Wielki spisek, szatańskie moce, mroczna przeszłość kobiet z pewnego enigmatycznego rodu… W swej debiutanckiej powieści Marek Meissner, filolog angielski, tłumacz połowy z 154 sonetów Szekspira oraz miłośnik kotów, zadbał o wartką akcję i dreszczyk emocji.

Już pierwszy rozdział intryguje: oto bowiem znajdujemy się w XVII-wiecznym Salem. Szaleństwo polowań na czarownice osiąga apogeum. Pewna mało urodziwa, za to bardzo mściwa kobieta za sprawą substancji zawartej w sporyszu przeżywa pierwsze spotkanie z diabłem. Co z tego wyniknie i jaki ma to wpływ na wydarzenia w przyszłości? W tejże (czyli w czasach współczesnych, w Bostonie) spotykamy cenionego dziennikarza, Marka Wellsa, którego życie (i prywatne, i zawodowe) wali się jak domek z kart. Pewnego dnia Mark otrzymuje zlecenie napisania artykułu o rodzicach znanego pisarza, Rona Greena, autora kontrowersyjnej i obrazoburczej książki „Nieznane przykazanie”, w której podważa on autorytet Watykanu i generalnie próbuje zachwiać fundamentami wiary (skojarzenia z Danem Brownem jak najbardziej na miejscu). Mark wraz z fotoreporterką Carlą niechętnie przystępują do działania. Jednak ta z pozoru zwykła sprawa okazuje się o wiele bardziej tajemnicza i skomplikowana, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Rodzina Greenów, w szczególności matka pisarza Konstancja, skrywa wiele mrocznych i niebezpiecznych tajemnic… Rozpoczyna się walka dobra ze złem. Watykańscy dostojnicy zupełnie lekceważą zagrożenie, podczas gdy na szali ważą się losy Kościoła Katolickiego…

Tematyka dość ciężkiego kalibru jak na debiut, czyż nie? Z rodzaju tych, co najczęściej tylko irytują i/lub śmieszą. Powiem jedno: autor nie do końca sobie z nią poradził. Powiem drugie: autor bardzo się starał - dzięki temu udało mu się uchronić czytelnika od irytacji, a swoje dzieło od śmieszności. O ile oczywiście spojrzymy na fabułę z przymrużeniem oka. Nie brak w niej kilku nietrafionych czy naiwnych rozwiązań (rozpraszający uwagę wątek miłosny; nieco rozczarowujące zakończenie). Ale z drugiej strony nie brak też naprawdę ciekawych i dobrze zrealizowanych pomysłów (chociażby wspomniane odwiedziny w XVII wieku).

Są chwile, kiedy nie można oderwać się od lektury. Język nie drażni, a bohaterowie, mimo że dość schematyczni, wydają się wiarygodni. Na pochwałę zasługują zaskakująco plastyczne opisy miejsc i zjawisk. Przede wszystkim jednak ogromnym atutem jest wyczuwalna swoboda, z jaką Meissner pisze kolejne rozdziały, zgrabnie przeplatając wątki i płynnie przechodząc od jednych wydarzeń do drugich. To właśnie jego styl sprawia, że prawdopodobnie sięgnę po to, co być może (oby?) jeszcze kiedyś napisze.

Im bliżej końca, tym akcja pędzi coraz szybciej, niczym rollercoaster. Może nawet zbyt szybko, bo chwilami aż kręci się w głowie. Ale z pewnością wielu z was lubi takie atrakcje.

Czy warto? Mimo wad, „Nieznane przykazanie” czyta się przyjemnie. Jeżeli więc szukacie niewymagającego czytadła na długie wieczory – będzie to świetny wybór. Jeżeli liczycie na głębokie przemyślenia i jakieś odkrywcze spojrzenie na kwestie moralno-religijne – niekoniecznie.

Marta Gęsigóra