"Nie ma też nic złego w byciu jaszczurką. Chyba że ktoś się urodził, by być jastrzębiem."

Z twórczością Leigh Bardugo spotkałam się już wcześniej. Zaczęłam swoją przygodę z Griszami od "Szóstki Wron". Choć obie książki należą do innych cykli, dobrze jest zapoznać się z trylogią, która wszystko zapoczątkowała. Która wprowadza czytelnika w świat Griszów i sprawia, że wsiąkamy w ten czarujący choć niebezpieczny klimat.

Ravka, kiedyś potężna, dziś oblegana przez wrogów i podzielona przez Fałdę Cienia. Wielkie pasmo ciemności zamieszkiwane przez najstraszniejsze potwory. Nikt nie ma już nadziei na to, że Ravka w końcu się połączy, a Fałda Cienia zostanie zniszczona. Pojawia się jednak pewien promyk nadziei na lepsze jutro. Tym promykiem okazuje się być Alina Starkov. Na pozór zwykła dziewczyna, która w środku skrywa światło gotowe do walki z ciemnością.

Sięgając po tę książkę byłam przygotowana na coś równie dobrego jak "Szóstka Wron", a może i lepszego. Czy to dostałam? Myślę, że tak. Historia wciągnęła mnie już od pierwszych stron, a akcja narzucona przez autorkę nie pozwoliła mi się nudzić choćby na chwilę. Chociaż muszę przyznać, że "Szóstki wron" nie pobiła. I w sumie się nie dziwię. Choćby i dlatego, że praktyka czyni mistrza. Z każdą kolejną książką, autor rozwija się coraz bardziej i tu jest tak samo. Leigh Bardugo poczyniła duże postępy i aż dygoczę ze zniecierpliwienia, aby sięgnąć po kolejne książki jej autorstwa.

Wracając do "Cienia i Kości" jest to bardzo dobra historia. Z oryginalnym światem, który urzeka swoją złożonością. Piękne cerkwie, pałace opływające w złocie, kolorowe lasy, pustynie i zimowe pustkowia. Czuć dużą inspiracje rosyjskim klimatem. A język stworzony przez autorkę znowu mnie zaskoczył. Udało jej się nadać książce autentyczności w każdy możliwy sposób.

Wydarzenia dziejące się w książce nie dają wytchnienia. Ciągłe zwroty akcji jak i same jej tempo wielokrotnie sprawiały, że serce biło mi szybciej niż powinno.

Do bohaterów zastrzeżeń nie mam. Podobała mi się postać Aliny. Okazała się być inteligentną i sympatyczną postacią. Żadna z jej decyzji nie sprawiała, że miałam jej dosyć. Wręcz odwrotnie. W całej historii brakowało mi Mala. Chociaż pojawiał się wtedy kiedy powinien, czuję że było go za mało. Zdolny tropiciel i oddany przyjaciel. Takich bohaterów cenię najbardziej. Pomimo nieporozumień zawsze stają na wysokości zadania. I oczywiście Darkling. Był dla mnie dużą zagadką. Przyznam szczerze, że dosyć mocno namieszał mi w głowie, ale koniec końców stało się tak jak przypuszczałam od samego początku. Choć nie ukrywam, że miałam małą nadzieję, że tak się jednak nie stanie.

Podobało mi się też to, że w tej książce Griszowie odgrywali większą rolę niż w "Szóstce Wron". Mogłam poznać ich zwyczaje, sposób w jaki żyją, uczą się i ćwiczą. Mogłam zobaczyć również podziały wśród nich i oczywiście poznać każdą moc i pasujący do niej kolor oraz grupę, w której się obracali.

Jestem bardzo ciekawa dalszych losów Aliny, Mala i nawet samego Darklinga. Najbardziej jednak jestem ciekawa tego czy światło jest w stanie pokonać ciemność, która pochłania coraz więcej ofiar.

Z pewnością sięgnę po kontynuację. Polecam.

"Nie ma też nic złego w byciu jaszczurką. Chyba że ktoś się urodził, by być jastrzębiem."

Z twórczością Leigh Bardugo spotkałam się już wcześniej. Zaczęłam swoją przygodę z Griszami od "Szóstki Wron". Choć obie książki należą do innych cykli, dobrze jest zapoznać się z trylogią, która wszystko zapoczątkowała. Która wprowadza czytelnika w świat Griszów i sprawia, że...