Straszny gniot. Fatalny styl, jakbym czytała pamiętnik pensjonarki. Dialogi sztuczne, język bohaterów, jakby czytali encyklopedię. Wiele sytuacji wywoływało na mojej twarzy uśmiech zażenowania. Bo jak inaczej reagować na byłą narzeczoną, która wpada na swojego byłego na szkolnej wycieczce, żeby podrzucić mu syrop na gardło produkcji mamusi? Były narzeczony ma 35 lat. Albo kiedy Pietro zaprasza Katarzynę do Werony, ale żeby uchronić ją przed złymi językami, umieszcza ją w domu mamusi, nie u siebie. Hmm, lata 90te XX wieku? Lub kiedy Katarzyna podejmuje inicjatywę zwiększenia stypedium dla uczestników kursów z Polski i Rosji, ale okazuje się, że sam dyrektor kursów już o tym pomyślał i wynegocjował w banku większe stypendia dla tej grupy.
Lubię wtrącane słówka w obcym języku, ale wszytsko z umiarem. Tu, nie dość, ze jest tego bardzo dużo, to jeszcze brak tłumaczenia. Jest słowniczek na końcu, ale nie wszystkei obce zwroty i słowa w nim są. Taki brak szacunku do czytelnika. Poza tym ja lubię obce wtrącenia tak, jak robił to Poirot u A. Christie, a nie że dwie Polki przerzucają się obcymi zwrotami. tak dla szpanu chyba?
Nie wiem, jak się ten romans zakończył, bo zwyczajnie nie byłam w stanie dokończyć tej książki. Jakoś nie mam ostatnio szczęścia do książek z Włochami w tle (patrz Dom w Italii)

Straszny gniot. Fatalny styl, jakbym czytała pamiętnik pensjonarki. Dialogi sztuczne, język bohaterów, jakby czytali encyklopedię. Wiele sytuacji wywoływało na mojej twarzy uśmiech zażenowania. Bo jak inaczej reagować na byłą narzeczoną, która wpada na swojego byłego na szkolnej wycieczce, żeby podrzucić mu syrop na gardło produkcji mamusi? Były narzeczony ma 35 lat. Albo...