenie, kto jest kim i ile posiada. Żołnierze są zagubieni, nie mogą się odnaleźć w nowym świecie, więc zaczynają tęsknić za wojną, gdzie jedyną wartością było przeżyć.

Książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Remarque zawarł w niej, z czym mierzą się młodzi chłopcy, którzy wracają z wojny: obojętnością otoczenia, niezrozumieniem ze strony rodziny. Opisał, jak powstałe na wojnie więzi rozpadają się, kiedy po powrocie znowu ma znaczenie, kto jest kim i ile posiada. Żołnierze są zagubieni, nie mogą się odnaleźć w nowym świecie, więc...

"
-Weil, teraz zaczynają się pańskie czasy.
-Będą mniej krwawe - odpowiada spokojnie.
-I mniej heroiczne - odpiera Heel.
-To nie najważniejsze w życiu. (...)
-Ale najlepsze (...) Cóż jest ponadto?
Weil milczy chwilę, a potem mówi:
-Coś, co dzisiaj nie brzmi pięknie dla naszych uszu: dobroć i miłość. I tu istnieje heroizm, panie poruczniku.

"
-Weil, teraz zaczynają się pańskie czasy.
-Będą mniej krwawe - odpowiada spokojnie.
-I mniej heroiczne - odpiera Heel.
-To nie najważniejsze w życiu. (...)
-Ale najlepsze (...) Cóż jest ponadto?
Weil milczy chwilę, a potem mówi:
-Coś, co dzisiaj nie brzmi pięknie dla naszych uszu: dobroć i miłość. I tu istnieje heroizm, panie poruczniku.

Powieść zmierza donikąd, jest rozmemłana, nie mogąca się pozbierać, kręcąca się w kółko i rozbita - zupełnie tak, jak powracający z okopów do życia żołnierze - i ten rekursywny zabieg uważam właśnie za ogromny plus, nawet (zwłaszcza!) jeśli wyszło tak autorowi niechcący. Retrospektywy wojenne są przy tym nie mniej werystyczne niż w "Na Zachodzie bez zmian". Interesujące są migawki rewolucji listopadowej. Pozytywistyczne zakończenie zostawia natomiast dziwny smak, jest podszyte pesymizmem, sprawia wrażenie dorobionego na siłę. Czytanie książki nie jest czystą przyjemnością. Ale jest to ciągle romantyczny Remarque.

Tak jak "Na Zachodzie bez zmian" jest 10/10 uniwersalną literaturą obowiązkową dla każdego, "Droga Powrotna" jest 8/10 dla interesujących się historią i wpływem przeszłości na teraz.

"Na froncie nauczyłem się, że czas nie jest miarą dla życia."

Powieść zmierza donikąd, jest rozmemłana, nie mogąca się pozbierać, kręcąca się w kółko i rozbita - zupełnie tak, jak powracający z okopów do życia żołnierze - i ten rekursywny zabieg uważam właśnie za ogromny plus, nawet (zwłaszcza!) jeśli wyszło tak autorowi niechcący. Retrospektywy wojenne są przy tym nie mniej werystyczne niż w "Na Zachodzie bez zmian"....