Słyszałam o tej książce już niemal 10 lat temu, ale dotychczas brakowało mi chęci, żeby po nią sięgnąć.
"Oh, jakie sympatycznie opasłe tomisko, zapowiada się uczta czytelnicza!" myślę sobie i zabieram się z zapałem do czytania.

Uwaga – możliwe spoilery!!!

s. 15 – ugh, typowo angielski klimat, ciężkostrawne opisy i rozmowy dżentelmenów o niczym, w dodatku okraszone totalnym brakiem humoru ew. jego szczątkową ilością. No nic, na razie to początek, nie można się zrażać!

s. 40 – a już myślałam, że będzie ciekawiej. Wszak cuda nie zdarzają się na co dzień. :P Ta scena miała wszelkie dane, żeby mi się spodobać – rolę scenografii pełniła olbrzymia gotycka katedra w Yorku oraz śnieg spadający z przygnębiająco ponurego nieba, aktorami były nagle ożywione posągi z dawnych epok, a widzami zdezorientowani angielscy „magowie”. Jednak czegoś mi zabrakło – napięcia, odpowiedniej atmosfery i wreszcie mniej statycznych opisów. Sztywny styl pisarki bez krztyny iskry zabił klimat wydarzenia.

s. 90 – o, tym razem ożywienie zmarłej. Nawet płynnie się czytało ten fragment, ale tylko dlatego, że pojawił się jegomość o włosach niczym puch ostu.

s. 120 – blargh, utwierdzam się w przekonaniu, że nie znoszę pana Norrella. Uosabia wszelkie cechy, które słabo toleruję u innych, a zwłaszcza u postaci literackich – jest przerażająco NUDNY, nie ma za grosz poczucia humoru, a jego wybujałym ego można nakarmić świat.

s. 140 - co mnie obchodzi Stephen Black i Pani Pole? Typ o włosach niczym puch ostu zaczyna mnie irytować.

s. 190 – wreszcie coś ciekawszego – Vinculus!

s. 250 – znów nudy, ciągnące się od x stron.

s. 300 – niestety w przypadku wojen napoleońskich zawsze kibicowałam francuskiej stronie, dlatego też czytanie o sytuacji na froncie z perspektywy księcia Wellingtona nie interesowało mnie na tyle, na ile powinno – niemniej te fragmenty czytało się dość przyjemnie, zawierały znacznie więcej akcji niż poprzednie 3 setki stron. Na pochwałę zasługuje portret księcia Wellingtona nakreślony przez autorkę – ekscentryczny, dowcipny i nie znoszący sprzeciwu głównodowodzący. :P

s. 500 – gdzieś dopiero od tego miejsca zaczyna się wartka akcja, a książka mnie wciągnęła na tyle, żeby ją wreszcie skończyć.

Podsumowując: książka mnie rozczarowała mocno. Do zachwytów nad nią podchodziłam ostrożnie, jednak sądziłam, że zgodnie z opiniami jej wielbicieli naprawdę znajdą się w niej nowatorskie elementy fantasy, których nie było we wcześniejszych dziełach z tego gatunku.
Nie znalazłam właściwie nic całkiem nowego:
- Elfowie jako kapryśni i złośliwi mieszkańcy Faerie, porywający ludzi – to już było (choć dobrze, że autorka nie sięgnęła do elfów tolkienowskich tudzież małych leśnych duszków).
- Kruki i król (Król Kruków), który ma powrócić do Anglii oraz związane z tym przepowiednie - było, a jakże (np. król Artur, przepowiednia Merlina).
- Biblioteka i dom jako labirynt – było.

Poszczególne wątki fabularne rozkręcają się strasznie się wolno – dopiero po połowie książki – ewidentnie coś jest nie tak. :P To nużąca lektura pod względem stylistycznym i naszpikowana angielską mentalnością, która do mnie nie trafia. Winszuję autorce odwzorowania XIX-wiecznego stylu pisania, jednak nie przypadł mi on do gustu. Nie jestem amatorką powieści Dickensa czy Austen. :P

Zakończenie mnie rozczarowało – było nijakie i sprawiło w moim odczuciu wrażenie niedokończonego. Oczywiście, ucieszyłam się z odzyskania drogich dam, ale unicestwienie dżentelmena z włosami jak puch ostu pozostawiało wiele do życzenia. Nadto wizja Strange’a i Norrella błąkających się gdzieś po światach po drugiej stronie tęczy niezbyt do mnie przemawia. Mój największy zawód: Król Kruków nie powrócił do Anglii, a gdy się pojawił, to raptem na chwileczkę i pozbawiony królewskiego splendoru.

Słyszałam o tej książce już niemal 10 lat temu, ale dotychczas brakowało mi chęci, żeby po nią sięgnąć.
"Oh, jakie sympatycznie opasłe tomisko, zapowiada się uczta czytelnicza!" myślę sobie i zabieram się z zapałem do czytania.

Uwaga – możliwe spoilery!!!

s. 15 – ugh, typowo angielski klimat, ciężkostrawne opisy i rozmowy dżentelmenów o niczym, w dodatku okraszone...