Plac Broni jest miejscem, do którego nie tylko ci, którzy pozostali chłopcami powinni powrócić. Książka Molnara to niestety dla dużej grupy tylko lektura z podstawówki. Niewiele znacząca historia dziecięcej wojny, gdzie kule z błota pozostają najważniejszym argumentem przetargowym. Tak nie jest.
"Chłopcy z Placu Broni" to bez wątpienia opowieść o odwadze, honorze, ale i zdradzie albo strachu. To, że przedstawione są z perspektywy dziecka, nie sprawia, że są mniej ważne. Myślę, że tylko przedstawiając je przez pryzmat dziecięcej szczerości autor mógł wydobyć ich autentyczność.
Dopiero niedawno, gdy za namową pewnej wspaniałej osoby powróciłam do niezabudowanego placu w sercu Budapesztu zdałam sobie sprawę, jak wiele wątków jest tutaj poruszonych, iloma trafnymi spostrzeżeniami dzieli się z nami Ferenc Molnar. Nie tylko na temat ludzkich mniejszych i większych tragedii, męskiej "szorstkości zaciśniętych ust", ale także dotyczących społeczeństwa, wolności, ojczyzny. A w końcu pozostaje postać Nemeczka. To, jak niezwykle był wyczulony na niesprawiedliwość. To, jak zależało mu na tym, żeby być czymś więcej niż "jedynka w matematyce, która ani mnoży, ani dzieli".

Myślicie, że mu się udał?

Plac Broni jest miejscem, do którego nie tylko ci, którzy pozostali chłopcami powinni powrócić. Książka Molnara to niestety dla dużej grupy tylko lektura z podstawówki. Niewiele znacząca historia dziecięcej wojny, gdzie kule z błota pozostają najważniejszym argumentem przetargowym. Tak nie jest.
"Chłopcy z Placu Broni" to bez wątpienia opowieść o odwadze, honorze, ale i...