Chyba po raz pierwszy cieszyłam się z niekończących się przypomnień wcześniejszych wydarzeń i wtrąceń kto jest kim. Ostatnią część czytałam ponad 1,5 roku temu i zwyczajnie nie wszystko pamiętałam. Zwracam Harris honor: ten manewr się przydaje. Jednak zaczyna być denerwujący, gdy czytamy jedną część po drugiej.
Co do stylu pisania - Sookie w końcu stopuje ze szczegółami dotyczącymi swojego ubioru albo planu dnia. Nie wyzbyła się tego do końca, ale przynajmniej nie jest już tego tyle. To dobre, bo akcja jest dość powolna i zabieg z wydłużaniem jej wynurzeniami na miarę "pamiętnika trzynastolatki" tylko by mnie zniechęciło.

Akcja jest wprawdzie dość jednostajna, ale nie nudna. Nie ma jednego wielkie niebezpieczeństwa czy tajemnicy (Victor na razie poszedł w odstawkę - tylko się o nim wspomina). Wszystko dzieje się niespiesznie i raczej rozwija się na poczet kolejnych książek.Zmiennokształtni i wilkołaki mogą być zmuszani do oficjalnej rejestracji, co im się oczywiście nie podoba. Narastają nastroje im nieprzychylne. Pojawia się "ojciec" Erica wraz z jego bratem. "Siostra" Billa się odnajduje, aby pomóc mu wrócić do zdrowia. Wataha Alcida ma swoje własne problemy. A sama Sookie musi się zmierzyć z tajemniczymi intruzami w swojej okolicy. Dość sporo rozpoczętych wątków, które z pewnością przydadzą się w przyszłości, aby zagęścić akcję. Mam tylko nadzieje, że autorka przemyśli gruntownie sprawę. Jedna książka ze "zbiorczym" wątkiem może przejść, ale wolałabym, żeby kolejne części nie szły w tę stronę.Historia Sookie jeszcze się nie wyczerpuje, ale też trzeba więcej nad nią popracować, aby pozostała ciekawa.

PS. Zgadzam się z jednym z czytelników z Goodreads.com, że teraz można już spodziewać się Michaela Jacksona jako wampira. Albo Curta Cobaina.

PS2. Jednak wolę Erica "na zimno" niż z ciepłymi kluchami.

Chyba po raz pierwszy cieszyłam się z niekończących się przypomnień wcześniejszych wydarzeń i wtrąceń kto jest kim. Ostatnią część czytałam ponad 1,5 roku temu i zwyczajnie nie wszystko pamiętałam. Zwracam Harris honor: ten manewr się przydaje. Jednak zaczyna być denerwujący, gdy czytamy jedną część po drugiej.
Co do stylu pisania - Sookie w końcu stopuje ze szczegółami...