Był ciepły wiosenny dzień, gdy chłopcy z Placu Broni wbili w ziemię włócznie ze srebrnymi grotami, a na szczycie swej twierdzy wywiesili czerwono - zieloną chorągiewkę. Wiedzieli, że walczyć i zwyciężać można tylko wtedy, gdy panuje zgoda. Czy pokonali Czerwone Koszule? Czy ogród znów stał się dla nich spokojnym miejscem zabaw?

Pamiętam dokładnie jak pokochałem tę książkę. Dziwiłem się, jak Ferenc Molnar stworzył coś tak niesamowitego. Była to bodajże moja pierwsza lektura, która została przeczytana w całości. Gdy ją wypożyczyłem pomyślałem "ehh kolejna nuda ale fajnie byłoby mieć 4 z polskiego". Po pierwszych dziesięciu stronach żałowałem tych słów, ponieważ na tamten moment nie mając żadnego porównania z innymi dziełami, czułem się jakbym dostał coś wręcz magicznego, a każda kolejna strona napawała mnie wiedzą niedostępną dla innych. Książka pozwala w spokojny i nienarzucający sposób pomóc dzieciom zrozumieć styczność ze śmiercią i smutkiem jaki wtedy czujemy. Niby zwyczajna opowieść o dzieciakach bawiącym się na Placu Broni, a ile zarazem w niej niosącej nauki? Naprawdę dużo i chyba właśnie za to ostatecznie tak się nią zachwyciłem. Oprócz smutku, który tutaj występuje spotkać się możemy z ciekawą i rosnącą z każdym kolejnym rozdziałem akcją, dzięki której się nie nudzimy i po prostu nie chce nam się odchodzić od lektury.

Był ciepły wiosenny dzień, gdy chłopcy z Placu Broni wbili w ziemię włócznie ze srebrnymi grotami, a na szczycie swej twierdzy wywiesili czerwono - zieloną chorągiewkę. Wiedzieli, że walczyć i zwyciężać można tylko wtedy, gdy panuje zgoda. Czy pokonali Czerwone Koszule? Czy ogród znów stał się dla nich spokojnym miejscem zabaw?

Pamiętam dokładnie jak pokochałem tę książkę....