„Jedynie święta wiara nasza zdolna jest dać (…), trwałe i mocne szczęście, którego próżno się szuka w omamach namiętności”.

Wyobraźmy sobie XVIII wieczny Paryż pełen uroczych rezydencji, eleganckich strojów, wypudrowanych twarzy i wyrafinowanego postępowania. Etykieta towarzyska promienieje na każdym kroku. Liczą się wysoko cenieni w społeczeństwie znajomi, wystawne przyjęcia oraz wieczory spędzone w operze. Brzmi kusząco prawda, każdy marzy o życiu w sielankowej bajce? Jednak czy wszystko jest tak piękne jak nam się wydaję?

„Niebezpieczne związki” to zbiór listów bohaterów smutnej opowieści. Młoda Cecylia, która właśnie wychodzi z klasztoru jest osóbką jeszcze naiwną. Wychowywana i chroniona przez siostry, nagle zderza się z realiami arystokratycznego świata. Zagubiona w atmosferze tajemnicy jej przyszłego zamążpójścia pada ofiarą niebezpiecznych gierek ‘przyjaciółki’ rodziny, markizy de Merteuil. W międzyczasie przewija się koło niej kilka osób, które mają wpływ na jej dalsze losy. Jak łatwo można nabrać się na obłudę i przez pragnienie złudnej namiętności stać się pionkiem w grze niemoralnych dusz?

„Mężczyzna poi się własnym szczęściem, kobieta tym, które daje”

Romans ten jest niesamowitą powieścią epistolarną, w której każdy list jest wciągającym ogniwem łączącym korespondencje kilkorga osób we wspólną całość. Wyszukany język powieści, pełen metafor oraz perfekcyjnie wykreowani bohaterowie sprawiają, że wydarzenia te stają się realne. Podczas czytania miałam wrażenie, że nie jest to wymyślona powieść, a ja jestem świadkiem prawdziwego dramatu, który rozegrał się dawno temu we Francji. Uczucie to potęguje różnica stylistyki każdego listu. Począwszy od Cecylii, która pisze infantylnie i naiwnie, przedstawiając raczej natłok myśli niż poukładane zdania. Poprzez chłodne i przemyślane listy pani de Volanges, a kończąc na sarkastycznych a nawet pikantnych wymianach zdań markizy de Merteuil z wicehrabią Valmont’em. Taka forma utworu ma jeszcze jeden plus. Listy przedstawiają bieg wydarzeń z różnych punktów widzenia, które zależą od osoby piszącej. Czytający ma wgląd w każdą korespondencję, dzięki czemu ma ogląd całej sytuacji i z łatwością może dostrzec niedyskrecje czy dwulicowość niektórych bohaterów, a przede wszystkim zagmatwaną intrygę, którą planują w ramach zemsty markiza i wicehrabia. Zadziwiające jak łatwo można nabrać się na fałsz ukryty pod płaszczem pochlebnych słówek. Głównym ‘czarnym charakterem’ jest tutaj wspomniana już wcześniej markiza. Kobieta o nieskazitelnej moralności, oczywiście według społeczeństwa. Jednak naprawdę jest inteligentną intrygantką , libertynką, a nawet kobietą okrutną, która lubi bawić się losem innych. Sama o sobie mówi: „To słowo ‘przewrotna’ zawsze robiło mi przyjemność; jest to po słowie ‘okrutna’ najsłodsza nazwa dla ucha kobiety”.

Książka ta w czasie wydania była uznana za niemoralną. Ja jednak sądzę, że w genialny sposób ukazuje życie w XVIII wiecznej Francji. Poza tym uważam, że jej problematyka jest ponadczasowa. Nie pozostaje mi nic innego jak zachęcić wielbicieli klasyki do sięgnięcia po dzieło Laclosa.

„Jedynie święta wiara nasza zdolna jest dać (…), trwałe i mocne szczęście, którego próżno się szuka w omamach namiętności”.

Wyobraźmy sobie XVIII wieczny Paryż pełen uroczych rezydencji, eleganckich strojów, wypudrowanych twarzy i wyrafinowanego postępowania. Etykieta towarzyska promienieje na każdym kroku. Liczą się wysoko cenieni w społeczeństwie znajomi, wystawne...